Het is zondagavond en ik plof neer op de luie stoel in onze woonkamer. Beginnend aan een blog waarvan ik nog niet weet waarover ik zal schrijven. Wel wetende dat dit blog deze keer niet over muziek en gezelligheid zal gaan. 

Ik pak mijn telefoon en mijn vingers beginnen vanzelf de tekst te tikken: 

Onze 2 zoontjes wilden op hun kamertje spelen. Voor het eerst in twee weken is er even een momentje van rust en stilte in huis. 

We leven in een andere wereld. Dezelfde wereld, maar toch anders, want tegenwoordig wordt de wereld gerund door het Corona Virus die zijn infasie heeft gedaan. De afgelopen twee weken stonden hier in huis vooral in het teken van: regelen, organiseren, structuur zoeken en balans vinden met elkaar …. een forse uitdaging met 2 kleine jonge mannetjes bruisend van energie (waarvan ik zeker weet dat het Beagles zouden zijn wanneer ze als hondjes op deze wereld gezet waren). Terwijl we hiermee bezig waren, werd er ook non-stop gedacht aan een goede hygiëne. Handjes wassen 20 seconden lang en afdrogen aan een papieren doekje welke je daarna meteen weg mocht gooien. Dat in combinatie met aanpassingen in onze werkzaamheden. Maar het is gelukt en het zal ook wel moeten want; Alles voor een goede gezondheid. 

Een zin welke ik de afgelopen twee weken ongeteld veel keren heb gehoord: “alles voor een goede gezondheid”. 

Waar wij als Nederlanders twee weken geleden nog heel nuchter naar het Corona virus keken, is dat inmiddels totaal het andere uiterste geworden. Het was een “ver van ons bed show”. Iets wat zo onecht leek dat velen van ons dachten dat het niet dichtbij ons zou komen. Een film. Niets was minder waar. 

De situatie in Brabant was ondenkbaar. Mensen ziek. Heel veel mensen ziek. Mensen overleden. Te snel en niet te bevatten. Bedden te kort. Artsen en verpleegkundigen in het hele land draaien overuren. Om nog maar niet te spreken over Italië en China. 

Wat gebeurt er allemaal? Is het moeder natuur die opruimt? Die ons vaak gewaarschuwd heeft en nu zelf het eigen heft in handen neemt? Is het pure pech van een simpele bacterie op een Chinese markt? Wat de reden ook is, het is er en de hele wereld heeft ermee te maken. 

Diezelfde moeder natuur laat haar zonnetje over ons heen schijnen, want ondertussen is de lente gewoon begonnen. Vanuit mijn keukenraam kijk ik de tuin in, naar de bloeiende struiken. Het ziet er allemaal zo blij en vrolijk uit. Wat het nog lastiger maakt voor velen om naar de maatregelen te luisteren: blijf binnen en houd afstand. Want met die mooie zonnige dagen is het een natuurlijke reactie om naar buiten te willen en het terras op te zoeken. 

De bourgondiër, het gezelligheidsdier, de jeugd…. alle mensen die slecht alleen kunnen en willen zijn hebben er vreselijk veel last van; dat we binnen moeten blijven. Dat we “elkaar niet mogen opzoeken”. 

Voor zij die nodig toe waren aan wat rust, aan thuis zijn of zij die het liefst in stilte leven is het geen grote aanpassing heb ik uit diverse hoeken al gehoord. En dat is dan alleen maar fijn.

Al met al zijn de nieuwsberichten en alle beelden die gedeeld worden in de media confronterend en glashelder; het zou geen moeilijke opgave moeten zijn om ons “gewoon eventjes” een tijdje aan te passen en te doen wat er van ons gevraagd wordt. Of je het nou moeilijk vind om alleen te zijn of niet. 

Met alle overlijdens berichten, het leed en het verdriet hebben wij ook niet echt veel keuze om hier naar te luisteren. Om dit te doen als wij hier zelf niet aan onderdoor willen gaan of verantwoordelijk willen zijn voor iemand anders zijn dood. Dat zou toch niet zo moeilijk moeten zijn? 

Zou je denken. Maar wat mij kwaad maakt is dat er nog steeds mensen zijn die hier “makkelijk” over denken. De mevrouw bij de ingang van de supermarkt die de beveiliging meneer verbaal aanvalt omdat ze “pissig” is dat ze verplicht een winkelwagentje mee naar binnen moet nemen. Een meneer bij de drogisterij die ditzelfde gedrag vertoont en “zich niet laat vertellen wat hij moet doen en dat dit allemaal pure onzin is”. De groepen jongeren van 18-19-20 jaar die met elkaar rondhangen en andere mensen uitlachen. 

Veel mensen die boos op die mensen zijn. Ik sta er ook elke keer compleet flabbergasted naar te kijken [van een afstand uiteraard].

Ook voor die mensen hoop ik dat ze niet ziek worden. Dat ze niet door hun eigenwijsheid moeten ondervinden hoe ernstig dit is. Wat ik wel graag tegen hun wil zeggen is: weet dat jij ook verantwoordelijk bent voor honderden andere mensen met elk laconiek besluit die je nu neemt om ongecontroleerd en ongeïnteresseerd de buitenwereld op te zoeken en de maatregelen aan je laars lapt. 

Want dan hoop ik dat je oprecht aangehouden wordt en je een dikke boete wordt opgelegd. Doe ermee wat je wilt, maar zadel een ander niet op met de gevolgen van jouw acties s.v.p.

Hier staan onze agenda’s leeg. De optredens zijn allemaal geannuleerd tot nader order. 

Thuis zijn we creatief bezig met wat we wel kunnen en mogen doen. De bouwmarkten hebben het laaiend druk van alle thuiszittende mensen die allemaal aan de klus gaan in en om het huis. Logisch want wat moet je anders?

Ik zie deze tijd als een moment die we moeten pakken om juist datgene te doen wat we al zo lang wilden of moesten doen. Je geest verzetten. Een stap terugnemen van het werk. Bijslapen omdat je al lang tegen een burn-out aanliep, meer tijd voor je kinderen, dat ene fotoboek afmaken, brieven schrijven of telefonisch contact opnemen met zij die je al zo lang niet hebt gesproken, de kinderkamer klaarmaken of afmaken of vernieuwen, spelletjes doen, films kijken, of beginnen met die jarenlange wens om dat ene instrument te leren bespelen. Het is mooi om te zien hoe inventief de mens is. Waar de creativiteit vandaan gehaald wordt, en dingen die nu ineens wel kunnen maar je voorheen uit gemak niet je best voor wilde doen. 

Natuurlijk hopen wij ook dat 1 juni 2020 een legendarische dag mag zijn met goed nieuws en groen licht. Maar ook wij zijn realistisch. De culturele sector vangt harde klappen op. Een sector die altijd het “extraatje” is. De luxe welke het eerste wegvalt als er bezuinigd moet worden in de knip. 

Zolang dit virus nog in de wereld is moeten we alles op alles zetten om dat volledig weg te hebben, voordat we weer allemaal “gezellig” hutje mutje met elkaar in een feesttent, kroeg of op een plein kunnen gaan staan. Want laten we eerlijk wezen… dat is nu echt even totaal onbelangrijk. Dat besef ik mij heel goed, ondanks dat het mijn brood is. 

Stel dat het na 1 juni groen licht gegeven wordt, dan nog zal het niet zo zijn dat we op 2 juni alle kunnen staan dansen en springen in de feesttent. 

Nee…. Ik verwacht nog helemaal niets. Ik verwacht een stapje voor stapje procedure. Alsof we met zijn allen weer opnieuw moeten leren lopen.  

En of we die oh zo gewilde kermis in juli of dat geweldige festival in augustus dan kunnen optreden? De tijd zal het leren. We horen het vanzelf. 

Maar ik kan jullie wel beloven, als het eenmaal weer mag, staan wij er klaar voor. Voor jullie, en met jullie. 

Ik hoop dat wij met zijn allen goed mogen onthouden en leren van deze situatie, dit verschrikkelijke Corona Virus. 

Ook al zullen we als mens snel weer wennen aan de “normale” situatie wanneer alles is opgelost, ALS alles zich oplost. 
Ook al is alles weer bij het oude en pakken we al onze werkzaamheden, taken en hobby’s weer op alsof er niets aan de hand is, met alle bijbehorende drukte en stress van dien. 

Ik hoop dat wij na dit nooit meer vergeten hoe kwetsbaar wij als mens zijn. Hoe “niet gewoon” ons gewone leventje eigenlijk is. 
Dat alles wat zo vanzelfsprekend lijkt, allesbehalve is. Dat we maar klein zijn als mens en we samen maar 1 wereld hebben waar wij met zijn allen goed voor moeten zorgen en goed voor elkaar moeten zorgen. 

Dat mogen we niet vergeten. Ik heb nog altijd vertrouwen in de mens en dat wij dit met elkaar kunnen verslaan. Als dat allemaal lukt, dan is het leven op zichzelf toch al een feest?! 

Genoeg redenen en momenten om elkaar dan weer in alle gezelligheid te ontmoeten.

Zorg en denk goed om elkaar.

Liefs Melissa.