Volg je hart, want dat klopt

Volg je hart want dat klopt. Jaja…Je hart volgen in crisistijden…

“Wat is wijsheid?” Goh, dat zullen velen zich afgevraagd hebben dit jaar. En nog steeds. Maar eigenlijk is het zo simpel; volg je hart, want dat klopt. Makkelijker gezegd dan gedaan hè?

Zoals jullie wellicht gemerkt hebben was het van mijn kant op mijn blogs ook even een tijdje stil. Even niet achter die computer [ok…soms wel], maar “gewoon” thuis op mijn vrije dagen. De zomervakantie gevierd met de kindjes. Leven in het “echt”.

Na een maanden lange storm in het hoofd van passen, meten en rekenen in het kader van “hoe nu verder zonder werk?” En samen met half Nederland een sloot sollicitaties uitgestuurd te hebben, vond ik dat dat wel even mocht.

Je kunt maar zoveel doen en wat niet binnen je macht ligt…daar doe je verdomt weinig aan kwam ik achter. Dus waarom niet even de teugels laten vieren? Rustig aan doen [was best een uitdaging voor een chao’tje als moi]. 

De boog kan niet altijd gespannen staan wordt mij vaker gezegd. Dank voor zij die mij daar dan weer even aan helpen herinneren, wanneer ik het zo nu en dan [lees: met enige regelmaat] weer eens in mijn hoofd haal om een jaarplan in een dag te willen proppen.

VAKANTIE
Met het vakantie gevoel in eigen land was het afgelopen zomer op zijn West-Fries gezegd heerlijk “koetelen” buiten in de achtertuin. De chaos in het hoofd laten landen. Alle nieuwe ideeën rustig de revue laten passeren. 

Op de tuinbank geploft onder het schaduwdoek. Starend naar woorden en regels in een boek, waar ik tot nu toe nog niets van in mij op heb kunnen nemen, dwaalden mijn gedachten weer af; wat wil ik nou eigenlijk? Wat moet ik nou eigenlijk doen? 

Ja… dat wist ik wel. Maar goed, dat gaat nu eventjes niet. Dat ligt plat. Maar wat nog meer? Waar ligt je hart verder nog meer? Wat wil je doen? Vroeg ik mij continue af in deze situatie.

Ik ben geen mens met maar 1 passie. Jammergenoeg. Want goh, het zou toch een stuk rustiger zijn als je je gewoon kunt focussen op 1 ding. Jaloers op zij die dat wel hebben. Maar nee, helaas. Vaak geprobeerd. Het moet in je persoontje zitten. Wel ben ik blij dat, naarmate ik ouder wordt, steeds beter weet te filteren wat ik niet leuk vind. Wat ik heb uitgeprobeerd en kan wegstrepen, en wat juist steeds weer terugkomt [wijsheid komt dus echt met de jaren??]. 

Ga ik weer naar school? Ga ik een cursus doen? Ga ik oppakken waar ik al voor heb geleerd? Ga ik gewoon iets heel anders doen? 

Wist ik veel. Tot anderhalf jaar geleden had ik nog geen idee. Behalve: ik wil zingen, optreden, muziek maken en daar ga ik voor!  En dat lukte. Daar was en ben ik trots op. Want ik heb het jarenlang voor me uitgeschoven onder het mom: wat als het niet lukt? Dan is hetgeen je het allerliefste doet mislukt? Ik bleef liever in het ongewisse dan dat ik het antwoord moest weten. 

“Wat als er iets gebeurt? De culturele sector is toch wel als eerste aan de beurt…Maar ja zo blijft het. Zo is er altijd wel een reden om iets niet te doen en het gaat nu al een hele tijd goed in de muziekbranche. Collega’s die het super druk hebben. Alles is leuk en mijn eigen agenda is ook het pure bewijs dat het druk genoeg is om volledig voor de muziek te gaan. 
Dus we gaan ervoor. 2020 wordt gewoon mijn jaar. Het moet nu wel heel gek lopen dat alles zo weggevaagd wordt. 

Met een volle agenda voor dit jaar had ik mezelf bewezen dat het kon; leven van de muziek!”

Daarbij kon ik mijn andere passie met freelance opdrachten invullen: Schrijven. Online content schrijven voor diverse opdrachtgevers. Bedrijven helpen voor een betere vindbaarheid online. Dat in combinatie met mijn eigen blogs waar ik mijn verhalen graag deel met jullie. 

Maar natuurlijk wilde ik meer. Ik had gehoopt dat ik nu rust had. Die rust was er, maar overdag zocht ik naar meer invulling. Niet dat ik thuis niets te doen had want er is genoeg. Maar buitenshuis bezig zijn. Op een andere manier creatief. Als de kindjes op school zitten.

KAPPER
De laatste jaren komt het kappersvak steeds weer bij mij terug. Ja, ook ik was ooit dat meisje dat op haar 16e naar Amsterdam ging met de trein, met een hutkoffer vol onthoofde kapperskoppen en nodige toebehoren. Drie jaar lang gezeuld met modellen om te oefenen oefenen oefenen en examens af te leggen en uiteindelijk een all-round diploma in de zak. Het blijft een mooi vak. En lang heb ik eromheen gedraaid. Tot afgelopen januari, waar ik het thuisfront zei: ik ga het kappersvak weer oppakken. Mijn lieftallige optredens zijn toch altijd ’s avonds. Soms heb ik heel veel optredens achter elkaar, gevolgd door een aantal dagen of een hele week rust. Waarom dan niet lekker overdag nog een ander vak uitoefenen wat ik altijd zo graag heb gedaan? 

Eerst wat andere opdrachten afmaken waar ik nog druk mee was. Eind maart zou ik weer beginnen en de schaar oppakken. 

Nou… niet dus….. wie had kunnen bedenken dat er dus nog WEL iets om de hoek stond om de wereld op zijn kop te zetten???
Jemig mina zeg. Na 20 jaar wikken en wegen om echt mijn beroep als muzikant uit te oefenen, bang om het risico te nemen, zette ik die stap…. en precies in het zelfde jaar komt er iets wat ondenkbaar is voor de wereld. Ja hoor….. zie… ik had het dus beter niet kunnen doen. Dit is een teken, was mijn eerste reactie al kijkend naar boven door de wolken heen, zoekende of ik ergens een blik kon vinden van iets of iemand die afwijzend naar beneden zou kijken. Maar ik kon hem niet vinden. Tuurlijk niet, muts. Er is nogal een wereld probleem en toevallig ben jij hierin, net als duizenden, miljoenen andere mensen, even flink de klos. 

Gadver de gadver en een dikke vette ‘Shit”. Maar goed. Alles voor het grotere geheel: het redden van de mens en de wereld. Gezondheid voor alles. Die corona coupes komen later wel. Er gaan mensen dood, op verschrikkelijke wijze. Ondenkbaar, onmenselijk en uiterst gemeen. 

Maar goed, er moest wel brood op de plank. En met een eigen bedrijf in de muziek kan ik namens alle muzikanten en artiesten in dit vak spreken: dat gaat dus niet. Net als de horeca en vele andere ondernemers die maanden lang moesten sluiten of nog steeds gesloten zijn. 

Dus dan gaan we maar solliciteren. Op de automatische piloot en in de “hoppa-niet-nadenken-maar-aanpakken-die-handel-modus” ging deze mama aan de slag. En zo verviel ik snel in het doen van dingen omdat het “moet”, maar wat niet [meer] bij mij past. 

Dan is het weliswaar weer de mazzel dat ik zoveel dingen leuk vind. Want zo is de keuze ook wat breder om op te richten. Daarentegen juist ook weer die grote valkuil waar ik al zo vaak in geflikkerd ben; in 7 sloten tegelijk gaan lopen uit paniek, onmacht en bezorgdheid [controlfreak? Neh joh, hoe kóm je erbij?]

VOLG JE HART
Het volgen van je eigen hart, je eigen wensen is in 2020 best lastig.
Of valt dat wel mee achteraf? 

Wordt ons juist niet nu de kans gegeven om te doen wat je lief is? Want als we niet anders kunnen, als het dan toch niet meer uitmaakt…. Doe dan gewoon waar je hart ligt. 

Wat je altijd nog wilde doen kan nu ineens. Of van baan veranderen. Die stap kan je nu veel sneller maken, of heb je inmiddels al gedaan. Omdat we ook leren dat je er bij je werkgever ook zomaar uit kunt liggen. Wat zo’n bedrijf ook niet expres doet natuurlijk. Maar alles is maar wat het is. En het leven is kort

Dus volg je hart, want dat klopt. Als we dan toch niet weten waar het schip strand, waarom niet?

Daarin hebben we niet altijd de keuze en is makkelijker gezegd dan gedaan. Want de baan van je dromen kan financieel veel meer onzekerheid geven t.o.v. je huidige werkplek. I get it. Been there, done that. 

Maar weegt dat op tegen geluk? Jouw geluk? Jouw “lekker in je velletje zitten”? Jouw “blij zijn”? 

Nope, trust me. Wederom “been there, done that”. Uiteindelijk willen we allemaal doen wat ons blij en gelukkig maakt. Dat je alles dan veel langer volhoud. Gelukkiger maakt. Maar goed, dat dak boven je hoofd moet wel kunnen blijven hangen om droog te blijven. Daar wordt je ook wel weer gelukkig van.

Toch is er in een tijd van stilte ruimte om dingen te overdenken. Je leven te overdenken. Of jezelf nu verplicht sneller voor de leeuwen te gooien; ik heb nu niets te verliezen dus ik ga ervoor. Iets waar je anders misschien nog wel een paar kaar over moest nadenken. Of er juist achter komen wat je niet wilt. Hoe lekker is het als je een soort “epiffany” hebt en weet; ok, dit is leuk…maar niet voor mij. Of past niet bij mij of whatever. Wegstrepen is ook weer onderdeel van ontdekken. Ruimt lekker op in het hoofd.

De stap om mezelf voor de leeuwen te gooien vorig jaar door de muziek in te gaan bezorgde mij persoonlijk heel veel bevestigingen en rust. 

Ondanks dat het nu dit jaar niet is wat het zou moeten zijn. Dat komt hopelijk ooit wel weer terug. Op zijn tijd. 

Na een maandenlange zoektocht die Corona mij en velen met mij op had gelegd om verplicht andere wegen in te slaan, ben ik erachter dat wát ik deed, ik nog steeds het allerliefste doe, het allerbeste in functioneer en daardoor het gelukkigst ben in persoon, vrouw, vriendin, zus, dochter en ook als mama. 

Hoe heerlijk is dat. Spontaan vliegt Mary Poppins met haar “supercalifragilisticexpialidocious” door mijn hoofd voorbij, nu ik het hier zo over heb. Want zo’n blij gevoel is het namelijk!

De muziek hou ik vertrouwen in. Dat komt terug. Want zonder muziek leven is onmogelijk voor de mens. En de bruiloften, kermissen en partijen die volop voor 2021 zijn binnen gekomen bewijzen dat maar al te goed. 

Mijn schrijf opdrachten voor diverse opdrachtgevers waar ik helemaal op los kan gaan, én het mooie en gezellige vak als kapper uitoefenen en beheersen. Hoe leuk!

Je vind mij bij Kapsalon Perron 15 in Hoogkarspel [bij het treinstation dus] Je kunt er niet omheen! Maar ook als thuiskapper, volg mij op: Het Kappershuis Medemblik op Instagram.

Verder houd ik jullie natuurlijk weer op de hoogte met mijn [nooit zo korte] blogs op deze site en komen er deze maand weer een paar nieuwe opnames online op mijn YouTube kanaal. 

En voor een ieder die met twijfels loopt, ik zeg het nogmaals:
Volg je hart, want dat klopt.

Tot snel! Liefs, X

Papa, mijn grote voorbeeld

En dan nu even een zoet bericht. Zie het als een soort brief aan papa.

Zo nu en dan, eens in de zoveel jaren, schrijf ik een bericht over hem. Of het nou op vaderdag is of gewoon, zoals nu, op een willekeurige dag in the middle of September… soms moet dat even. 

Alle eer aan deze man. 

Als hij er niet was geweest… nou ja, dan was ik simpelweg natuurlijk ook niet geboren. Of wellicht in een andere ziel en persoon op deze wereld terecht gekomen. Had ik misschien helemaal geen feeling met muziek. Who knows what i would have become. 

Maar dat maakt niet uit. Want deze man is er dus wel. Samen met de liefste moeder die er bestaat heeft hij mij op de wereld gezet.

He brought music in my life. 

Toen ik kind was, klein meisje, was hij voor mij al mijn grote held. Keek ik naar je op zoals een klein meisje naar haar papa kan kijken. Als hij thuis kwam midden in de nacht van een optreden liep ik stiekem naar beneden en kwam ik naast hem zitten en dronk een kopje thee… net als hem, zonder suiker. Papa was mijn muzikale voorbeeld in alles. Ik wilde wat hij deed. Hij is mijn leermeester geweest en nog steeds in vele opzichten. Hij heeft mij een stem gegeven en mij de kneepjes van het vak geleerd. Voor altijd muzikaal met elkaar verbonden. 

Papa had in mijn kinderjaren geen idee dat ik zo graag muziek wilde maken. Ik zei er ook niet zoveel over. Behalve dan dat ik meedeed aan de jaarlijkse kinderplaybackshow bij ons in de stad. Maar dat ik er daadwerkelijk meer mee wilde doen en droomde over een beroemde zangeres worden… nee… dat wist hij toen nog niet. Pas op het moment dat ik zei dat ik was aangenomen in mijn eerste bandje terecht kwam zo rond mijn 20e zag hij dat dit nog wel eens langer aan kon houden dan hij dacht, heeft hij mij toen verteld. 

Hij heeft me begeleid vanaf de eerste playbackshow tot mijn volwassen optredens. 

Ik kreeg van hem mijn allereerste microfoon (Dat die inmiddels stuk is en mijn 2 zoontjes die als speelgoed microfoon gebruikten en daarmee vorig jaar op een haar na het voorraam niet wisten te mollesteren… daar hebben we het niet over).

Na lang centjes gespaard te hebben nam ik pap mee naar de muziekwinkel op mijn 17e om een acoustische gitaar uit te zoeken. Ik wist totaal niet waar ik moest kijken. Pap, welke moet ik hebben? De kleur wist ik wel. Maar helaas was dat type nog niet handig voor een beginner. “Heb ik weer” dacht ik. 

Maar ik luisterde braaf. Ik zocht er een gitaartas bij en een standaard. Eenmaal alles uitgezocht zei hij: “leg jij het alvast maar in de auto griet”. Hij was immers nog in gesprek met de winkeleigenaar (over muziek natuurlijk). 

Eenmaal weer terug in de winkel liep ik naar de kassa waar ik mijn gespaarde centjes neer wilde leggen op de toonbank om alle spulletjes af te rekenen. Pap lag zijn hand op mijn schouder en fluisterde in mijn oor “het is al betaald lieverd, dit krijg je kado van mij”. 

Papa vond het maar wat geweldig dat zijn dochter iets met muziek wilde gaan doen. Niet wetende hoe serieus ik hier in verder zou gaan en het niet alleen bij een ‘hobby’ zou laten. 

Op het moment dat ik dit schrijf bedenk ik me, dat als het andersom was geweest, pap voor de grap zou zeggen: “had ik dat geweten dan had ik een duurdere uitgezocht” 😂. 

Maar goed, ik had dus centjes over! Daarvan besloot ik mijn gitaarlessen van te gaan betalen, welke de komende drie jaren trouw zouden volgen.

Tot dat stomme fingerpicking en getokkel en weet ik veel wat nog meer er bij kwam kijken, en ik steeds meer behoefte kreeg om dat kreng uit het raam te gooien dan erop te spelen. 

Hij heeft jarenlang in de hoek gestaan.
Stond heel mooi hoor in de woonkamer. Ik stofte hem ook wekelijks af enzo. Je zou echt denken dat er elke week braaf op werd gespeeld. Maar niets was minder waar.

Het volwassen leven was begonnen. Er werd full-time gewerkt en andere sociale zaken vond ik ook belangrijk. Plus het gegeven dat ik zingen ook gewoon nog het allerleukste vond. 

Dat neemt niet weg dat die gitaar mij nog altijd heilig is. Ik heb hem van pap gekregen. Ik ben wel weer van plan het op te pakken. Dat gaat zeker komen. De jaren verstreken en het zingen bleef ik altijd doen. 

Het was ook pap die mij de kans bood om mijn eerste optreden met hem mee te spelen. In diverse regionale kroegen gaven hij en zijn collega’s van hun band Paradise, mij de kans om ervaring op te doen.  Microfoon ervaring, podium ervaring en zingen voor publiek. 

Tot aan het grote podium aan toe, voor groots publiek…maar daarover meer in mijn volgende blog. 

Het is hij die mij de muziek bracht. Hij die als geen ander weet hoe het voelt om daarmee bezig te zijn en wat het met je doet. Die als geen ander begrijpt hoe mensen nog steeds niet snappen dat het je beroep kan zijn en we niet aan het hobby’en zijn (serieus mensen…we zijn geen muzikant”JE” en we zitten niet in een “hobby-band”JE”). 

Hij die altijd aanwezig is tijdens mijn solo optredens en zo vaak mogelijk bij de optredens van onze band, waar ik samen met mijn broer en nog 4 fantastische vrienden in speel. Nog niet eens te spreken over het papa-dochter duo welke wij samen hebben.

Die lieve pap, die ik vorig jaar op had gegeven voor The Voice senior. En ik vervolgens een paar maanden later in de studio stond, achter het welbekende raam met onze fam. en hij op moest voor de blind auditions. Waar ik mij bedacht; och lieve hemel…. wat heb ik jou toch aangedaan! Je bent zo nerveus! Nu sta je hier en straks draaien die stoelen niet ! Hoe lullig zou dat zijn??? Ik had alle vertrouwen in jou, anders had ik je nooit opgegeven. Gelukkig waren de juryleden het ook met mij eens en draaide Marco Borsato en Frans Bauer voor jou. 

Een mooi avontuur volgde en je genoot van alles. Je hebt het tot de finale geschopt en daar mag je trots op zijn. 

Ik ben trots op jou. 

Music really was your first love. Je bent altijd aan het (be)denken. Altijd in je hoofd aan het organiseren; Stel nou he… stel nou dat…. we dit kunnen doen. Of dat kunnen doen. Of “ik zou zo graag nog ns….”. Het wemelt van de ideeën in je hoofd en je brengt er zoveel mogelijk van in uitvoering. Het heeft geleid tot vele tribute optredens, solo optredens, optredens met je band. Van complete Hazes, Blues Brothers, Queen, Koos Alberts & Gypsy Kings acts tot concerten van The Beegees, The Eagles & The Cats. En dan vergeet ik ongetwijfeld nog een hele sloot andere dingen die je hebt neergezet.

Ik heb in mijn levensjaren nog nooit iemand ontmoet die zo op gaat in de muziek als jij. 

Een ouwe rot in het vak als dat je bent, die de gouden jaren hebt meegemaakt waar the Sky the limit was in de muziek. Toen de vijver nog groot genoeg was. Toen jullie nog sjouwden met loodzware apparatuur t.o.v. het lichte en digitale materiaal van vandaag de dag. Aanpoten was het. Karren duwen, kisten met kabels slepen, hele verdiepingen naar boven en weer terug via trappen om er vervolgens achter te komen dat er “toch wel een lift aanwezig was achteraf”.

Je kunt boeken schrijven over alle feesten, bruiloften, partijen en kermissen die je hebt meegemaakt. Het zal me niets verbazen als je dat ook nog gaat doen. 

Afgelopen zondag 13 september, gaf je een prachtig uitverkocht tuinconcert, buiten op het terras van Kasteel Radboud in je eigen thuishaven. Ook een droom, een wens van jou. En je deed het. Je realiseerde en organiseerde het. Met een zwoel zonnetje, een strak blauwe lucht en een uitzicht van het ik jou daar over het IJsselmeer met de kabbelende zeilbootjes die voorbij kwamen, vond het concert plaats. Hoe mooi! Of op zijn West-Fries gezegd;
“wie heb ‘t?”.  Jij hebt het… in je eigen Medemblikkie waar je zo dol op bent. 

Samen met jouw Voice Senior collega’s mocht ik dit met jou delen. 

En aanstaande zondag doen we dat nog een keer over. 

En het leuke is, je bent nog lang niet klaar. Door de jaren heen veranderen er dingen. Worden je wensen en ambities anders. Sla je andere wegen in, in de muziek. Maar altijd weer even succesvol. 

Benieuwd wat er nog meer komen gaat. Maar wat het ook is, ik blijf je grootste fan.

Tot zondag pap!
Zin in! Liefs, X 

1 Corona – zoveel werelden

Hatsjoe! Nee ik heb geen Corona, ik moet gewoon niezen. 

Hoe divers de wereld is, de mens, de manier van denken, handelen en werken. Dat heeft Corona ons wel bewezen. Ook een enorm groot verschil hoe mensen de Corona tijd beleefd hebben. Totaal andere werelden. 

We hadden een prachtig voorjaar. Mensen die bij een werkgever in dienst zijn kregen uitbetaald en konden dagelijks met hun bootje het water op. Genieten van een lange vakantie. Bijkomen. Hoe heerlijk is dat als je dat meemaakt. Helemaal uitgerust. Velen hebben dat goed gedaan. En dat is mooi om te zien. 

Het heeft ook velen inzicht gegeven tot het ondernemen van andere stappen. Zo zag ik om mij heen mensen die zich lieten omscholen. Een vriendin die nu volop in een studie is gedoken voor een heel ander vak als waar ze uit vandaan kwam. Een vriendin die leerde dat ze een veel leuker mens was door 4 dagen te gaan werken in plaats van 5. Een vriend die door het thuis zitten de rust toeliet en besefte dat hij al heel lang met een burn-out loopt en er nu volledig aan toegeeft. Vrienden die bezig zijn om nu for once and for all hun jarenlang gewenste wereldreis te plannen zodra het allemaal weer mag. 

Gepensioneerden die in dezelfde wereld bleven. Want daar veranderde er niet veel. Los van het feit dat je wel “effe een tijd niet je kinderen of kleinkinderen mag knuffelen” …. en dat is zwaar. Zo onlogisch. 

Dan hebben we het nog niet eens over de mensen in verzorgingstehuizen die maandenlang op hun kamer zaten en niemand zagen. Schrijnend en ondenkbaar. Hoe leuk was het dat er door het hele land zoveel tuinconcerten gegeven werden zodat ze iets hadden om naar uit te kijken. 

In weer een andere wereld was er veel meer stress vanwege een ontbrekend inkomen. En dat is best spannend. 

Zzp’ers die uiteindelijk en gelukkig een uitkering kregen maar ook veelal niet voldoende was om de vaste lasten te dragen. Horeca die van alles wilt doen om draaiende te blijven met het max aantal gasten wat lang niet op kan tegen de reguliere inkomsten met een vol terras en de partijen die ze hebben. 

Horeca die te klein zijn om überhaupt aan de 1.5 m regel te kunnen voldoen en dus sinds maart nog steeds hun deuren dicht hebben. Of het andere uiterste: de regels aan hun laars lappen, het erop gokken om de centen te verdienen. Ergens snap ik het ook nog. Je bent er klaar mee. Je wilt je tent open gooien, omzet maken, je klanten weer zien, reuring om je heen voelen, geld op je bankrekening. Ik snap het als geen ander, want deze zelse aap mist die reuring net zo erg. Maar het kan niet. We willen die verantwoording toch niet dragen? Dat moet je niet willen. 

Ja, er werd heel veel gepuzzeld. En nog steeds want Corona is er voorlopig nog wel even. 

Ze was even naar de achtergrond verdwenen, uit het zicht. Corona “was weg”. De zomer werd “gewoon” beleefd. De stranden lagen hutje mutje vol met mensen. Nederland genoot op de terrassen. Velen vertrokken ook naar het buitenland. Veel Toeristen kwamen naar Nederland. Kermissen mochten weer, op aangepaste wijze. Vele horeca die dichtbleven tijdens deze kermisdagen. Met een boel “borrels” in achtertuinen als gevolg. De anderhalve meter afstand was her en der nauwelijks zichtbaar. Als mens wilden we elkaar weer opzoeken. Het had lang genoeg geduurd. En Corona was weg. De ziekenhuizen waren immers leeg. 

Niets was minder waar. Corona was nog very-much-alive. En dat is gebleken. Want eind juli naderde, en als een aal glipte ze zachtjes overal tussendoor, stak ze weer wat haardjes aan, en was er al snel weer gedonder aan de gang. 

September is aangebroken. De “R” is weer in in de maand en die blijft ook nog wel even…8 maanden om exact te zijn. Met andere woorden; de veRkoudheid en Reguliere gRiepgolven komen er weer aan die we elk jaar hebben, alleen schiet nu iedereen in paniek bij elke Hatsjoe die ze horen, want “je hebt waarschijnlijk Corona” en ik wil niet dat je mij aansteekt!

Blijf kalm mensen. Houd je aan de regels en doe normaal. Soms is het ook gewoon een griepje, vooral in deze tijd van het jaar. Iemand moet soms wel eens “gewoon” niezen in de pissende herfst waarin we allemaal lopen te blaffen weken, soms maandenlang. Maar, wees wel zo wijs en laat je dan even testen voor je medemens. Kan geen kwaad toch? 

Hoe lang dit nu nog duurt, geen idee. Het mag van mij over zijn. Hoe langer dit duurt hoe meer pessimistisch ik wordt voor volgende zomer. Want het heeft tijd nodig om allemaal weer bij elkaar te mogen komen, naast elkaar te springen en feesten. Tijd om een vaccin voor de hele wereld te produceren, nadat er daadwerkelijk eentje is gevonden en eerst 100.000 keer getest is.

Tijd nodig om de hele wereld te vaccineren. En dan heb ik t nog niet eens over de periode die ons nog staat te wachten over het welles-nietes verhaaltje en wie zich wel of niet wilt laten inenten. Met als laatste: het indalen. Dat alle vaccins goed in de mens zitten. Dat we het vertrouwen weer hebben. Dat we weer normaal mogen doen. 

Voor we op dat punt zijn met alles bij elkaar spreken we over maanden… minimaal. Dan mag er nu toch wel wat gaan beginnen willen we volgend jaar juni alles weer op kunnen pakken. Of het gaat lukken? Ik vraag het me af. Ik hoop het van harte natuurlijk. 

De donkere daagjes komen er zachtjes weer aan. Allemaal weer binnen. Misschien werkt dat het beste. Winterslaap. De zorg en hulpverleners hun werk laten doen, zonder al die zomerse feestjes waar we met zijn allen op schoot kruipen en als sardientjes in veel te kleine overvolle kroegen staan. 

Nee gewoon even herfst en winter in stilte. Met grote hoop op goed nieuws. Niet als lichtpuntje, maar als dikke vette schijnwerper tijdens de donkere dagen, met een mooi vooruitzicht op het nieuwe jaar. Als de R uit de maanden verdwenen is, en we weer naar buiten mogen. Maar dan meteen op de “normale” manier. 

Zullen we dat maar doen dan? 

Ik teken ervoor. 

Liefs, X

1 corona zoveel werelden Blog
CONNECT
Boek Melissa van Belleghem