Mijn eerste keer, heb ik dat al eens verteld?

Ja, als ik echt mijn eerste keer, mijn allereerste optreden moet noemen dan moet ik beginnen bij de lokale playbackshow, gevolgd door de soundmixshow waar ik als kind op de basisschool aan meedeed. 

Vanaf mijn 16e zong ik op de kermis af en toe wat liedjes mee met de band van paps. Verstopt achter een blad tekst die ik zo hoog en recht voor mijn gezicht hield, dat niemand mij kon zien [die tekst zat in mijn hoofd, het was niet dat ik dat blaadje daarvoor nodig had ofzo, puur en alleen functioneel om mij achter te kunnen verstoppen]. 

Waarom doe je het dan? Vraag jij je nu waarschijnlijk af? Ja, die vraag heb ik mijzelf destijds ook honderden keren gesteld. 

Maar ja… dat hoort er ook bij. Als je wilt zingen dan moet je ook die eerste keren door die vreselijke barrière heen. 

Maar goed, dat waren in kroegjes. Onverwachte optredens. Even snel een liedje meezingen tussendoor. En ik kon niet echt heel veel mensen daar. Ondanks dat die optredens ook zeker ook wel “voor het eggie” waren en ik ook echt wel heel zenuwachtig was… zag ik dat nog niet als het serieuze werk. 

Nee “mijn eerste keer”, mijn eerste optreden, was toch echt in de grote feesttent, met best wel een heleboel mensen, op het muziekfestival van ons jaarlijkse Harddraverij weekend in mijn thuisbasis Medemblik, in september 2000. Twintig jaar geleden dus alweer. 

De eerste keer op het podium voor een groot publiek…. en het was geen playbackshow dit keer. Nee…. zingen met je donder! Echt zingen! 

En dan ook nog eens écht zingen voor publiek die ik ken. Vrienden, familie, klasgenoten, leraren, buren, collega’s. De hele reutemeteut! En op een leeftijd dat je dan toch wel wat moet neerzetten als je daaraan mee doet. Dan val je niet meer onder “ahhhh kijk nou wat schattig”. Nee het is gewoon “drop of dronder dus zingen met je donder”. 

Als ik die foto zie van dat optreden voel ik precies weer wat ik toen voelde: complete verwardheid, 100% stress en misselijkheid. Met ca. 200 vlechtjes op mijn hoofd [dat was toen hip] en maar 1 kleur op mijn gezicht: “Rood, heel erg rood”. Maar ik kan je zeggen…verderop in mijn lijf vond je nog 7 andere kleuren. 

Mijn zangdocent heeft ooit een keer gezegd: als je dan toch op t podium staat, doe het dan goed. Geef dan ook meteen alles! Dan is het zonde om half werk neer te zetten. Plus, met halfwerk weet je zeker dat t niet goed komt. Dus dat bleef ik maar tegen mezelf zeggen. Werkt best goed. Behalve toen…

Vlak voor ik op moest keek ik hem aan en zei; pap, dit kan ik niet. Ik kan het niet, ik kan het niet, ik kan het niet!!!! Ik begon te flipperkasten en kreeg kortsluiting in mn bovenkamer. Totale paniek. Hij greep me vast want ik begon te raaskallen als een malle. Hij keek mij aan, streng (want dat moest even) en zei; “lieverd!!! ik roep jou zo het podium op, en waag het om niet te komen. Je kan dit, en je doet het gewoon. 

Je bent mijn dochter, je denkt toch zeker niet dat ik je dit had laten doen als je het niet zou kunnen en jou voor joker zet?”

Als een klein meisje knikte ik wijselijk en volgde ik zijn advies op. 

Een paar minuten later was het zover… ik moest op. Oh no!!! HELP!! “Wat is de tekst ook alweer? WAT IS DE TEKST OOK ALWEER??!!!” Mijn vriendin stond achter me en duwde me letterlijk het podium op en zei: die tekst komt vanzelf!

Ohhhhhh holy fuck…wat doet een mens zichzelf aan! Wat een afgrijselijk iets is dit! Is er ergens een gat in de grond waar ik doorheen kan zakken? Een heel groot diep gat??? Is er ergens een kans dat niemand mij ziet? (Die kans acht ik klein, want als ik zie wat voor shirt ik aan had toen…. was ik een goed reclame bord voor de organisatie. En dat met een knalrood hoofd erboven. Kon niet missen. Er miste alleen nog een zwaailicht voor de finishing touch). Kan ik nog wegrennen? Nee helaas. Te laat. 

“Hier stond je dan vanavond, het was wel spannend en niet zo fijn” …
Aan de grond genageld op de planken van het podium. 

De eerste klanken van het liedje schalmde uit de piano. Het volk deed hun armen de lucht in en bewogen mee op de muziek. En toen ik wilde beginnen met zingen deed het publiek het al voor mij, omdat het een herkenbare melodie voor ze was.

Oh ja, dat liedje was overigens “I would stay” van Krezib.
Een mega hit in de Top40 al wekenlang die zomer. 

Dus kennelijk was dit een inkoppertje bij het publiek. Al had ik zo vals als een kraai gezongen, had het waarschijnlijk nog een succes geweest want iedereen was dol op dat nummer, en het werd grijs gedraaid op de radio. Maar op dat moment, tijdens mijn eerste keer, had ik dat even niet bedacht.

Het hele nummer heeft het volk mee staan zingen. Uiteindelijk ben ik ook gaan zingen, want ja…. dat hoort. Maar jemig!! Hoe te gek! Ik voelde me Elvis, Tina Turner, Madonna, Prince, P!nk en iedereen bij elkaar. Zo kon ik de wereld aan! 

Rock ‘n roll man dit! Woehoe!! Hoe gaaf! Ik wilde niet meer van het podium af. Nóg een keer! 

Dit is wel heel tof ! En super easy joh! (ja… dit keer. Inmiddels door de jaren heen ook wel geleerd dat dat dus niet met elk optreden zo makkelijk gaat en ook niet op elk feestje iedereen zo makkelijk meezingt en meedanst ;-)).

Nou ja… en toen was het liedje af. Geslaagd optreden. 
Ik verliet het podium en stond stijf van de adrenaline! 

Dat ik wilde zingen wist ik al. Maar nu wist ik het zeker. Dit wil ik gaan doen. Niet om de aandacht, niet om dat grote podium (tuurlijk is dat kicken) maar om het delen van muziek met mensen. Mensen blij maken. Mensen die met je meebrullen en meezingen. Hoe te gek!

Maar ohhhh…wat was ik toe aan een borrel. Een echte mierzoete “Passoa-Jus” ging erin, zoals we dit in de 90’s dronken. Veel had ik niet nodig, want het kickte net zo snel in als de blinde paniek voorafgaand aan mijn optreden. Ik weet wel dat ik slalommend op mijn fietsje naar huis ben gegaan en enorm heb gelachen. 

Op naar hetzelfde muziekfestival. Hetzelfde thuis wedstrijdje het daarop volgende jaar en alle jaren die volgden.

Inmiddels 20 jaar geleden, en nog elk jaar present. 

Hopelijk mag het volgend jaar weer. 
Dan speel ik met mijn band Phoenix weer de lekkerste liedjes, beloofd.

Liefs, X