Ken je dat ?? ‘De eerste schooldag van je kind’. Dat betekend dus ook voor het eerst het schoolplein op lopen, die bommetje vol staat met allemaal ervaren schoolplein papa’s en mama’s. Ja, nou, dat dus. Zie ik er tegenop? Nee hoor, helemaal niet. Mijn kind gaat gewoon voor het eerst naar school. ‘T is niet dat ík voor het eerst naar school ga ofzo… of toch wel? 

Nou daar ga je dan. De eerste schooldag. De oudste telg verlaat het nest. Eerder al wat wen-ochtenden gehad. Want ja, die zijn ook nodig. Achteraf besefte ik dat deze niet alleen voor het kind zijn, maar duidelijk ook voor de ouders, want dat ‘wennen’ is toch best even een dingetje. Alles ging goed. En dan nu…voor het ‘eggie’. Stoere bink met zijn nieuwe ‘Brandweerman Sam’ [want die is namelijk vet cool] rugtas. We stappen de auto uit en lopen met zijn allen naar het schoolplein. En als moeder zijnde stel ik een houding van ‘relax people, ik weet heus wel wat ik doe‘. En heel eventjes voelt het weer alsof het mijn eigen eerste schooldag is.

SCHOOLPLEIN-MOEDERS
Waarom is het toch zo dat de [meeste] “schoolplein-moeders” bewust of onbewust een houding uitstralen van “Don’t look at me, i’ve got everything under control here” Wat is dat toch? Kennelijk doen we dat zelf en maken wij dat elkaar wijs. Is dat een vrouwen tik? Vrouwen screenen, houden zich daar wat meer mee bezig en letten daarop. Hebben mannen dat eigenlijk ook? Vast wel. Toch? Ok, niet alle mannen dan natuurlijk. Nou goed, waarschijnlijk heeft een enkele man dat maar. Een man met ongetwijfeld vrouwelijke trekjes. Kan toch niet anders? 

OP TIJD OP SCHOOL
Vorige maand begonnen met op tijd de wekker zetten zodat wij daaraan konden wennen. Guess what…das dus niet gelukt. Dat is een beetje hetzelfde als wanneer je zegt: op 1 januari ga ik beginnen met de lijn, en op 2 januari vier je al Blue Monday. Nee, niet gelukt. Dus gewoon op de dag zelf, vroeg eruit. Drie wekkers gezet, want het zal je niet gebeuren dat jij, ‘die nieuwe moeder’, als een malle te laat op het schoolplein aan komt sjezen.

Goed, ook dat was dus een illusie, want dag 1 = gewoon meteen te laat. Op deze ochtend ben ik er ook achter gekomen dat ik mijn kind [die alles zelf wilt doen – schijnt bij de leeftijd te horen] het beste meteen ’s ochtends om 07:00 uur zijn schoenen aan kan laten trekken om ervoor te zorgen dat hij om 08:30 uur zonder stribbelen en strubbels netjes in de klas op zijn stoeltje zit. 

Maar, ik hield mijn gezicht in de plooi; “Nee hoor dames, alles onder controle. Ik moeite met aanpassen? Moeite met vroeg op staan? Meid welnee, wij zijn altijd al op tijd wakker”. Het liefst vertel je er nog bij dat je al het complete avond eten hebt gekookt, een appeltaart hebt gebakken en de grote schoonmaak hebt gedaan. Maar goed. Dat zeg je dus niet, want DAT IS HELEMAAL NIET NODIG. Wij praten dat onszelf aan. Maar come on… it-is-just-school! Maar als wij dit onszelf allemaal aanpraten, dan speelt dat kennelijk onderling wel een grote rol. We zeggen het niet… maar het is er wel. 

Wat een toestand. Jeetje, je kind gaat voor het eerst naar school. Big deal! Loslaten heet dat. Zo raar is dat toch niet? Alhoewel het weer voelt alsof je kind net jouw buik heeft verlaten, en je beseft dat hij voor het eerst van je gescheiden is [terwijl hij gewoon in zijn wiegje naast je ligt] zoiets dus. 

SCREENEN
En waar je dan bang voor bent gebeurd: allemaal zien ze een nieuw gezicht. Je wordt gescreend, gespot en even aangesproken. 
“Oh meid, kijk nou, nu mag jij ook he!” 
“Gaat het met je” [ik stond niet eens te huilen ofzo]
“Tja dit zijn van die momentjes he’, nou sterkte en succes hoor!”.

Ja dit zijn van die momentjes JA, dus laat mij dan ook maar even als je zo goed weet wat ik voel. Maar dat zeg je natuurlijk niet, dat denk je alleen maar. Onze ogen zeggen het. De ogen die onderling hele gesprekken voeren wat de mond niet zegt.

En al helemaal niet te spreken over de angst dat je meteen wordt toegevoegd aan alle whatsapp-alarm groepsapps, speel afspraken, ehbo sneeuwbal lijnen en hulpmoeder apps etc. Want ja, dat hoorde ik hier en daar. En of dat zo is weet ik niet. Maar groepsapps… het zijn al zoveel apps tegenwoordig. Geef me even de tijd om aan school te wennen en dan later de rest s.v.p. Ze zouden dat toch niet meteen doen? Nee toch? Niet meteen al op de eerste schooldag?

Al met al valt die eerste dag school best wel mee. Ik hield mij groot met de wen-ochtendjes, en wimpelde het weg met de gedachte ‘de eerste schooldag, die échte, komt nog’. Maar eigenlijk vond ik de wen-ochtendjes veel erger. En toen het eenmaal zover was, was het goed. Als mama had ik die “wen” ochtendjes dus ook nodig, en is dat dus niet alleen voor je kind. Helemaal niet erg. En die schoolplein papa’s en mama’s zijn eigenlijk hartstikke lief. Je moet alleen een beetje om je tijd denken want een praatje is niet even een praatje, nee voor je het weet sta je zo lang te kletsen dat je net zo goed kunt blijven staan om je kind weer mee naar huis te nemen. Shit, nu geen boodschappen meer kunnen halen. Dat wordt dus brood eten vanavond.

En met het feit dat ik meteen een afspraak in the pocket heb om aankomende vrijdag “even een bakkie” te doen bij een andere moeder, heb ik het eerste kletsuurtje over kinderen al in the pocket.

En dan besef je ineens, “ik ben een schoolplein-moeder”. Maar is dat nou zo erg? Papa’s en mama’s hebben immers op deze dag ook gewoon weer even hun ‘eerste schooldag’ en moeten ook weer wennen en leren. Voor je het weet ben je helemaal thuis op het schoolplein. En die groepsapps zijn eigenlijk best handig voor de info.

De eerste dag zit erop. Kind blij naar binnen. Mama heelhuids van het schoolplein afgekomen.

Hoe het verder ook gaat vandaag, hij heeft in ieder geval wel hele leuke en super stoere kleertjes aan….

Wil je meer blogs lezen? Klik dan hier voor alle blogs.