Er wordt wel vaker aan mij gevraagd, vooral door mijn leerlingen en mijn naasten: ‘Ben jij nooit zenuwen en onzekerheid voor of tijdens een optreden?’ Nee, niet echt meer. Wel gezonde zenuwen. Als ik iets volkomen nieuws ga doen, uit mijn comfort zone moet stappen. Maar dat is meer zenuwen van ‘ik heb er zo’n zin in!’

Zenuwen en onzekerheid

Het is soms de onzekerheid wat nog wel eens voorbij komt als ik heel eerlijk mag zijn. Eerder irritatie factortje van mezelf vind ik. Want na deze afgelopen twee jaar heb ik dat kennelijk nog steeds niet afgeleerd terwijl ik het zou kunnen missen als kiespijn. Iets van vroeger. Toen ik met mijn vriendin in de kroeg was en we in het toilet stonden, onze handen te wassen. Op dat moment liep een ander meisje het toilet uit en racete meteen naar buiten zonder handen te wassen. Niet fris overigens, en ook niet zonder gevolgen.

Gehaaste spoed

Is zelden goed en dat bleek ook toen, want ze vertrok het toilet met een bult wc-papier wat aan haar broek was blijven hangen. We riepen haar, maar tevergeefs. Ze verdween, samen met een sliert gebruikt toilet papier aan haar broek, de menigte in.

Sindsdien dubbelchecken mijn vriendin en ik dat dus altijd na een toilet bezoek; “Hangt er geen pleepapier aan m’n reet?” Check check dubbelcheck in de spiegel ladies! Want het is best ‘lullig’ als je dat overkomt. Nou en om dus op die vraag hierboven terug te komen; daar kan ik nog wel eens onzeker over zijn, wat ik dus níet gemist heb de laatste 2 jaar.

Screenende vrouwen

Want breek me de bek niet open over vrouwen. Ik weet er alles van, ben er zelf eentje. Vrouwen ‘screenen’. Gaat vanzelf. True leadies! It’ true! Is een natuurlijk aangelegd dingetje van en tussen de vrouwen wat wij niet eens altijd door hebben. Wij wezens screenen niet altijd met een slecht oog hoor. Kan ook positief zijn hè. It’s gewoon what we do. Maar positief of negatief, het screenen gaat vaak wel onbewust met een strenge blik. En daar komt dus dat onzekere dingetje om de hoek kijken. Want daar kan een mens als ik dus wel zenuwachtig van worden.

Zoals de waard is vertrouwd hij zijn gasten. Ik hoor het je denken. Maar ik kan je zeggen dat ik dus niet zo snel nadelig denk als ik mezelf betrap op screenen. Tuurlijk is het heerlijk op een terras mensen kijken en vraag ik me ook wel eens af hoe iemand die combi aan heeft kunnen trekken. Toegegeven. Zal ook ongetwijfeld vice versa werken. Maar ALS ik screen is het veelal omdat ik dan wil weten waar die leuke outfit vandaan komt. Alle andere keren sta ik meestal dromend om me heen te staren met liedjes in gedachten.

Groep 6 trauma

Zenuwen en onzekerheid, wat houd het toch allemaal in? Vanaf het podium gezien heb ik met behoorlijk wat blikken vanuit het publiek te maken. Mensen die met elkaar staan te praten, verliefde blikken die ik opvang tussen twee mensen (ja, we zien alles vanaf dat podium), mensen die met een luisterend oor naar ons staan te kijken, blije hossende en dansende gasten op de dansvloer, en daar dus tussenin de screenende dames, die ons van top tot teen helemaal in hun opnemen.

En elke keer weer betrap ik mezelf erop dat ik mij nog altijd op kan laten jutten als ik dat laatste naar mij toe zie gebeuren. Dan probeer ik toch altijd even onopgemerkt te checken of mijn gulp wel dicht is, of dat ik geen pleepapier aan mijn broek heb hangen. Dat reist nog altijd me mee. Of dat mijn rok aan de achterkant in mijn panty is blijven hangen. Dat is dan weer een Groep 6 trauma van vroeger, zie daar maar eens overheen te komen als je kei-verliefd bent op die ene jongen in de klas en hij ziet je onderbroek!

Positieve kant

Afgelopen week was het ook weer zover. Een bult screenende vrouwen naar het podium die de blikken lieten glijden over mijn haar, jasje, jurkje, schoenen en waarschijnlijk werd ook de dikte van mijn panty besproken. Ik kijk er altijd van weg want het hoeft niet allemaal zo te zijn en houd in gedachten dat ik het ook een positieve screening kan zijn. Na afloop kwamen ze naar me toe, bleek dat ze wilden weten waar ik mijn jurkje vandaan had, want die vonden ze zo tof. Dus….niet altijd van het slechtste uitgaan. Maar toch doen veel mensen, mezelf incluis dus, in onzekerheid sneller. Dat is makkelijker of zo???

Manlief Bas, ook muzikant, heeft dit soort situaties van mij wel eens aangehoord, rolt dan met zijn ogen en roept; ‘jemig…wat zijn jullie vrouwen toch vreemde wezens! Wat doen jullie elkaar toch allemaal aan!’ Ja, is wel een beetje zo. Of ik dit nou op het podium mee maak, of alle moeders op het schoolplein, uitgaan, wandelclub, sportschool of weet ik veel waar. En begrijp me niet verkeerd he, ik zet niet dat ALLE vrouwen zo zijn. Absoluut niet. Gelukkig niet zeg, stel je voor. Dat wordt dan een lang optreden. Enneh…kerels kunnen er ook wat van hè!

Hema fuik of string?

Alhoewel ik durf te wedden dat die zich niet zo druk maken om de outfit ansich en hoe dik de panty is die wij als vrouw dragen. Afgaande op de keren dat ik naderhand door een man benaderd ben met een dergelijke vraag zal het ongeveer gaan om: ‘Zeg nou ‘ns eerlijk, draag je nou een Hema fuik onder je jurkje of een string?’

Dáár kan ik mij niet druk om maken, want in dat geval is dat voor mij een weet, en voor hun een vraag… 😉

Zangles als therapie. Het klinkt misschien gek, maar denk er maar eens over na. Zo gek is het nog niet. Muziek, instrumenten, zingen, we gebruiken het al jaren als therapie.

Elk mens is onzeker. En helemaal als je gaat zingen. Je legt jezelf bloot. Laat een stukje kwetsbaarheid van jezelf zien. Juist zijn het ook vaak zij die veel hebben meegemaakt, waar een behoorlijke dosis emotie in zit die zich zo goed in de muziek kunnen vinden en uiten.

Voor mensen die heel onzeker zijn, is een assertiviteitstraining vaak raadzaam. Of life coaching. Een logische gedachte. Maar wist je dat zangles ook heel goed tegen onzekerheid helpt? Want door uit je comfortzone te stappen tijdens het leer je ook weer assertiever te worden. Je doorbreekt een barrière voor jezelf. Stapt over een drempel heen. Want dat is immers wat het betekend als we zeggen ‘uit je comfortzone stappen’.

Het stilste meisje van de klas

Vroeger was ik zelf een stille muis in de klas. Een juf heeft mij vorig jaar, toen ze bij een van mijn optredens was, nog gezegd: “jeetje… dat jij datzelfde meisje bent dat zo stilletjes in de klas was en nooit haar vinger durfde op te steken?” Een andere docent heeft tijdens een ouderavond ooit eens tegen mijn ouders gezegd:

“Het is dat ze op de presentielijst staat, anders had ik haar nooit opgemerkt”.

Podiumbeest

Datzelfde meisje staat nu al 25 jaar op het podium waar ze zich als een vis in het water voelt! Het meisje wat vroeger altijd bang was om gehoord of gezien te worden. Zich te min voelde voor iedereen om zich heen. Bang om alles fout te doen. Sterker nog, je kon me voor alles uit maken, de naarste dingen tegen me zeggen, en ik zei nog niets terug. Omdat ik bevroor. Geen idee wat ik terug moest zeggen.

Ja, achteraf. Achteraf had ik de beste gesprekken met mezelf en die persoon…in gedachten. Toen gaf ik ervan langs. Beetje te laat. Maar op het moment zelf niet. Voor velen ongetwijfeld herkenbaar.

Het heeft mij jaren lang dwars gezeten. Want van binnen ontplofte ik. Het liep steeds meer op. Huilen, boos en verdrietig. Best gek, want die stille muis deed toen in die tijd ook al mee aan de lokale playbackshows. Dat dan weer wel. Maar pas toen ik op zangles ging veranderde de boel.

Zangles als therapie

Natuurlijk, je wordt ook ouder en wijzer. Dat neem ik altijd mee in gedachten. Je ontwikkeld je. Maar mijn zanglessen hielpen mij. Mijn docent hielp mij met mijn ademhaling, mijn performance, maar ook met mijn houding. Hoe ik moest staan. Krachtig. ‘Laat jezelf maar zien, je mag er zijn hoor’!

Toch een stukje assertiviteitstraining is wat je bij de zanglessen terugvind. Zij keek naar mij. Naar mijn persoon. Zij zag wat ik nodig had, en daar ging zij mee aan de slag. Daar ben ik haar nog elke dag dankbaar voor, en vele andere docenten van zang en toneel die mij hebben begeleid in mijn lessen. Je kunt dus oprecht zeggen dat zanglessen als therapie echt helpt!

ADHD, depressie en rouwverwerking

Maar wist je dat zangles nog voor zoveel meer mensen goed is?
Zingen werkt therapeutisch. Zangles als therapie is zeker voor velen een fijne en leuke oplossing. Het is namelijk zeer geschikt voor kinderen (en ook volwassenen) die ‘Alle Dagen Heel Druk’ zijn. Het is bewezen dat zingen en zangles helpt. Een uitlaatklep waar ze hun hele hart en ziel, en dus ook energie, in kwijt kunnen.

Maar ook voor mensen die in een depressie zitten of er net uit komen. Of rouwen om verlies. Voor zoveel verschillende emoties heeft zingen en muziek maken een therapeutische werking.

Het is ook niet voor niets dat muziektherapie bestaat. Iets wat mij altijd al heeft gefascineerd. Muziek maken en zingen werkt voor zovelen. Het is mooi, het is leuk, het is ontspannend, het helpt je verwerken, geeft rust en het geeft je kracht.

Voor mij werkt muziek 🎶 helend. En ik weet voor vele anderen ook. Hoe mooi is dat! Een goede reden dus om elke dag lekker te dansen en mee te zingen op muziek!

Ik kan me ergere dingen bedenken…☺️♥️

Photocredits: Jason Rosewell – Unsplash

“Papamama, ikke ook singe!” 🎤

‘Goed hoor kind, ga jij maar zingen en daar je brood mee verdienen, helemaal geen punt’.

Nou zo ging dat dus niet he. Alhoewel het in dat kleine kinderhoofdje van mij al helemaal uitgestippeld was en ik het toen al de meest logische route van mijn levenspad vond. Dat grietje wist het van kinds af aan al dondersgoed.

Hollandse nuchterheid

Maar wij Nederlanders zijn nogal nuchter. En dan hebben we het nog niet eens over de boeren nuchterheid van de West-Friezen uit Noord-Holland. Van muziek een vak maken? Dat doe je niet. Muziek maken is een hobby. Daar verdien je geen brood mee.

Zo’n heeeeeeeeelijke dooddoener. Dromenkiller. Echt, geweldig. Fantastisch. Want op jouw mening zat ik te wachten. Ga toch fietsen man.

Een aantal jaren geleden kwam ik online een mooie spreuk tegen:

When someone tells you not to, they are showing you their boundaries, not yours.

In het Nederlands vertaald:
Als iemand je zegt dat iets niet kan of om iets niet te doen, dan geven zij in feite HUN grenzen aan. Niet die van jou.

Onthoud dat als je van je stuk gebracht wordt. Het heeft mij enorm geholpen.

Gelukkig had ik niet zulke ouders. Zou ook een beetje gek zijn hè, een vader die zijn brood verdiend met musiceren en dan tegen zijn dochter vertellen dat het niet mag. Maar zowel mijn vader als moeder zeiden wel; je gaat eerst een opleiding doen waar je altijd op terug kunt vallen. Ga eerst maar een diploma halen. (Een normaal vak dus)

Ga eerst maar een diploma halen

De reinste kolder vond ik het. Deze wilde “gewoon” op haar 16e naar de USA om daar nog een laatste jaar highschool te doen, net als in Beverly Hills 90210, om vervolgens “even” mega door te breken als zangeres en actrice. Ja hoor, geen probleem. Doen we “effe”.

Daar heb ik al eens eerder over geschreven, en die droom was top! Zonder dromen is de wereld ook maar saai denk ik dan maar. Maar goed, dat Amerika 🇺🇸 plan, nee dat werd ‘m niet. Althans, toen nog niet. Nu snap ik het ook wel. Je kind op je 16e alleen naar Amerika laten gaan, want das “allegaar an de aare kant van de wereld”, dat was wel heel ambitieus op die leeftijd. Maar het was niet onmogelijk. Kids deden het onder de noemer uitwisselingsprojecten.

Angst van een moeder

Ik begrijp mijn ouders dat ze er niet om stonden te springen. Nu ik zelf mama ben moet ik er ook niet aan denken om mijn kind op die leeftijd in zijn eentje rond te laten hobbelen aan de andere kant van de wereld. Het idee!! Maar goed, ook daar groeien wij in mee. Misschien? Toch? Ofzo?
Anyhoe, zien we dan wel weer.

Andere studies

Mijn persoontje ging destijds dus braaf studeren. Het werd de kappersschool. Ik wist niet wat ik moest, en dat leek me wel leuk. De mooiste tijd gehad met de liefste klasgenoten waar ik, na 22 jaar, nog steeds een hele mooie vriendschap mee heb. Drie jaar lang heen en weer naar Amsterdam, met uiteindelijk een allround kappers diploma op zak. Daarna nog een opleiding toeristisch management, en ook daarvan mijn diploma in de pocket.

Olifant

Intussen bleef ik maar om die olifant in de woonkamer heen lopen. Maar het lukte niet. Die olifant met de naam ‘muziek’, die bleef aanwezig. En hij werd steeds groter, en ik wilde hem steeds meer vastpakken. Dus dat deed ik! Ik wilde zingen!

Diploma op zak

Het verzoek ‘haal eerst maar een diploma’ heb ik naar geluisterd. Check. Gedaan wat ik moest doen. En die vond ik ook echt heel leuk. Ik ben oprecht super blij met mijn diploma’s en alles wat ik geleerd heb. Zo nu en dan komen die vakken ook weer terug in mijn werkgebied. Dat is het leuke van het eigen ondernemerschap. Waar ik kan helpen stap ik in. Maar het werd tijd voor het najagen van mijn echte eigen grootste wensen en dromen.

En ondanks de onzekerheid die dit creatieve vak met zich meebrengt, ondanks de twijfels die ik de afgelopen twee jaar heb gehad wegens de Corona perikelen, ben ik toch blij dat dat poppetje op mijn schouder, dat stemmetje dan elke keer weer net op tijd zegt: ‘Fuck it! This is you! Kijk eens hoe happy je hiervan wordt!’

Do what you love

Mijn ouders hebben mij er altijd in gesteund. En ik snap dat ze mij eerst lieten studeren voor een “normaal beroep”. Want ook zij weten hoe deze business is. Hoe onzeker en hoe hard je moet werken. Dus ja, ik begrijp het, en het is inderdaad allemaal waar.

Maar ‘tis mooi wel gelukt 😉

Do what you love
Love what you do
Not always easy
But yet still so true

Geloof in jezelf

Maar luister soms ook naar je ouwe vader en moeder, want zo verkeerd is het nog niet om in dit creatieve vak terug te kunnen vallen op een andere studie, een baan, als vangnet. Ik ben ze dankbaar dat ze mij hierin gestuurd hebben.

Bottom line als boodschap van dit blog: Geloof in jezelf 🍀

Laat niets je afnemen als je in je guts voelt dat je het kunt!
Maar luister ook naar goed advies, want een beetje wijsheid en begeleiding is zo verkeerd nog niet.