Vroeger
In tijden als deze waarin we allemaal genoodzaakt zijn om terug te gaan naar de basics. Dan wordt er ook veel aan “vroeger” gedacht. Toen alles nog zo “gewoon en vanzelfsprekend” was. Wanneer je nu naar je eigen kinderen kijkt, waar zij (gelukkig maar) in alle onschuld en onwetendheid leven, tijdens een periode die toch wel de boeken in gaat als een van ‘s werelds grootste, heftigste en verschrikkelijkste gebeurtenissen ooit. Dan kijk je zelf ook wat meer naar je eigen kindertijd. Wat je vroeger had. Hoe “niets-aan-de-hand” het leven als kind is, zoals het behoort te zijn; speels, dromerig en leven in je eigen fantasie waarin alles mogelijk is.

Vorige week mijmerde ik wat, en dacht ik terug aan vroeger. Ik stuitte op het hoofdstuk “kleine meisjesdromen”, verzeild in haar dagelijkse gedachten; Later als ik groot ben…

Later als ik groot ben
Ging ik wel eventjes beroemd worden. The Walk of Fame…. wie kent hem niet? Een [op zijn Hollands gezegd] ‘stoep’, gelegen langs Hollywood Boulevard en Vinestreet in Hollywood Los Angeles. Je kent ze wel, die roze sterren met namen erin van grote beroemdheden….een héleboel.

Nou, zo eentje zou ik later ook krijgen. Want dat was heel gemakkelijk en voor de hand liggend namelijk; een meisje uit Medemblik, een klein stadje in Nederland…. Dat landje wat op de wereld kaart nog niet eens een speldenkop groot is… zo klein. 

Dit meisje zou ontdekt worden en naar Amerika afreizen om iedereen eens een poepie te laten ruiken. Dat dus [geen zorgen, ik ben er inmiddels achter dat het niet zo werkt].

Ja, ik zeg het eerlijk. Ik was dat meisje dat tegen haar posters praatte en heilig overtuigd was dat ik met Johnny Depp of Keanu Reeves zou gaan trouwen, een echte actrice zou worden, met Julia Roberts en Sandra Bullock als mijn vriendinnen, met dus; haar eigen ster op de Walk of Fame. 

Ik wilde zingen en acteren. I wanted it all!! Van binnen zit nog steeds dat kleine meisje met die droom, maar dan wat meer op zijn Hollands en gedoseerd. Want laten we eerlijk wezen, ik had het toen die tijd niet helemaal realistisch overzien. En wat Johnny en Keanu betreft… ja, dat was denk ik ook wel een beetje teveel gevraagd voor een meisje uit Medemblik. Maar dromen mag altijd toch? Inmiddels ben ik over ze heen hoor.

Wegdromen
Zo speelde ik graag alleen, op mijn kamer. Want alleen dan kon ik verdwalen in de wereld van films en series, voelde ik de beleving, en werd ik een van hen. Ik leefde in hun wereld waarin ik mij kon verstoppen en niet meer hier was. De intensiteit van liedjes die regelrecht mijn hart binnen kwamen. Elke film, elke musical, elk lied op de radio wat een hit werd en ik mij in kon vinden, dan was ik vertrokken. Niet meer met beide benen op de grond maar in de wolken, gelovend in “later als ik groot ben”. Verliefd. In mijn eigen geheime wereldje waar ik maar weinig over vertelde, en als ik er wel over vertelde hield ik het heel nuchter; “beetje liedjes zingen, of aansluiten bij een toneelvereniging spelen zou wel leuk zijn denk ik hoor als hobby ofzo”.

Ja, zo verwoordde ik het. Wisten zij veel hoe ik er 24/7 mee bezig was. Dat hoefde voor mij ook niemand te weten. Mijn allerbeste vriendinnetjes wisten hoe ik erover dacht. Ik had het geluk dat één van die vriendinnetjes diezelfde droom deelde. En zo deelden we samen onze gekke, maar oh zo realistische fantasie wereld, ver weg van hier, ver weg van de realiteit. We waren groots en ‘On top of the world’!

Die wolk zit nog steeds in mijn hoofd. Die wil ik ook niet kwijt, want die zorgt ervoor dat ik gedreven blijf in wat ik doe. 

Keuzes
Het is mijn persoontje die inmiddels beseft dat ik in Nederland woon, en heel goed weet van het “doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg”– kostuum wat gedragen dient te worden. Daar zijn wij in dit land goed in. Geloof me als ik zeg dat ik jaar in jaar uit van [te]veel mensen heb moeten horen: “wat denk je daarmee te kunnen bereiken? Ga nou maar een vak leren, dan kun je later tenminste bijdragen aan het onderhouden van je gezin”. Nou ik kan je zeggen: knappe gast die zich daardoor niet laat beïnvloeden. Respect voor zij die destijds, ondanks dat, hebben doorgezet. Mij is dat dus niet gelukt. Het heeft mij eerder té bescheiden gehouden om die brutaliteit te ontwikkelen die je nodig hebt om daar te kunnen komen. Denk ik.
Spijt van gehad? Natuurlijk wel. Als ik toen de wijsheid had van nu, dan had ik doorgezet en gevochten voor de studie die ik wilde doen: Conservatorium.

Eigen keuze
Neem ik het die mensen kwalijk die dat tegen mij gezegd hebben toen? Lang wel gedaan. Maar uiteindelijk kom je tot de conclusie: het is aan mij om te beslissen wat ik ermee doe. En ik heb mij er toen door laten beïnvloeden. Jammer, maar waar. Natuurlijk ben ik nog steeds van mening dat diegenen het weliswaar anders hadden kunnen brengen en zich niet van bewust waren hoe zwaar en alles beslissend die opmerkingen hebben gewogen voor iemand. Want wat voegt hun mening uiteindelijk toe? Het is maar en mening, en veel mensen zeggen dat omdat ze het zelf niet durven, of in hun ogen niet in het stramien des levens past. Maar toen wist ik dat nog niet.

Uiteindelijk, bij het ouder worden, besefte dat ik er zélf voor heb gekozen om mij bij die meningen aan te sluiten. Dat ik zelf ook zo ging denken. Waardoor het werd omgezet naar faalangst. Bang om te mislukken in wat je het allerliefste doet. Daarom deed ik het maar niet. “Ga maar gewoon een andere opleiding doen, dan weet ik zeker dat ik geld verdien later en mijn gezin kan onderhouden. Want als ik dit ga doen dan moet ik er volledig voor gaan en wie zegt dat dat lukt?”

Door het alternatieve en veilige pad te kiezen wist ik dat de mijn grote droom altijd open bleef tot ‘wie weet lukt het ooit nog eens’. Stel je voor dat ik het zou proberen en het zou meteen al mislukken. Dan had ik alles misschien direct van tafel geschoven, nooit meer naar omgekeken. De rest van mijn leven iets anders gedaan. Had ik dat leuk gevonden? Dit klinkt nu natuurlijk heel zwaar. We weten natuurlijk niet hoe het daadwerkelijk was gegaan. Maar ik hield rekening met dit worst case scenario. Om daar je keuzes op te baseren is natuurlijk niet altijd even handig, en nu zou ik dat anders doen. Maar voor mij was het destijds doorslaggevend.

Later is nu
Later als ik groot ben is inmiddels het “nu”. En hebben de keuzes mij gebracht waar ik nu ben. Het heeft mij nooit die passie kunnen ontnemen en ben ik altijd bezig gebleven in het vak. Weliswaar naast mijn “normale” werk. In plaats van 4 jaar conservatorium heb ik het uitgesmeerd over 20 jaar scholing, ervaring, masterclasses en cursussen in dit vak. Als het in je bloed zit …. blijft het je toch wel achtervolgen en ik ben super blij met waar ik nu ben, wat ik mag doen en met hoeveel leuke mensen ik mag samenwerken!

Waarom droomde ik hier nog steeds over?
Waarom wilde ik dit nog steeds zo graag?
Heel veel mensen denken en roepen dat het om ego en aandacht gaat. 

Maar als je een echte kunstenaar, artiest, muzikant of acteur voor je hebt, zullen die allemaal hetzelfde zeggen:  “Ik heb hier zoveel liefde voor, dat ik alleen maar dit wil doen. En als ik het mag delen met mensen om hun blij te kunnen maken, dan is dat alleen maar prachtig en heb ik mijn doel bereikt”. 

Het gaat niet om de aandacht, niet om die lampen die op jouw toet staan. Het is de boodschap die je wilt overbrengen. En toevallig gaat dat in dit vak via een fysiek aanwezig podium. En natuurlijk is dat super gaaf, want laten we eerlijk wezen, als de mensen uit hun dak gaan op hetgeen jij wilt overbrengen, dat is natuurlijk te gek! Ook al is het maar voor 1 persoon.

Musicus, acteur of kunstenaar zijn. Het is voor velen nog een onbereikbaar iets. Het is niet tastbaar en daarom ook niet echt. Velen die dit nog steeds niet zien als een echt vak [die mensen die dat zo roepen hebben vast ook geen schilderijen hangen in huis, genieten nooit van een goede film en luisteren ongetwijfeld ook nooit naar muziek…. sorry hoor]. Ik hoor ook vaak ‘maar wat doe je dan voor je echte werk?’.

Loodgieter zijn, kapper, in een winkel werken, accountant, stratenmaker… het zijn allemaal tastbare beroepen. Beter te begrijpen. Maar toch is muzikant zijn ook een vak. Een echt vak. Een mooi vak! En ik ben blij dat ik er onderdeel van mag zijn.

Denk heel goed na over wat je zegt. Wat voor jou gewoon of gek genoeg is, hoeft per definitie voor een ander niet zo te zijn.

Dus zie jij iemand lopen. Klein of groot, met die droom? Besef je dan dat niets onmogelijk is, en veeg die droom ‘later als ik groot ben’ dan niet meteen van tafel. Het zou zomaar wel eens voor die persoon weggelegd kunnen zijn. 

Wie weet wat ze voor de wereld en voor jou kunnen betekenen.

En zo niet, een mens mag blijven dromen toch?