Nieuw jaar, nieuwe voornemens

Zo! Het nieuwe jaar is intussen een klein weekje oud. De kerstvakantie loopt tegen zijn einde en voor velen was deze week ook ‘gewoon’ weer een werkweek.

De eerste week van het jaar staat bij de meesten in het teken van goede voornemens. Nieuwe doelen bereiken. Of hetzelfde doel van voorgaande jaren weer opnieuw proberen te bereiken.

Sportoutfits en Blue Monday’s

De reclame foldertjes staan er weer vol mee. Je wordt gek gemaakt met alle sportoutfits en apparatuur wat je voor een habbekrats kunt kopen bij de lokale supermarkt. Maar ook de opruimbakken en schoonmaak toestanden zijn volop verkrijgbaar (Om over de paaseieren in de supermarktschappen nog maar niet te spreken).

De wereld gaat er in mee, om vervolgens ook volop in de Blue Monday te belanden op de 3e maandag van januari. Die bekend staat om de dag dat de meeste voornemens alweer mislukt zijn. Daarom pin ik mezelf nooit zo vast aan de must om ergens in januari te starten.

Hoelahoep

Zo heb ik vorig jaar zomer hoelahoeps gekocht. Ik dacht, dat gaan we doen! Hoelahoppa! Goed voor je! Doen we effe! Nou…niet dus. Hoe we het als kind met gemak voor elkaar kregen om non stop te hoelahoepen, liep ik er onlangs zowat een rughernia van op en bleef die hoepel nog geen rondje zitten! Nou ja, eentje dan hooguit. Als ik ‘m een flinke zwieper gaf. Dus in feite telt dat niet.

Acceptatie proces van het ouder worden? Ik weiger dat te accepteren. In m’n kop ben ik nog 16 (soms 9) en moet ik potverdulleme toch nog gewoon kunnen hoelahoepen of hoe zit ‘t??!!!!

Aan de bak

Om elk jaar volop in januari aan de bak te gaan met goede voornemens, nee. Daar ben ik nooit zo fanatiek in. Natuurlijk gaan de gedachten zo tussen kerst en oud & nieuw wel hoe we het volgend jaar willen gaan doen/ Maar dat kan het hele jaar door. Dat hangt bij mij niet perse van de eerste maand van het jaar af.

Behalve dit jaar. Ik ben die loser die komende week ook meegaat in hét cliché voornemen: meer beweging en lekker sporten. Met nadruk op ‘komende week’ (want nu is het nog kerstvakantie, en dat vind ik teveel gedoe om dan te starten). God knows dat ik veel te lang op m’n ‘ass’ achter een bureau heb gezeten en veeeeeel te weinig heb bewogen het afgelopen jaar.

Springen, hossen en happy

Het springen en hossen tijdens de optredens, wat ook sporten is, waren voornamelijk mijn sportiefste momenten. En ja…met m’n 41 jaar reageert dat zitvlak dan kennelijk toch anders dan toen ik gisteren nog 20 was.

Voel ik me dan oud? Zeker niet! I’m on fire baby! (want soms moet je dat ook tegen jezelf zeggen) Maar vaker naar buiten en meer bewegen is voor niemand slecht. Wordt het hoofd dan ook weer blij van. Is goed. Is gezond. Ik vind het heerlijk en wil mezelf dat meer gunnen.

Verder geen nieuwe voornemens. Gezond blijven. Happy blijven. Klinkt saai misschien, maar het is de basis in alles. Genieten, gewoon genieten, elke dag. Blijven doen wat ik doen mag. Zoiets.

Wat zijn jullie plannen? Voornemens? Staat er iets moois op de planning waar jullie naar uitleven in 2023?

Weet je, hoe burgerlijk het ook klinkt, maar als we maar gezond zijn. Laten we het maar ‘gewoon’ gezellig en vredig houden dit jaar. Dat zou een werelds toppunt zijn toch?

Fijn weekend allemaal!
Liefs!

Tijd voor een magische kerst. Het is weer die tijd van het jaar. Al wekenlang natuurlijk. Maar nu is het ‘echt’. Onlangs liep ik door het tuincentrum bij ons in de buurt voor een bezoekje aan de kerstshow. Elk jaar ga ik er minimaal twee keer heen, en ik probeer dat altijd in november te doen, om de hectiek en hysterie in december de kunnen vermijden.

Kind in de Efteling

Ik ben dan net als een kind in de efteling. Die kerstshow ik vind soooooow gezellig! Tuurlijk, ‘even heen om te kijken’ kost bij de kassa altijd geld. Maar ach…het is dichterbij dan de Efteling dus die entree kosten kunnen we hier uitgeven… toch?

Deze kerstshow is een van de mooiste van Nederland. De parkeerplaats om 09:00 uur bewijst het. Helemaal vol. Hele busladingen reizen er van heinde en verre naartoe. Bij topdrukte sta je in de wandelpaden letterlijk in de file. Je snapt dus wel dat ik de decembermaand daarom liever vermijd en vroegtijdig heen ga.

Racen door het tuincentrum

Het eerste bezoek neem ik de tijd en hobbel ik er op mijn gemak doorheen. Maar…we vergeten altijd wel iets of verzinnen nog iets wat nog even snel gehaald moet worden. Met dat soort ideeën stap ik doelgericht in de auto en race ik met mijn karretje door het tuincentrum, met het product in het schap op mijn netvlies.

Full focus. Nou ja, dat idee hebben we dan, wat bij de ingang nog een mogelijkheid lijkt. Maar al snel stuit ik tegen een file van winkelwagentjes op en word ik genoodzaakt mij aan te passen aan de slakkenpas van het winkelend publiek.

Magische kerstsferen

Ik kijk om me heen en registreer wat ik zie; Allemaal mensen, allemaal andere smaken en voorkeuren. Iedereen heerlijk aan het winkelen en inspiratie op doen. Blije mensen die zin hebben in gezelligheid. En allemaal stoppen ze bij de mooiste kerstornamenten, de liefste dorpjes en stalletjes en de gezelligste versiering. Kennelijk droomt iedereen van die magische kerst.

Mensen ‘Strunen’ door alle spulletjes en laten hun ogen verrassen door de prachtige sfeerbeelden. Het is net als in de film. En dat willen we allemaal. Die kerstsfeer in de film; kneuterig, sfeervol, warm en authentiek. Bijna magisch. Het ‘alles-is-goed’ sfeertje. En dat vind je in die kerstspulletjes.

Oliebollen en oververhitte kassa’s

Of we nou happy zijn of niet, die spulletjes, die kerstversiering en de kerstmuziek op de achtergrond maakt het dat het voor deze periode allemaal even ok is. Al die busladingen vol met mensen op zoek naar hetzelfde gevoel: vrede en blijdschap.

Geniet er maar even van, want bij de kassa wordt die gezellige bubbel keihard kapot geprikt en beland je in een groot hectisch gekkenhuis, waarvan de ene rij nog langer is dan de ander. De oliebollenkraam op de parkeerplaats doet dat daarentegen al snel weer vergeten.

Merry Christmas

De kerstboom staat aan. Alle spulletjes zijn in huis. We are good to go!
Nu heb ik écht genoeg. Volgend jaar hoef ik écht niet naar het tuincentrum.

Niet nodig. Toch??? Of…?
Vast wel. Het is zo gezellig. 😉

Nog een nachtje slapen en dan is het kerst…
Fijne kerstavond allemaal.

Liefs Melissa

Zandvoeten 👣 en pruthandjes 🥰

Heerlijk te genoten van deze zomervakantie!

Mijn vakantie ☀️ is officieel al 2,5 week voorbij. Terwijl mijn hoofd eigenlijk nét pas de vakantiemodus had toegelaten toen het werk zich weer aandiende. 🥴

Genoten ☺️van onze jongens. Heerlijk een midweekje weggeweest en dagjes uit. Wat was dat leuk! 

Veel gezwommen; in ons eigen opblaasbare zwembadje in de achtertuin (lees: 2 want er moet natuurlijk altijd eerst eentje lek gaan), gezwommen bij het lokale zwembad in de buurt en aan ons eigen IJsselmeer. 🥰

Zandvoetjes 👣 en pruthandjes die lekker met water aan het prieken waren om zandkastelen 🏰 te bouwen. We hebben zelfs heel gezellig genoten van een verjaardag van ons nichtje op het 🏖 strand, hoe leuk! 🤗

Zo min mogelijk doen, 😄 en toch ook weer heel veel! Want zo wilden we ook graag het e.e.a. in en om het huis 🏡 afmaken. Ondanks dat je dan tóch aan het klussen bent vinden wij het heerlijk! 😃 Todo lijstjes afvinken = weer wat meer rust en ruimte in het hoofd. 😄

En floep 🙈 twee weken waren voorbij, 

Ik moest me er echt aan toe zetten. En toen dacht ik, waarom ook eigenlijk? Die todo lijst loopt niet weg hoor (stel je toch ’ns voor zeg). We gaan halve dagen werken. Rustig aan de zomer door. De kindjes zijn thuis, je moet er wat van maken samen. 

Vorige week streek ik op een regenachtige dag neer in een indoor krijs paleis. 

De naam deed deze indoor speeltuin die dag ook echt eer aan. Het was de eerste regenachtige dag na weken. De zomervakantie is hier inmiddels 5 weken in volle gang. 

Als ik om mij heen kijk zie ik kinderen die wild zijn van het ritme en de structuur die nergens meer te vinden is. Evenals bij de ouders. Waar de ene ouder rustig maar vermoeid voor zich uit starend aan een kopje koffie zit, loopt de andere ouder met zijn ziel onder zijn arm achter zijn kind aan om in de gaten te houden. 

Voor mij was het een ‘gewone’ werkdag, maar dan aan een tafeltje van het krijspaleis in plaats van aan de eettafel thuis. De kinderen uitrazen en ik met het verstand op nul aan het werk. Win-Win situatie.

In een knipoog vloog deze zomervakantie voorbij. Voor we het weten is het september, vallen de blaadjes 🍂 van de bomen en wordt het stiekem elke dag weer wat frisser en donkerder. 

Dus genieten nog even lieve mensen! Want wat hebben we een mazzel met deze mooie ☀️ zomer hè. 🥰

Wat doe jij deze laatste zomervakantie ☀️ dagen? 

Er wordt wel vaker aan mij gevraagd, vooral door mijn leerlingen en mijn naasten: ‘Ben jij nooit zenuwen en onzekerheid voor of tijdens een optreden?’ Nee, niet echt meer. Wel gezonde zenuwen. Als ik iets volkomen nieuws ga doen, uit mijn comfort zone moet stappen. Maar dat is meer zenuwen van ‘ik heb er zo’n zin in!’

Zenuwen en onzekerheid

Het is soms de onzekerheid wat nog wel eens voorbij komt als ik heel eerlijk mag zijn. Eerder irritatie factortje van mezelf vind ik. Want na deze afgelopen twee jaar heb ik dat kennelijk nog steeds niet afgeleerd terwijl ik het zou kunnen missen als kiespijn. Iets van vroeger. Toen ik met mijn vriendin in de kroeg was en we in het toilet stonden, onze handen te wassen. Op dat moment liep een ander meisje het toilet uit en racete meteen naar buiten zonder handen te wassen. Niet fris overigens, en ook niet zonder gevolgen.

Gehaaste spoed

Is zelden goed en dat bleek ook toen, want ze vertrok het toilet met een bult wc-papier wat aan haar broek was blijven hangen. We riepen haar, maar tevergeefs. Ze verdween, samen met een sliert gebruikt toilet papier aan haar broek, de menigte in.

Sindsdien dubbelchecken mijn vriendin en ik dat dus altijd na een toilet bezoek; “Hangt er geen pleepapier aan m’n reet?” Check check dubbelcheck in de spiegel ladies! Want het is best ‘lullig’ als je dat overkomt. Nou en om dus op die vraag hierboven terug te komen; daar kan ik nog wel eens onzeker over zijn, wat ik dus níet gemist heb de laatste 2 jaar.

Screenende vrouwen

Want breek me de bek niet open over vrouwen. Ik weet er alles van, ben er zelf eentje. Vrouwen ‘screenen’. Gaat vanzelf. True leadies! It’ true! Is een natuurlijk aangelegd dingetje van en tussen de vrouwen wat wij niet eens altijd door hebben. Wij wezens screenen niet altijd met een slecht oog hoor. Kan ook positief zijn hè. It’s gewoon what we do. Maar positief of negatief, het screenen gaat vaak wel onbewust met een strenge blik. En daar komt dus dat onzekere dingetje om de hoek kijken. Want daar kan een mens als ik dus wel zenuwachtig van worden.

Zoals de waard is vertrouwd hij zijn gasten. Ik hoor het je denken. Maar ik kan je zeggen dat ik dus niet zo snel nadelig denk als ik mezelf betrap op screenen. Tuurlijk is het heerlijk op een terras mensen kijken en vraag ik me ook wel eens af hoe iemand die combi aan heeft kunnen trekken. Toegegeven. Zal ook ongetwijfeld vice versa werken. Maar ALS ik screen is het veelal omdat ik dan wil weten waar die leuke outfit vandaan komt. Alle andere keren sta ik meestal dromend om me heen te staren met liedjes in gedachten.

Groep 6 trauma

Zenuwen en onzekerheid, wat houd het toch allemaal in? Vanaf het podium gezien heb ik met behoorlijk wat blikken vanuit het publiek te maken. Mensen die met elkaar staan te praten, verliefde blikken die ik opvang tussen twee mensen (ja, we zien alles vanaf dat podium), mensen die met een luisterend oor naar ons staan te kijken, blije hossende en dansende gasten op de dansvloer, en daar dus tussenin de screenende dames, die ons van top tot teen helemaal in hun opnemen.

En elke keer weer betrap ik mezelf erop dat ik mij nog altijd op kan laten jutten als ik dat laatste naar mij toe zie gebeuren. Dan probeer ik toch altijd even onopgemerkt te checken of mijn gulp wel dicht is, of dat ik geen pleepapier aan mijn broek heb hangen. Dat reist nog altijd me mee. Of dat mijn rok aan de achterkant in mijn panty is blijven hangen. Dat is dan weer een Groep 6 trauma van vroeger, zie daar maar eens overheen te komen als je kei-verliefd bent op die ene jongen in de klas en hij ziet je onderbroek!

Positieve kant

Afgelopen week was het ook weer zover. Een bult screenende vrouwen naar het podium die de blikken lieten glijden over mijn haar, jasje, jurkje, schoenen en waarschijnlijk werd ook de dikte van mijn panty besproken. Ik kijk er altijd van weg want het hoeft niet allemaal zo te zijn en houd in gedachten dat ik het ook een positieve screening kan zijn. Na afloop kwamen ze naar me toe, bleek dat ze wilden weten waar ik mijn jurkje vandaan had, want die vonden ze zo tof. Dus….niet altijd van het slechtste uitgaan. Maar toch doen veel mensen, mezelf incluis dus, in onzekerheid sneller. Dat is makkelijker of zo???

Manlief Bas, ook muzikant, heeft dit soort situaties van mij wel eens aangehoord, rolt dan met zijn ogen en roept; ‘jemig…wat zijn jullie vrouwen toch vreemde wezens! Wat doen jullie elkaar toch allemaal aan!’ Ja, is wel een beetje zo. Of ik dit nou op het podium mee maak, of alle moeders op het schoolplein, uitgaan, wandelclub, sportschool of weet ik veel waar. En begrijp me niet verkeerd he, ik zet niet dat ALLE vrouwen zo zijn. Absoluut niet. Gelukkig niet zeg, stel je voor. Dat wordt dan een lang optreden. Enneh…kerels kunnen er ook wat van hè!

Hema fuik of string?

Alhoewel ik durf te wedden dat die zich niet zo druk maken om de outfit ansich en hoe dik de panty is die wij als vrouw dragen. Afgaande op de keren dat ik naderhand door een man benaderd ben met een dergelijke vraag zal het ongeveer gaan om: ‘Zeg nou ‘ns eerlijk, draag je nou een Hema fuik onder je jurkje of een string?’

Dáár kan ik mij niet druk om maken, want in dat geval is dat voor mij een weet, en voor hun een vraag… 😉

Zangles als therapie. Het klinkt misschien gek, maar denk er maar eens over na. Zo gek is het nog niet. Muziek, instrumenten, zingen, we gebruiken het al jaren als therapie.

Elk mens is onzeker. En helemaal als je gaat zingen. Je legt jezelf bloot. Laat een stukje kwetsbaarheid van jezelf zien. Juist zijn het ook vaak zij die veel hebben meegemaakt, waar een behoorlijke dosis emotie in zit die zich zo goed in de muziek kunnen vinden en uiten.

Voor mensen die heel onzeker zijn, is een assertiviteitstraining vaak raadzaam. Of life coaching. Een logische gedachte. Maar wist je dat zangles ook heel goed tegen onzekerheid helpt? Want door uit je comfortzone te stappen tijdens het leer je ook weer assertiever te worden. Je doorbreekt een barrière voor jezelf. Stapt over een drempel heen. Want dat is immers wat het betekend als we zeggen ‘uit je comfortzone stappen’.

Het stilste meisje van de klas

Vroeger was ik zelf een stille muis in de klas. Een juf heeft mij vorig jaar, toen ze bij een van mijn optredens was, nog gezegd: “jeetje… dat jij datzelfde meisje bent dat zo stilletjes in de klas was en nooit haar vinger durfde op te steken?” Een andere docent heeft tijdens een ouderavond ooit eens tegen mijn ouders gezegd:

“Het is dat ze op de presentielijst staat, anders had ik haar nooit opgemerkt”.

Podiumbeest

Datzelfde meisje staat nu al 25 jaar op het podium waar ze zich als een vis in het water voelt! Het meisje wat vroeger altijd bang was om gehoord of gezien te worden. Zich te min voelde voor iedereen om zich heen. Bang om alles fout te doen. Sterker nog, je kon me voor alles uit maken, de naarste dingen tegen me zeggen, en ik zei nog niets terug. Omdat ik bevroor. Geen idee wat ik terug moest zeggen.

Ja, achteraf. Achteraf had ik de beste gesprekken met mezelf en die persoon…in gedachten. Toen gaf ik ervan langs. Beetje te laat. Maar op het moment zelf niet. Voor velen ongetwijfeld herkenbaar.

Het heeft mij jaren lang dwars gezeten. Want van binnen ontplofte ik. Het liep steeds meer op. Huilen, boos en verdrietig. Best gek, want die stille muis deed toen in die tijd ook al mee aan de lokale playbackshows. Dat dan weer wel. Maar pas toen ik op zangles ging veranderde de boel.

Zangles als therapie

Natuurlijk, je wordt ook ouder en wijzer. Dat neem ik altijd mee in gedachten. Je ontwikkeld je. Maar mijn zanglessen hielpen mij. Mijn docent hielp mij met mijn ademhaling, mijn performance, maar ook met mijn houding. Hoe ik moest staan. Krachtig. ‘Laat jezelf maar zien, je mag er zijn hoor’!

Toch een stukje assertiviteitstraining is wat je bij de zanglessen terugvind. Zij keek naar mij. Naar mijn persoon. Zij zag wat ik nodig had, en daar ging zij mee aan de slag. Daar ben ik haar nog elke dag dankbaar voor, en vele andere docenten van zang en toneel die mij hebben begeleid in mijn lessen. Je kunt dus oprecht zeggen dat zanglessen als therapie echt helpt!

ADHD, depressie en rouwverwerking

Maar wist je dat zangles nog voor zoveel meer mensen goed is?
Zingen werkt therapeutisch. Zangles als therapie is zeker voor velen een fijne en leuke oplossing. Het is namelijk zeer geschikt voor kinderen (en ook volwassenen) die ‘Alle Dagen Heel Druk’ zijn. Het is bewezen dat zingen en zangles helpt. Een uitlaatklep waar ze hun hele hart en ziel, en dus ook energie, in kwijt kunnen.

Maar ook voor mensen die in een depressie zitten of er net uit komen. Of rouwen om verlies. Voor zoveel verschillende emoties heeft zingen en muziek maken een therapeutische werking.

Het is ook niet voor niets dat muziektherapie bestaat. Iets wat mij altijd al heeft gefascineerd. Muziek maken en zingen werkt voor zovelen. Het is mooi, het is leuk, het is ontspannend, het helpt je verwerken, geeft rust en het geeft je kracht.

Voor mij werkt muziek 🎶 helend. En ik weet voor vele anderen ook. Hoe mooi is dat! Een goede reden dus om elke dag lekker te dansen en mee te zingen op muziek!

Ik kan me ergere dingen bedenken…☺️♥️

Photocredits: Jason Rosewell – Unsplash

“Papamama, ikke ook singe!” 🎤

‘Goed hoor kind, ga jij maar zingen en daar je brood mee verdienen, helemaal geen punt’.

Nou zo ging dat dus niet he. Alhoewel het in dat kleine kinderhoofdje van mij al helemaal uitgestippeld was en ik het toen al de meest logische route van mijn levenspad vond. Dat grietje wist het van kinds af aan al dondersgoed.

Hollandse nuchterheid

Maar wij Nederlanders zijn nogal nuchter. En dan hebben we het nog niet eens over de boeren nuchterheid van de West-Friezen uit Noord-Holland. Van muziek een vak maken? Dat doe je niet. Muziek maken is een hobby. Daar verdien je geen brood mee.

Zo’n heeeeeeeeelijke dooddoener. Dromenkiller. Echt, geweldig. Fantastisch. Want op jouw mening zat ik te wachten. Ga toch fietsen man.

Een aantal jaren geleden kwam ik online een mooie spreuk tegen:

When someone tells you not to, they are showing you their boundaries, not yours.

In het Nederlands vertaald:
Als iemand je zegt dat iets niet kan of om iets niet te doen, dan geven zij in feite HUN grenzen aan. Niet die van jou.

Onthoud dat als je van je stuk gebracht wordt. Het heeft mij enorm geholpen.

Gelukkig had ik niet zulke ouders. Zou ook een beetje gek zijn hè, een vader die zijn brood verdiend met musiceren en dan tegen zijn dochter vertellen dat het niet mag. Maar zowel mijn vader als moeder zeiden wel; je gaat eerst een opleiding doen waar je altijd op terug kunt vallen. Ga eerst maar een diploma halen. (Een normaal vak dus)

Ga eerst maar een diploma halen

De reinste kolder vond ik het. Deze wilde “gewoon” op haar 16e naar de USA om daar nog een laatste jaar highschool te doen, net als in Beverly Hills 90210, om vervolgens “even” mega door te breken als zangeres en actrice. Ja hoor, geen probleem. Doen we “effe”.

Daar heb ik al eens eerder over geschreven, en die droom was top! Zonder dromen is de wereld ook maar saai denk ik dan maar. Maar goed, dat Amerika 🇺🇸 plan, nee dat werd ‘m niet. Althans, toen nog niet. Nu snap ik het ook wel. Je kind op je 16e alleen naar Amerika laten gaan, want das “allegaar an de aare kant van de wereld”, dat was wel heel ambitieus op die leeftijd. Maar het was niet onmogelijk. Kids deden het onder de noemer uitwisselingsprojecten.

Angst van een moeder

Ik begrijp mijn ouders dat ze er niet om stonden te springen. Nu ik zelf mama ben moet ik er ook niet aan denken om mijn kind op die leeftijd in zijn eentje rond te laten hobbelen aan de andere kant van de wereld. Het idee!! Maar goed, ook daar groeien wij in mee. Misschien? Toch? Ofzo?
Anyhoe, zien we dan wel weer.

Andere studies

Mijn persoontje ging destijds dus braaf studeren. Het werd de kappersschool. Ik wist niet wat ik moest, en dat leek me wel leuk. De mooiste tijd gehad met de liefste klasgenoten waar ik, na 22 jaar, nog steeds een hele mooie vriendschap mee heb. Drie jaar lang heen en weer naar Amsterdam, met uiteindelijk een allround kappers diploma op zak. Daarna nog een opleiding toeristisch management, en ook daarvan mijn diploma in de pocket.

Olifant

Intussen bleef ik maar om die olifant in de woonkamer heen lopen. Maar het lukte niet. Die olifant met de naam ‘muziek’, die bleef aanwezig. En hij werd steeds groter, en ik wilde hem steeds meer vastpakken. Dus dat deed ik! Ik wilde zingen!

Diploma op zak

Het verzoek ‘haal eerst maar een diploma’ heb ik naar geluisterd. Check. Gedaan wat ik moest doen. En die vond ik ook echt heel leuk. Ik ben oprecht super blij met mijn diploma’s en alles wat ik geleerd heb. Zo nu en dan komen die vakken ook weer terug in mijn werkgebied. Dat is het leuke van het eigen ondernemerschap. Waar ik kan helpen stap ik in. Maar het werd tijd voor het najagen van mijn echte eigen grootste wensen en dromen.

En ondanks de onzekerheid die dit creatieve vak met zich meebrengt, ondanks de twijfels die ik de afgelopen twee jaar heb gehad wegens de Corona perikelen, ben ik toch blij dat dat poppetje op mijn schouder, dat stemmetje dan elke keer weer net op tijd zegt: ‘Fuck it! This is you! Kijk eens hoe happy je hiervan wordt!’

Do what you love

Mijn ouders hebben mij er altijd in gesteund. En ik snap dat ze mij eerst lieten studeren voor een “normaal beroep”. Want ook zij weten hoe deze business is. Hoe onzeker en hoe hard je moet werken. Dus ja, ik begrijp het, en het is inderdaad allemaal waar.

Maar ‘tis mooi wel gelukt 😉

Do what you love
Love what you do
Not always easy
But yet still so true

Geloof in jezelf

Maar luister soms ook naar je ouwe vader en moeder, want zo verkeerd is het nog niet om in dit creatieve vak terug te kunnen vallen op een andere studie, een baan, als vangnet. Ik ben ze dankbaar dat ze mij hierin gestuurd hebben.

Bottom line als boodschap van dit blog: Geloof in jezelf 🍀

Laat niets je afnemen als je in je guts voelt dat je het kunt!
Maar luister ook naar goed advies, want een beetje wijsheid en begeleiding is zo verkeerd nog niet.

De kerstdagen zijn aangebroken. Tijd voor gezelligheid, sfeer, nog meer lampjes, lekker eten, een wijntje erbij. Het klinkt altijd allemaal zo lekker relaxed. Zo hoort het ook te zijn. Maar ik moet altijd lachen hoe de aanloop in de week voor kerst voor velen gaat. Want de week voor kerst…is die bij jou zo relaxed?

Feit is: de meeste mensen zijn in deze week gewoon nog aan het werk. En net als vorig jaar is ook dit jaar wat chaotischer, omdat de kinderen thuis zijn van school en er heel veel thuiswerkers zijn momenteel. Een geheel ontregelde wereld. En dat terwijl de week voor kerst ook zonder tante Corona al behoorlijk hectisch en ontregeld is. 

Elk jaar zeg ik tegen mezelf: volgend jaar ga ik het anders doen. Volgend jaar zorg ik dat ik de kerstkaarten in oktober of november al geschreven heb (lekker spontaan vind je niet?) of gewoon een jaar even helemaal geen kerstkaarten zeg ik dan voor de grap. Scheelt ook een hoop drukte. Maar geen kerstkaarten is bij mij geen optie. Als ik daar eenmaal aan begin weet ik dat ik mee ga doen aan het onpersoonlijke. En het is tegenwoordig allemaal al zo onpersoonlijk via die digitale snelweg. En hoe leuk is het om kerstkaartjes in de brievenbus te ontvangen. Toch wel gezellig he. 

En ja, voor de milieuactivisten onder ons, ik weet het. Ik ben namelijk ook van het milieu, een fanatieke scheider van afval en ik denk er het hele jaar heel goed om. Kerstkaartjes belanden bij het oud papier. Ook dat weet ik. Kost weer bomen enzo. Ik hoop maar dat alles van gerecycled papier wordt gemaakt, of in ieder geval deze kaartjes dan een volgend leven krijgen. Maar kerstkaartjes blijf ik doen.

Ook zeg ik elk jaar dat ik op tijd begin met de kadootjes. Dat is dit jaar wel gelukt. In september en november alles in huis. Maar ja… dan moet ik niet wachten tot de week voor kerst met inpakken. Gevolg: gisteren alsnog hals over kop ingepakt tussen de bedrijven door. Dan nog niet eens te beginnen over het feit dat ik niet meer wist waar ik die kadootjes destijds had verstopt. Dat is dus weer het probleem van vroeg de kerstkadootjes aanschaffen.

Vorige week heel veel boodschappen al gedaan, met als doel om de week voor kerst de stad niet meer in de hoeven. Dacht ik…Maar ’s avonds gaan die radertjes werken. Ook weer een nadeel van alles op tijd in huis hebben. Dan heb je tijd over om nog meer te bedenken. Dus eigenlijk is dat op tijd alles voor elkaar hebben helemaal niet handig. Het voegt niets toe want die gaten worden opgevuld met nieuwe ideeën. En dus ook nieuwe aankopen = meer geld uitgeven. Voor mijn knip dus helemaal niet handig. Wel voor de lokale ondernemer. En zij hebben het in deze tijd ook hard nodig. Dus ik zie het maar als ‘goed bezig’ zijn van mezelf dit jaar op dat vlak.

Maar goed, zo ben ik dus in deze week voor kerst nog elke dag aan het shoppen geweest. Supermarkt bezoekjes voor nog wat extra’s voor het kerstdiner, nog wat extra verzinsels voor kadootjes. Elke dag in die stad. Mondkap op en gaan. Rijen dik buiten bij de lokale drogisterijen. Want ja…elke klant een winkelmand. En als de winkelmandjes op zijn…RIJ! 

Nu hoor ik je denken: dan koop je toch online? Nou, dat stel ik zo lang mogelijk uit. Ik shop genoeg online. Maar eerst kijk ik altijd bij de lokale ondernemers hier in de stad. Hebben zij het niet, dan kijk ik online. We moeten elkaar toch helpen? En buiten dat, de week voor kerst nog online shoppen zag ik niet zo zitten met de overbelaste postorder bedrijven. Geen garantie of het voor de kerst aan zou komen. 

Alles gisteren in huis. Kindjes waren weg. Dus ik had de kans om alles op mijn gemak in te pakken. De keuken en eettafel lagen vol met rollen kerstpapier, plakband, scharen, pennen, naamstickers en natuurlijk de kadootjes. Van huis uit heb ik meegekregen om met kerst altijd wat kleine kadootjes te doen. Dus traditie getrouw zetten wij dat hier ook voort. Met sint hebben ze immers ook al genoeg gehad en wat geef je ze tegenwoordig nog?

Klei, schetsboeken, stiften, nieuwe broodtrommeltjes en pyjama’s. Zie het als de jaarlijkse nieuwe inventaris voor de kids. Kunnen we er weer een tijdje tegenaan. Natuurlijk ook een superhelden poppetje en wat lego, die ontbreken zeker niet.

Alles ingepakt en klaar. Vanavond als ze in hun bedje liggen, ver in dromenland hoeft er niets meer gedaan te worden, behalve de kadootjes van mijn geheime verstop plek weg te halen en onder de boom te leggen.

Het ziet er altijd zóóóóó leuk en gezellig uit. Het liefst kijk ik eerst een paar dagen naar dat sfeervolle plaatje bij de kerstboom. Maar dan moet ik weer terug komen op onze jongens….dat gaat met die leeftijd echt nog niet. Dan hadden we vroegtijdig kerst gevierd vrees ik, met alle kadootjes reeds uitgepakt. En zo heeft elke leeftijd wat. Want lange tijd naar een boom kijken, voorzien van kerstkadootjes, die tijd komt nog wel. Maar nu zijn ze nog lekker klein en doen we het op deze manier. 

Vandaag de laatste werkdag. Hopelijk kom ik er nog aan toe om met manlief mijn opname van vorige week af te mixen. Ook weer zo’n actie in de week voor kerst. Dit keer geen kerstnummer. Door de lockdown en de onverwachte hectiek is dat er niet van gekomen. Maar wel net voor die tijd een ander nummer opgenomen. Een belangrijk nummer voor mij, je hoort hem zo snel mogelijk. Maar eerst ga ik hem delen met de mensen voor wie ik hem heb opgenomen. 

Mijn laatste schrijfopdrachten maak ik af voor vandaag, dan mag ik kerstvakantie vieren. 

NATUURLIJK nog wel even de winkel in. Want in een jurk zonder panty eronder (Lees: melkflesbenen) kerstavond vieren… dat is natuurlijk geen optie. 😉

En dan om 17:00 uur…doe ik niks meer, gaan we de kerstsfeer in. Relaxed (zou het?) Glas wijn erbij en zeg ik: 

Hele fijne mooie en gezellige kerstdagen allemaal lieve mensen.
Maak er iets moois van met degene met wie je het mag en kunt delen. 
Proost! Op jullie! 

Liefs voor jullie allemaal.
X

Het is kersttijd! Sinterklaas is voorbij en de aanloop naar kerst was direct merkbaar. Alhoewel, laten we allemaal wel even heel eerlijk zijn, de kerstversiering was bij velen onder ons al alom aanwezig toen de Sint net zijn anker had uitgegooid in Nederland. Net als vorig jaar maken we het klaarblijkelijk allemaal veel eerder en extra sfeervol met kerstversiering in en om huis. We mogen minder buiten de deur dus dan maar geld uitgeven aan de versiering die de decembermaand met zich meebrengt. 

Losgeslagen kerstmuts

Nu moet ik toegeven dat ik ook zo’n kerstmuts🧑🏻‍🎄 ben die helemaal losgaat in deze tijd van het jaar. Het is zó leuk! Het is kersttijd! Kerstkransen, kaarsjes, lichtjes en een sfeervolle kerstboom die elk jaar steeds meer Amerikaanse vormen begint aan te nemen. Het hele huis eigenlijk wel.

Ik hou ervan. Vroeger al. Die heerlijke kneuterige zoete kerstfilms. Al die prachtig versierde en verlichtte huizen. Super gezellig!

En dan heb ik het nog niet eens over mijn leuke opdrachten in de decembermaand. Want blogs schrijven en muziek maken is al het leukste wat er is om te doen, maar rond kerst vraagt het die extra gezellige creativiteit. ‘The real Christmas Spirit!’ Kerstliedjes instuderen en tijdens optredens laten horen. Op bruiloften en woonkamer/luister concerten. Mooie kerst verhalen schrijven. Dat is toch écht geen straf kan ik je vertellen. 😋

In de rij bij het tuincentrum! 

Nu is het tuincentrum bij ons sowieso al een landelijk begrip waar vanaf november letterlijk hele busladingen vanuit het hele land naartoe afreizen om de kerstshow te bekijken. Nederland mag dan wel klein zijn, maar toch wel groot genoeg voor meerdere tuincentra met zulke kerstshows als wij hier in het tuincentrum gewend zijn. Maar kennelijk toch niet.

Nou goed, daar woon ik dus vlakbij. Voor ons is het heel normaal om daar dus een paar keer per jaar lekker te struinen. En rond deze tijd wat vaker. Het weekend zoek ik dan niet op want het is echt over de hoofden lopen. Veel te druk. Wat moet je er doen denk ik dan. Dus lekker doordeweeks. Ideaal. 

Gezellig met moeders of mijn kids mee en in eigen tempo sjokken we er doorheen. Kost je zeker drie uur van je leven, maar dan heb je ook wat (Lees; een kar vol met spullen die je eigenlijk helemaal niet nodig hebt). Maar het is wel heel gezellig en die spulletjes zijn echt heel mooi!

Kerstaankopen en koopjes

Elk jaar beloof ik mijn man dat ik nu écht klaar ben en volgend jaar niets ga halen, want ‘ik zou niet weten wat ik nog moet kopen’. Maar dat weten we wel hoor! Sterker nog, er staat al een lijstje klaar in mijn telefoon voor volgend jaar. Maar soms moet je niet alles vertellen he. 🤫

Afstormen op de kortingsacties na de kerstdagen. Ze zeggen dat het veel scheelt. En dat zal, maar na de kerstdagen heb ik daar dus gewoon helemaal 0 zin meer in. Elk jaar weer. Misschien nu toch maar eens met die meute meegaan. We gaan het beleven! 

Heel veel zin in kerst!

Ik heb dus heel veel zin in kerst. Want ondanks alle C-perikelen blijft wel het feit: Het is kersttijd! We maken er gewoon iets gezelligs van. In huispak. Vooral dat! Heel veel huispak. Bank hangen en even lekker heel lui niets doen. HEER-LIJK! 

Wat zijn jullie plannen? 
Veel plezier met de kerstversiering in ieder geval!

Denken in oplossingen. Vorige week vrijdag kon ik 2 dingen doen. Want als mens hebben we altijd een keuze. Links of rechtsaf. Voor of achteruit. Mopperen of niet mopperen. 

Eerlijk toegegeven, eerst koos ik even voor mopperen. Een minuutje of 10. Natuurlijk heeft de koelkast deur in mijn kantoor een licht ‘tikkie’ van mij ontvangen toen ik op 12 november jl. hoorde dat de boel weer deels op slot ging. Want ja, er ging wederom een hoop werk verloren wat het brood op de plank moest zijn. En die koelkast…ja, daar stond ik toevallig naast. Die was even de klos. Arme koelkast. Maar het kost keer op keer energie. Heel veel energie. Bij mensen om mij heen merk ik het ook, net als bij mijzelf, dat dat steeds moeilijker wordt. Die energie weer vinden. 

Denken in oplossingen

Maar ik besloot mezelf te herpakken. Omdenken. Denken in oplossingen. We doen immers niet anders. Kijken naar de mooie dingen. Blijf kijken naar de mooie dingen. Want elk nadeel heeft zijn voordeel, zo ook deze. Het is echt waar. En ik snap het, want soms hebben we er gewoon even geen zin in om optimistisch te zijn. Soms willen we gewoon even zeiken. Dat mag. Zolang het oplucht voor je en je het voor jezelf maar afsluit met een lach. Herpakken. Want er mag nog genoeg. Er ís nog genoeg. En dat merken mijn klanten en opdrachtgevers ook. 

Het plan omgooien

De afgelopen maand ben ik met een aantal bruidsparen, locaties en event planners om tafel gegaan voor de boekingen die deze maand nog staan, en dus met de maatregelen van vandaag te maken hebben: tot 17:00 uur open. Want nu na ruim anderhalf jaar hiermee te maken te hebben merk ik dat mensen niet meer willen verplaatsen. Ze zijn het zat. Het is of nu, of niet meer. En iedereen gaat toch voor het nu. Het is een dingetje. Maar het is mooi om te zien hoe we allemaal met dat ‘dingetje’ om kunnen gaan.

En het gaat niet om de ‘feesten’ het ‘zuipen’ of alles wat daarbij komt kijken. Mensen hebben behoefte aan samen zijn. Even met elkaar praten. Andere praat. Eruit zijn. Even weg. Iets anders. Mooie dingen. En dat snap ik. Dus alle mogelijkheden besproken en hoe tof is het dat je dan samen met elkaar de leukste oplossingen vind. Denken in oplossingen: Diners worden omgezet naar brunches en high tea’s of high wines. Gezellig met elkaar aan tafel, op afstand. En toch livemuziek! 

Ceremonies die ’s ochtends beginnen, gevolgd door een prachtige overheerlijke lunch en receptie. Wederom op afstand en met alle benodigde maatregelen. Weliswaar in veel kleinere groepen dan eerst gepland stond. Maar het kan! Het heeft ook wel iets. Zo heb ik daar het afgelopen jaar meerdere optredens van meegemaakt. Het maakt het persoonlijker, intiemer. Misschien juist wel extra bijzonder. 

Nieuwe ideeën

Dit alles heeft mij ook weer doen nadenken over andere ideeën en mogelijkheden waar ik mee aan de slag ga. En dat GEEFT dus weer energie. En daar ben ik blij om. 

Natuurlijk hoop ik ook dat ik morgen wakker wordt met het nieuws dat alles is opgelost, dat alles weer mag, dat alles weer kan. Dat de mensen beter zijn, dat het zorgpersoneel lekker met hun pootjes omhoog thuis aan het uitrusten is omdat in de ziekenhuizen helemaal niks nada aan patiënten liggen, dat operaties niet hoeven worden uitgesteld, dat de thuiszorg hun reguliere zorg kan bieden, dat de eenzame en depressieve mensen weer blij en gelukkig zijn, horeca zijn deuren weer mag openen tot weet ik veel hoe laat, dat alle winkels en beauty centra en alle andere branches die hiermee te maken hebben ‘gewoon’ hun werk kunnen doen, dat er geen ruzies zijn, dat er geen tweedeling tussen de mensen bestaat door dit gekke virus….natuurlijk hoop ik dat.

Wat zou dat mooi zijn. Maar voorlopig is het er allemaal wel. Als dit is wat het is, dan is dit wat het is. Punt. Het maakte me moe. Veel te moe, al die zorgen en vraagtekens, al die tientallen analyses en theorieën van iedereen om me heen. Mezelf incluis. Maar vanaf nu blijf ik kijken naar de goede dingen die ik hieruit kan halen. Waar ik van kan leren. Wat ik en wij om kunnen zetten naar iets moois. 

Muziek is mooi. Het is helend. Het brengt herinneringen. Mooie herinneringen voor velen. Je wordt er blij van. Het kan je zelfs rustig maken. Ontspanning geven. 

Music is life. En zonder muziek, een stuk saaier. Dus daar ga ik lekker mee bezig. Muziek, mensen blij maken. De liefde vieren op mooie momenten in december. Genieten van het mooie werk wat ik mag doen en eigenlijk nooit werk noem. Het is volledige liefde voor het vak. 

Dus de weken die 2021 nog te bieden heeft, laten we die sfeervol afsluiten. Met de dingen die wél kunnen. 

Blijf positief! En dan het goeie positief, niet die andere 😉 

Doe je met me mee? 
Vertel eens, wat ga jij doen in deze laatste weken van december?

Liefs. 

Long time no blog
Zo dat is lang geleden. Op een end ben je een beetje uitgeluld. Ja… ook ik…uitgepraat. Kan het nog gekker? Dat bestaat namelijk niet. Maar de afgelopen maanden wel even. Want wat moest er nog gezegd worden? Hetzelfde verhaal en muzikaal weinig nieuws te vertellen. Druk met andere dingen om bezig te blijven. Maar goed, ik dacht het wordt nu echt wel tijd voor een teken van leven op mijn blog pagina. 

Vakantie
Het is zomer, en vanuit een franse comfortabele luie stoel schrijf ik dit, terwijl mijn oren genieten van de natuur geluiden, en mijn ogen om de zoveel seconden opkijken om de kindjes in de gaten te houden, die met een skelter door een graslandschap aan het racen zijn. 

Vakantie. Even niets. Geen verplichtingen. Maar ‘gewoon genieten’. Zon, een warm briesje. Luieren. Geen idee meer hoe dat voelde. Lang geleden maar de gewenning heeft zijn intrede met hoge snelheid gedaan. De enige stress die bij deze vakantie hoorde was of we op tijd onze testen uitslagen binnen zouden krijgen om veilig en verantwoord de grens over te kunnen. Maar bij aankomst gleed alle drukte van ons af. Dat kon ook niet anders want zodra je hier uit de auto stapt neemt de rust het genadeloos van je over. Geen ontkomen aan. 

Een autovakantie. Een tweede zomer, samen met een onverslaanbare en ongewenste Tante Corona die haar neus overal insteekt en met de hele wereld meereist. Wij hebben haar van ons afgeschud door naar Frankrijk te rijden. Na 11 jaar zette ik weer voet op franse bodem. Geheel afgelegen en verlaten van de rest van de wereld dompelen wij ons onder in en om een franse oude boerderij, gebouwd op een oude steengroeve, geheel afgelegen van alles, en waar de wereld letterlijk en compleet heeft stil gestaan. 

Op dit plekje met een paar hectare grond (vraag me niet hoeveel, want daar ben ik echt niet goed in) bestaat dus geen Corona. Alleen rust, stilte, franse nuchterheid, een groot grasveld, een oude wasmolen met de was en zijn authentieke knijpertjes eraan, en zo nu en dan het geluid van een traktor die voorbij komt. Hier komt verder niemand dus corona kan hier ook niet aanwaaien. Je zou kunnen zeggen dat we dus vrijwillig twee weken in quarantaine zijn gegaan om zo onze vakantie te vieren. Welke debiel doet dat nou na 18 maanden op slot te hebben gezeten? Nou, wij dus. Maar dan in de zon. De franse zon. 

Geen route du soleil naar de toeristische gekte aan de franse en spaanse kusten, of italiaanse Rivièra. Hier is geen hond te bekennen. Behalve de trouwe herdershond Kees, die hier bij het huis hoort. Van een druk zomers hoogseizoen is hier verder niets te merken.

Rust
Na jaren van werken en non-stop stilstaan heb ik altijd gedacht ‘als ik nu vakantie zou hebben en écht niets zou doen, dan wordt ik volgens mij gek in m’n kop’. Maar, ik moet je zeggen, het valt me alles mee. Wel eerlijk toegegeven, dit is dag 2… er zijn nog wat afkick verschijnselen, en er struinen nog wat onafgemaakte zaken in het hoofd. Al luisterend naar het stemmetje van mijn innerlijke zelf; ‘laat het los, want zo zal er altijd nog wel iets zijn wat niet af is’, plof ik neer in de hangmat waarin ik dit verhaal schrijf. 

Ok, let it go. Zeg ik tegen mezelf. ‘Misschien morgen nog even stiekem wat doen. Maar nu ga je een boek lezen.’ Ja, een boek. Zo’n ding met heel veel pagina’s. Een verhaal waarin je, als het je voldoende boeit, volledig kan worden meegenomen, met als gevolg dat je er van baalt wanneer die blaadjes op zijn en het verhaal af is. Zo’n ding. 

Lang geleden. Een boek. Eerlijkheidshalve heb ik dat ook vaak genoeg bewust vermeden. Puur ook omdat die keren wanneer ik wél een poging tot lezen zou doen, ik toch om de 15 seconden mijn roepnaam “mama” hoor. Een staat van dienst die geen vakantie of vrije tijd kent. En daarom geen nut heeft om te gaan zitten. Dan maar bezig blijven om en met de kids. Net zo makkelijk. Maar nu, een boek. En zelfs dan lukt het niet. Want na 10 seconden kijkt mijn zorgend oog al op om te zien waar onze 2 guppies zijn, en of het nog goed gaat. Gevolgd door het uitzicht van het franse natuurgebied.

Boeken lezen of zelf schrijven?
Ga ik boeken lezen of zelf schrijven? Ik besluit dat ik zelf maar weer eens ga beginnen aan de vele ontelbare krabbels welke ik de laatste maanden tussen de bedrijven door heb op geschreven. Twee weken de tijd om ze uit te werken tot nieuwe verhalen, blogs en storytelling. Je ziet ze vanzelf online op mijn website of socials verschijnen. 

Verhalen over het laatste jaar, de toekomst die ons afgelopen maand voor 2 weken werd geboden, mijn nieuwe uitdagingen in de muziek, verhalen die verteld gaan worden door mij, inzichten en ideeën. Gewoon lekkere weglezertjes (althans, dat is wel mijn doel voor jou). 

Dus, voor mezelf vandaag geen boek. Eerst lekker schrijven. Want ook dat geeft ontspanning. En wie weet, later deze week tóch nog een boek. En anders…ach, ze staan heel mooi in de boekenkast. Dan komt het vast nog wel een keertje. 

Doen waar we zin in hebben. Want daar is vakantie voor. Lekker in het Franse, op het mooiste plekje op aarde, al zeg ik het zelf. 

Wat een heerlijkheid. 

Fijne zomer lieve mensen.
Geniet ervan, ontspan en doe leuke dingen 😁

Hopelijk tot snel! 

Liefs, X