Blog - Pagina 3 van 4 - Melissa van Belleghem

1 Corona – zoveel werelden

Hatsjoe! Nee ik heb geen Corona, ik moet gewoon niezen.

Hoe divers de wereld is, de mens, de manier van denken, handelen en werken. Dat heeft Corona ons wel bewezen. Ook een enorm groot verschil hoe mensen de Corona tijd beleefd hebben. Totaal andere werelden.

We hadden een prachtig voorjaar. Mensen die bij een werkgever in dienst zijn kregen uitbetaald en konden dagelijks met hun bootje het water op. Genieten van een lange vakantie. Bijkomen. Hoe heerlijk is dat als je dat meemaakt. Helemaal uitgerust. Velen hebben dat goed gedaan. En dat is mooi om te zien.

Het heeft ook velen inzicht gegeven tot het ondernemen van andere stappen. Zo zag ik om mij heen mensen die zich lieten omscholen. Een vriendin die nu volop in een studie is gedoken voor een heel ander vak als waar ze uit vandaan kwam. Een vriendin die leerde dat ze een veel leuker mens was door 4 dagen te gaan werken in plaats van 5. Een vriend die door het thuis zitten de rust toeliet en besefte dat hij al heel lang met een burn-out loopt en er nu volledig aan toegeeft. Vrienden die bezig zijn om nu for once and for all hun jarenlang gewenste wereldreis te plannen zodra het allemaal weer mag.

Gepensioneerden die in dezelfde wereld bleven. Want daar veranderde er niet veel. Los van het feit dat je wel “effe een tijd niet je kinderen of kleinkinderen mag knuffelen” …. en dat is zwaar. Zo onlogisch.

Dan hebben we het nog niet eens over de mensen in verzorgingstehuizen die maandenlang op hun kamer zaten en niemand zagen. Schrijnend en ondenkbaar. Hoe leuk was het dat er door het hele land zoveel tuinconcerten gegeven werden zodat ze iets hadden om naar uit te kijken.

In weer een andere wereld was er veel meer stress vanwege een ontbrekend inkomen. En dat is best spannend.

Zzp’ers die uiteindelijk en gelukkig een uitkering kregen maar ook veelal niet voldoende was om de vaste lasten te dragen. Horeca die van alles wilt doen om draaiende te blijven met het max aantal gasten wat lang niet op kan tegen de reguliere inkomsten met een vol terras en de partijen die ze hebben.

Horeca die te klein zijn om überhaupt aan de 1.5 m regel te kunnen voldoen en dus sinds maart nog steeds hun deuren dicht hebben. Of het andere uiterste: de regels aan hun laars lappen, het erop gokken om de centen te verdienen. Ergens snap ik het ook nog. Je bent er klaar mee. Je wilt je tent open gooien, omzet maken, je klanten weer zien, reuring om je heen voelen, geld op je bankrekening. Ik snap het als geen ander, want deze zelse aap mist die reuring net zo erg. Maar het kan niet. We willen die verantwoording toch niet dragen? Dat moet je niet willen.

Ja, er werd heel veel gepuzzeld. En nog steeds want Corona is er voorlopig nog wel even.

Ze was even naar de achtergrond verdwenen, uit het zicht. Corona “was weg”. De zomer werd “gewoon” beleefd. De stranden lagen hutje mutje vol met mensen. Nederland genoot op de terrassen. Velen vertrokken ook naar het buitenland. Veel Toeristen kwamen naar Nederland. Kermissen mochten weer, op aangepaste wijze. Vele horeca die dichtbleven tijdens deze kermisdagen. Met een boel “borrels” in achtertuinen als gevolg. De anderhalve meter afstand was her en der nauwelijks zichtbaar. Als mens wilden we elkaar weer opzoeken. Het had lang genoeg geduurd. En Corona was weg. De ziekenhuizen waren immers leeg.

Niets was minder waar. Corona was nog very-much-alive. En dat is gebleken. Want eind juli naderde, en als een aal glipte ze zachtjes overal tussendoor, stak ze weer wat haardjes aan, en was er al snel weer gedonder aan de gang.

September is aangebroken. De “R” is weer in in de maand en die blijft ook nog wel even…8 maanden om exact te zijn. Met andere woorden; de veRkoudheid en Reguliere gRiepgolven komen er weer aan die we elk jaar hebben, alleen schiet nu iedereen in paniek bij elke Hatsjoe die ze horen, want “je hebt waarschijnlijk Corona” en ik wil niet dat je mij aansteekt!

Blijf kalm mensen. Houd je aan de regels en doe normaal. Soms is het ook gewoon een griepje, vooral in deze tijd van het jaar. Iemand moet soms wel eens “gewoon” niezen in de pissende herfst waarin we allemaal lopen te blaffen weken, soms maandenlang. Maar, wees wel zo wijs en laat je dan even testen voor je medemens. Kan geen kwaad toch?

Hoe lang dit nu nog duurt, geen idee. Het mag van mij over zijn. Hoe langer dit duurt hoe meer pessimistisch ik wordt voor volgende zomer. Want het heeft tijd nodig om allemaal weer bij elkaar te mogen komen, naast elkaar te springen en feesten. Tijd om een vaccin voor de hele wereld te produceren, nadat er daadwerkelijk eentje is gevonden en eerst 100.000 keer getest is.

Tijd nodig om de hele wereld te vaccineren. En dan heb ik t nog niet eens over de periode die ons nog staat te wachten over het welles-nietes verhaaltje en wie zich wel of niet wilt laten inenten. Met als laatste: het indalen. Dat alle vaccins goed in de mens zitten. Dat we het vertrouwen weer hebben. Dat we weer normaal mogen doen.

Voor we op dat punt zijn met alles bij elkaar spreken we over maanden… minimaal. Dan mag er nu toch wel wat gaan beginnen willen we volgend jaar juni alles weer op kunnen pakken. Of het gaat lukken? Ik vraag het me af. Ik hoop het van harte natuurlijk.

De donkere daagjes komen er zachtjes weer aan. Allemaal weer binnen. Misschien werkt dat het beste. Winterslaap. De zorg en hulpverleners hun werk laten doen, zonder al die zomerse feestjes waar we met zijn allen op schoot kruipen en als sardientjes in veel te kleine overvolle kroegen staan.

Nee gewoon even herfst en winter in stilte. Met grote hoop op goed nieuws. Niet als lichtpuntje, maar als dikke vette schijnwerper tijdens de donkere dagen, met een mooi vooruitzicht op het nieuwe jaar. Als de R uit de maanden verdwenen is, en we weer naar buiten mogen. Maar dan meteen op de “normale” manier.

Zullen we dat maar doen dan?

Ik teken ervoor.

Liefs, X

75 jaar vrijheid

75 jaar vrijheid
75 jaar geleden viel het doek voor een afgrijselijke periode wat maar liefst zes jaar moest duren. Het heeft onbegrijpelijk en ontelbaar veel mensenlevens moeten kosten. Een tijdperk waar ik met mijn 39 lentes [gelukkig] totaal geen weet van heb gehad. Maar wel, en dat geldt voor de meesten van ons, opa’s en oma’s hebben gehad die als kindje of tiener hebben weten te overleven tijdens WOII. Hun verhalen, duizenden verhalen van anderen, musea, boeken, foto’s, en honderden films en documentaires zorgden ervoor dat wij deze geschiedenis ook meekregen in onze opvoeding.

Tot op de dag van vandaag worden wij eraan herinnert. En dat is goed. Zo hoort het. En zo zullen wij dit weer mee geven aan onze kinderen. Want de geschiedenis heeft de toekomst, ons heden mogelijk gemaakt. Het heeft ons bestaan mogelijk gemaakt. En dat maakt de situatie van vandaag, waar we dit jaar voor het eerst in 75 jaar weer te maken hebben met beperkingen in onze vrijheid, maatregelen en “binnen blijven”, zo enorm dubbel. Want Corona kwam om de hoek kijken, en zij “verklootte alles” hoor ik velen zeggen. Zelf heb ik het ook geroepen beken ik eerlijk.
Of ….valt het eigenlijk wel mee?

Corona
We voelen ons “opgesloten”. Maar we zitten niet in oorlog [althans, niet hier in Nederland of vele andere landen op de wereld]. We leven niet in doodsangsten om neergeschoten te worden, we worden niet naar de meest ondenkbare plekken gebracht, niet wetende of we er ooit weer uit komen. Verplicht moeten schuilen ZONDER ook maar enig contact met de buitenwereld en niet wetende of je familie nog leeft. Nee, wij zijn van alle gemakken voorzien; smartphones, televisies, streaming services voor oneindig veel films en muziek, digitale boeken, video bellen met elkaar, luieren op de bank, in huis bezig gaan, genieten van de kinderen…. De spelcomputer generatie. Waar bijna alles met een knip in de vingers bereikbaar is of verzorgd wordt. Iets wat toen der tijd allesbehalve vanzelfsprekend was.

2020 geannuleerd
Dit jaar is zo goed als geannuleerd. Daar balen we van. Geen feestjes. Geen evenementen. Maar alles voor het goede doel. En als wij ons netjes aan de regels houden, duurt dit hopelijk geen zes jaar. Dit had het jaar moeten zijn voor heel veel jubilea. Zo ook 75 jaar vrijheid.

Een stapje terug
2020 is voor ons “samen zijn”. Even terug met beide benen op de grond. Terug naar de basics. Laten we hopen dat we in 2021 kunnen starten met frisse moed. Goede gezondheid en allemaal een opgeruimd hoofd. Want dat, lieve mensen, is toch wel een bewezen gegeven; dat we op deze wereld wel hysterisch druk waren de afgelopen jaren. We moesten alles. We wilden alles, en het liefst gisteren. Weinig “echt” tijd meer voor elkaar, alleen via app gesprekken op de telefoon. Een stapje terug was duidelijk noodzakelijk, want we liepen onszelf en onze dierbaren voorbij.

Maar dat het dan op déze manier moet gebeuren is natuurlijk wel ronduit bizar. Vreselijk voor zij die getroffen worden. Voor de familieleden die hun dierbaren nu voor altijd moeten missen door dit stomme, stomme virus. Voor hen is het verschrikkelijk, ondenkbaar en ongekend gemeen.

Samen
En ja… ook ik ben het zat en vind het mooi geweest, allang al! Maar wetende waar wij anno nu in leven, in alle comfort en mogelijkheden, wat wij te danken hebben aan zij die zich destijds voor ons hebben opgeofferd, relativeert ENORM!

Voor ons, voor jou, wij, die nu in gezondheid leven en evengoed nog zo goed als alles kunnen doen… wij hebben niets te klagen. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje, ik ook, samen met jou. Zonder werk of minder werk = geen of minder inkomsten. We zijn allemaal afhankelijk van de overheid; krijg ik mijn uitkering?, mag ik mijn toko weer open gooien?, mag ik mijn vrienden weer opzoeken?, mag ik?, mag ik?, mag ik? Als jonge honden staan we te popelen om weer naar buiten te mogen. Om te racen en te razen. De batterij is opgeladen. We willen weer, we kunnen weer, maar … “effe wachten nog”. De wereld moet eerst nog “eventjes gerepareerd worden”. Dus wachten we.
Wij… allemaal… hetzelfde schuitje.

Je zal hier 80 jaar geleden in hebben gezeten.
Je zal nu maar in een oorlogsgebied wonen.

Liefs, x

verf in mijn haar - blog melissa van belleghem

Verf in mijn haar, muziek op mijn oren

Muziek op mijn oren en verf in mijn haar
Mijn outfit bestaat al weken uit een werkbroek, werkschoenen en een oud shirt wat vies mag worden. Gevolgd door een sportoutfit voor een rondje rennen buiten en een joggingpak op de bank in de avond.

Mijn haar zit standaard in een [weliswaar fashionable] “bun”, gevuld met schuursel, en verfvlekken (niet van de kapper). Mijn broekzakken gevuld met verfblik openers, schroevendraaiers, schuurpapier, stoffertje en een reserve haar elastiekje.

Maar, we zijn nog altijd een “meissie” dus zonder make-up gaan we de straat niet op en ook niet in huis bezig. In een outfit als deze moet je toch ergens een beetje compenseren.

Back to school
De kindjes mogen vanaf deze week weer naar school. Een dikke “jeej!” van binnen, want sorry maar echt ik vond 10 weken thuis met de kids echt méér dan genoeg. Wat moet dat moet. Maar blij dat wij het schoolgaan weer mogen proberen. Ook voor de kids zelf want voor hun is regelmaat en wat andere gezichten toch ook wel heel fijn na al die tijd. Ik hoop dat alles voorspoedig verloopt.

Klussen en opruimen
Ondertussen kan deze mama hier ongestoord verder met klussen. Een tijd van verplicht thuiszitten brengt ruimte voor nieuwe mogelijkheden met zich mee. Nieuwe ontwikkelingen, of zoals zovelen nu doen: een hoop “ouwe rommel” uitzoeken en weggooien. Ook dat is “ruimte” maken voor nieuwe dingen.

Huizen worden van boven naar beneden doorgespit en uitgezocht, verbouwingen zijn in gang gezet en complete tuinen worden aangelegd of rigoureus omgegooid. Hoe dan ook; het is prijsschieten bij de vuilstort.

Hier ruikt het hele huis naar verf. Alsof we er net zijn komen wonen. Maar, het zijn “gewoon” heel veel dingen die nog moesten gebeuren. Van plintjes schilderen tot nieuw gras zaaien, en van onkruid wieden tot muren sauzen. Wij zijn van alle markten thuis in het “doe-het-zelven” tegenwoordig.

Regelmaat
Met de kindjes hadden wij samen een dagelijkse routine van ontbijten-huiswerk maken-buitenspelen, en sportten ze met mama mee tijdens de oefeningen. Samen bloemetjes planten in de tuin en de moestuin aangelegd. Ja…. een moestuin. Weinig Rock ’n Roll dus, maar gewoon een Hollands gezin, draaiende op de 3 R-en: rust, reinheid en regelmaat. Want alleen op die manier was dat 24/7 vol te houden met 2 drukke barrels van jongens, zonder zelf [nog meer] tureluurs te worden. Nou goed…. voor zover die regelmaat te vinden was dan. Want na 8 weken was de regelmaat intussen ook een beetje onregelmatig geworden, moet ik eerlijk bekennen. Petje af voor alle papa’s en mama’s, maar ook voor de kids. Laten we wel wezen.

Tijdens het schilderen maalt het hoofd door. Ideeën worden opgedaan. Soms wat heimwee naar een gezellig seizoen van vorig jaar. Soms even flink de pest in om wat we dit seizoen moeten missen, waar we na een dulle winterslaap zo enórm aan toe waren. En soms…. gewoon “effe bekaf” van deze afgelopen weken slalommen tussen werk, kids, huishouden, ritme en zorgen dat er tijdig eten op tafel staat. En los van een paar uurtjes school voor de kids, zal het hier voorlopig ook nog wel eventjes bij blijven [is het al kerst?].

Vernieuwing
Ook binnen de muziek vinden complete renovaties plaats. Websites worden hier omgeturnd en krijgen een frisse look. De demo van mijn band Phoenix coverband welke is opgenomen kon eindelijk worden bewerkt. Weliswaar zonder live geluiden, want dat moest nog gebeuren, en ook dat gaat nu helaas niet. Maar een beeld en sfeerimpressie is er. [klik hier om de demo van onze band te bekijken]. Het repertoire wordt aangepast en gevuld met de liedjes die wij al zo lang wilden gaan doen. Allemaal vanuit huis oefenen, zodat we straks een heleboel samen kunnen repeteren, zodra dit weer mag.

De mooie bijkomstigheid van schilderen is dat je tegelijkertijd naar deze muziek kunt luisteren om ze in te studeren, voor zover dat het toelaat, en natuurlijk pas als de kids op bed liggen. Want ja, wie denkt om dit overdag te gaan doen is wel heel ambitieus. En voor hun ook niet gezellig. Vanaf deze week kan dat dus ook mooi in de ochtend uurtjes wanneer school gaande is [nogmaals: “JEEJ”].

Hier gaat regelmatig ‘s avonds de bouwlamp aan en schilderen maar. Ik zie het als een soort rust moment aan het einde van de dag. Een cooling down na een drukke dag, voordat ik mag gaan slapen; even ongestoord en heerlijk schilderen… in de terpentine lucht.

Toekomstdingen
Een ding is zeker, als we volgend jaar weer het podium op mogen, zal er een verfrissend nieuw repertoire staan! Goeie gast die zich nu verschuilt achter het “sorry, geen tijd gehad om te oefenen”. Geen bandlid bij ons die daarmee weg komt, ik zelf dus ook niet. ?

Zomerkriebels
Last van zomerkriebels? Zeker! Solo had ik er natuurlijk enorm veel zin in, maar ook met mijn band en duo! Wat mis ik ze! En wat is het jammer dat deze zomer aan ons voorbij gaat. Na de laatste persconferentie van vorige week is het wel duidelijk dat de evenementen tot eind dit jaar, met een dikke HELAAS, niet door zullen gaan. Ga daar maar vanuit. Want ook na 1 september verwacht ik niet dat de grote evenementen alsnog zullen gaan plaatsvinden dit jaar. Hoop op een wondertje blijven we houden uiteraard.

Bruiloft
Vele bruidsparen die hun bruiloft van deze zomer hebben verplaatst naar volgend jaar. Begrijpelijk. En voor de bruidsparen die hoop houden voor hun grote dag in augustus hoop ik met ze mee. Heel verdrietig en spannend allemaal. Met name voor de bruidsparen die al ruim een jaar bezig waren met hun grote dag, en hier zo naartoe leefden. En dan moet je alles ineens cancellen. Ik had en heb enorm met ze te doen. Maar wel zo mooi hoe flexibel een mens kan zijn en dus ook deze bruidsparen. Stuk voor stuk zeiden ze: “het is jammer maar het is wat het is, wij wachten gewoon nog een jaar“.

En zo is het ook. Op dit moment spelen er ergere dingen. Gelukkig is zo goed als alles verschoven naar het volgende jaar, dus niet helemaal verloren. Maar wat blijft het jammer om dit jaar te moeten overslaan. Het is niet het einde van de wereld, maar wel verschrikkelijk jammer. Dat mag gezegd worden. Zo simpel is het toch?

De wereld draait echter door. En wij moeten mee gaan, weliswaar in aangepaste modus en wekenlange verwilderde haarkapsels.

Adem in – Adem uit
Neem de dag zoals hij is. Als alles straks weer mag, zal de hysterie en de drukte ook snel genoeg weer terug zijn. Dan zul je zien hoe vaak je de rust van dit moment nog zal missen. Dus neem het er nog even van en doe wat je al zo lang op die “todo” lijst had staan!

Succes allemaal in die garage, rommelzolder, verbouwing, tuin, hangmat of wat je ook aan het doen bent!

Maar onthoud, alles werkt lekkerder met een stukje muziek op de achtergrond. ???

Zo ga ik ook weer verder met een lekker stukje muziek op mijn oren en een kwast in mijn hand. En dat verf in het haar…. ach, we mogen gelukkig weer naar de kapper.

Take care & stay safe!
Liefs, X

Later als ik groot ben

Vroeger
In tijden als deze waarin we allemaal genoodzaakt zijn om terug te gaan naar de basics. Dan wordt er ook veel aan “vroeger” gedacht. Toen alles nog zo “gewoon en vanzelfsprekend” was. Wanneer je nu naar je eigen kinderen kijkt, waar zij (gelukkig maar) in alle onschuld en onwetendheid leven, tijdens een periode die toch wel de boeken in gaat als een van ‘s werelds grootste, heftigste en verschrikkelijkste gebeurtenissen ooit. Dan kijk je zelf ook wat meer naar je eigen kindertijd. Wat je vroeger had. Hoe “niets-aan-de-hand” het leven als kind is, zoals het behoort te zijn; speels, dromerig en leven in je eigen fantasie waarin alles mogelijk is.

Vorige week mijmerde ik wat, en dacht ik terug aan vroeger. Ik stuitte op het hoofdstuk “kleine meisjesdromen”, verzeild in haar dagelijkse gedachten; Later als ik groot ben…

Later als ik groot ben
Ging ik wel eventjes beroemd worden. The Walk of Fame…. wie kent hem niet? Een [op zijn Hollands gezegd] ‘stoep’, gelegen langs Hollywood Boulevard en Vinestreet in Hollywood Los Angeles. Je kent ze wel, die roze sterren met namen erin van grote beroemdheden….een héleboel.

Nou, zo eentje zou ik later ook krijgen. Want dat was heel gemakkelijk en voor de hand liggend namelijk; een meisje uit Medemblik, een klein stadje in Nederland…. Dat landje wat op de wereld kaart nog niet eens een speldenkop groot is… zo klein.

Dit meisje zou ontdekt worden en naar Amerika afreizen om iedereen eens een poepie te laten ruiken. Dat dus [geen zorgen, ik ben er inmiddels achter dat het niet zo werkt].

Ja, ik zeg het eerlijk. Ik was dat meisje dat tegen haar posters praatte en heilig overtuigd was dat ik met Johnny Depp of Keanu Reeves zou gaan trouwen, een echte actrice zou worden, met Julia Roberts en Sandra Bullock als mijn vriendinnen, met dus; haar eigen ster op de Walk of Fame.

Ik wilde zingen en acteren. I wanted it all!! Van binnen zit nog steeds dat kleine meisje met die droom, maar dan wat meer op zijn Hollands en gedoseerd. Want laten we eerlijk wezen, ik had het toen die tijd niet helemaal realistisch overzien. En wat Johnny en Keanu betreft… ja, dat was denk ik ook wel een beetje teveel gevraagd voor een meisje uit Medemblik. Maar dromen mag altijd toch? Inmiddels ben ik over ze heen hoor.

Wegdromen
Zo speelde ik graag alleen, op mijn kamer. Want alleen dan kon ik verdwalen in de wereld van films en series, voelde ik de beleving, en werd ik een van hen. Ik leefde in hun wereld waarin ik mij kon verstoppen en niet meer hier was. De intensiteit van liedjes die regelrecht mijn hart binnen kwamen. Elke film, elke musical, elk lied op de radio wat een hit werd en ik mij in kon vinden, dan was ik vertrokken. Niet meer met beide benen op de grond maar in de wolken, gelovend in “later als ik groot ben”. Verliefd. In mijn eigen geheime wereldje waar ik maar weinig over vertelde, en als ik er wel over vertelde hield ik het heel nuchter; “beetje liedjes zingen, of aansluiten bij een toneelvereniging spelen zou wel leuk zijn denk ik hoor als hobby ofzo”.

Ja, zo verwoordde ik het. Wisten zij veel hoe ik er 24/7 mee bezig was. Dat hoefde voor mij ook niemand te weten. Mijn allerbeste vriendinnetjes wisten hoe ik erover dacht. Ik had het geluk dat één van die vriendinnetjes diezelfde droom deelde. En zo deelden we samen onze gekke, maar oh zo realistische fantasie wereld, ver weg van hier, ver weg van de realiteit. We waren groots en ‘On top of the world’!

Die wolk zit nog steeds in mijn hoofd. Die wil ik ook niet kwijt, want die zorgt ervoor dat ik gedreven blijf in wat ik doe.

Keuzes
Het is mijn persoontje die inmiddels beseft dat ik in Nederland woon, en heel goed weet van het “doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg”– kostuum wat gedragen dient te worden. Daar zijn wij in dit land goed in. Geloof me als ik zeg dat ik jaar in jaar uit van [te]veel mensen heb moeten horen: “wat denk je daarmee te kunnen bereiken? Ga nou maar een vak leren, dan kun je later tenminste bijdragen aan het onderhouden van je gezin”. Nou ik kan je zeggen: knappe gast die zich daardoor niet laat beïnvloeden. Respect voor zij die destijds, ondanks dat, hebben doorgezet. Mij is dat dus niet gelukt. Het heeft mij eerder té bescheiden gehouden om die brutaliteit te ontwikkelen die je nodig hebt om daar te kunnen komen. Denk ik.
Spijt van gehad? Natuurlijk wel. Als ik toen de wijsheid had van nu, dan had ik doorgezet en gevochten voor de studie die ik wilde doen: Conservatorium.

Eigen keuze
Neem ik het die mensen kwalijk die dat tegen mij gezegd hebben toen? Lang wel gedaan. Maar uiteindelijk kom je tot de conclusie: het is aan mij om te beslissen wat ik ermee doe. En ik heb mij er toen door laten beïnvloeden. Jammer, maar waar. Natuurlijk ben ik nog steeds van mening dat diegenen het weliswaar anders hadden kunnen brengen en zich niet van bewust waren hoe zwaar en alles beslissend die opmerkingen hebben gewogen voor iemand. Want wat voegt hun mening uiteindelijk toe? Het is maar en mening, en veel mensen zeggen dat omdat ze het zelf niet durven, of in hun ogen niet in het stramien des levens past. Maar toen wist ik dat nog niet.

Uiteindelijk, bij het ouder worden, besefte dat ik er zélf voor heb gekozen om mij bij die meningen aan te sluiten. Dat ik zelf ook zo ging denken. Waardoor het werd omgezet naar faalangst. Bang om te mislukken in wat je het allerliefste doet. Daarom deed ik het maar niet. “Ga maar gewoon een andere opleiding doen, dan weet ik zeker dat ik geld verdien later en mijn gezin kan onderhouden. Want als ik dit ga doen dan moet ik er volledig voor gaan en wie zegt dat dat lukt?”

Door het alternatieve en veilige pad te kiezen wist ik dat de mijn grote droom altijd open bleef tot ‘wie weet lukt het ooit nog eens’. Stel je voor dat ik het zou proberen en het zou meteen al mislukken. Dan had ik alles misschien direct van tafel geschoven, nooit meer naar omgekeken. De rest van mijn leven iets anders gedaan. Had ik dat leuk gevonden? Dit klinkt nu natuurlijk heel zwaar. We weten natuurlijk niet hoe het daadwerkelijk was gegaan. Maar ik hield rekening met dit worst case scenario. Om daar je keuzes op te baseren is natuurlijk niet altijd even handig, en nu zou ik dat anders doen. Maar voor mij was het destijds doorslaggevend.

Later is nu
Later als ik groot ben is inmiddels het “nu”. En hebben de keuzes mij gebracht waar ik nu ben. Het heeft mij nooit die passie kunnen ontnemen en ben ik altijd bezig gebleven in het vak. Weliswaar naast mijn “normale” werk. In plaats van 4 jaar conservatorium heb ik het uitgesmeerd over 20 jaar scholing, ervaring, masterclasses en cursussen in dit vak. Als het in je bloed zit …. blijft het je toch wel achtervolgen en ik ben super blij met waar ik nu ben, wat ik mag doen en met hoeveel leuke mensen ik mag samenwerken!

Waarom droomde ik hier nog steeds over?
Waarom wilde ik dit nog steeds zo graag?
Heel veel mensen denken en roepen dat het om ego en aandacht gaat.

Maar als je een echte kunstenaar, artiest, muzikant of acteur voor je hebt, zullen die allemaal hetzelfde zeggen: “Ik heb hier zoveel liefde voor, dat ik alleen maar dit wil doen. En als ik het mag delen met mensen om hun blij te kunnen maken, dan is dat alleen maar prachtig en heb ik mijn doel bereikt”.

Het gaat niet om de aandacht, niet om die lampen die op jouw toet staan. Het is de boodschap die je wilt overbrengen. En toevallig gaat dat in dit vak via een fysiek aanwezig podium. En natuurlijk is dat super gaaf, want laten we eerlijk wezen, als de mensen uit hun dak gaan op hetgeen jij wilt overbrengen, dat is natuurlijk te gek! Ook al is het maar voor 1 persoon.

Musicus, acteur of kunstenaar zijn. Het is voor velen nog een onbereikbaar iets. Het is niet tastbaar en daarom ook niet echt. Velen die dit nog steeds niet zien als een echt vak [die mensen die dat zo roepen hebben vast ook geen schilderijen hangen in huis, genieten nooit van een goede film en luisteren ongetwijfeld ook nooit naar muziek…. sorry hoor]. Ik hoor ook vaak ‘maar wat doe je dan voor je echte werk?’.

Loodgieter zijn, kapper, in een winkel werken, accountant, stratenmaker… het zijn allemaal tastbare beroepen. Beter te begrijpen. Maar toch is muzikant zijn ook een vak. Een echt vak. Een mooi vak! En ik ben blij dat ik er onderdeel van mag zijn.

Denk heel goed na over wat je zegt. Wat voor jou gewoon of gek genoeg is, hoeft per definitie voor een ander niet zo te zijn.

Dus zie jij iemand lopen. Klein of groot, met die droom? Besef je dan dat niets onmogelijk is, en veeg die droom ‘later als ik groot ben’ dan niet meteen van tafel. Het zou zomaar wel eens voor die persoon weggelegd kunnen zijn.

Wie weet wat ze voor de wereld en voor jou kunnen betekenen.

En zo niet, een mens mag blijven dromen toch?

Een andere wereld…

Het is zondagavond en ik plof neer op de luie stoel in onze woonkamer. Beginnend aan een blog waarvan ik nog niet weet waarover ik zal schrijven. Wel wetende dat dit blog deze keer niet over muziek en gezelligheid zal gaan.

Ik pak mijn telefoon en mijn vingers beginnen vanzelf de tekst te tikken:

Onze 2 zoontjes wilden op hun kamertje spelen. Voor het eerst in twee weken is er even een momentje van rust en stilte in huis.

We leven in een andere wereld. Dezelfde wereld, maar toch anders, want tegenwoordig wordt de wereld gerund door het Corona Virus die zijn infasie heeft gedaan. De afgelopen twee weken stonden hier in huis vooral in het teken van: regelen, organiseren, structuur zoeken en balans vinden met elkaar …. een forse uitdaging met 2 kleine jonge mannetjes bruisend van energie (waarvan ik zeker weet dat het Beagles zouden zijn wanneer ze als hondjes op deze wereld gezet waren). Terwijl we hiermee bezig waren, werd er ook non-stop gedacht aan een goede hygiëne. Handjes wassen 20 seconden lang en afdrogen aan een papieren doekje welke je daarna meteen weg mocht gooien. Dat in combinatie met aanpassingen in onze werkzaamheden. Maar het is gelukt en het zal ook wel moeten want; Alles voor een goede gezondheid.

Een zin welke ik de afgelopen twee weken ongeteld veel keren heb gehoord: “alles voor een goede gezondheid”.

Waar wij als Nederlanders twee weken geleden nog heel nuchter naar het Corona virus keken, is dat inmiddels totaal het andere uiterste geworden. Het was een “ver van ons bed show”. Iets wat zo onecht leek dat velen van ons dachten dat het niet dichtbij ons zou komen. Een film. Niets was minder waar.

De situatie in Brabant was ondenkbaar. Mensen ziek. Heel veel mensen ziek. Mensen overleden. Te snel en niet te bevatten. Bedden te kort. Artsen en verpleegkundigen in het hele land draaien overuren. Om nog maar niet te spreken over Italië en China.

Wat gebeurt er allemaal? Is het moeder natuur die opruimt? Die ons vaak gewaarschuwd heeft en nu zelf het eigen heft in handen neemt? Is het pure pech van een simpele bacterie op een Chinese markt? Wat de reden ook is, het is er en de hele wereld heeft ermee te maken.

Diezelfde moeder natuur laat haar zonnetje over ons heen schijnen, want ondertussen is de lente gewoon begonnen. Vanuit mijn keukenraam kijk ik de tuin in, naar de bloeiende struiken. Het ziet er allemaal zo blij en vrolijk uit. Wat het nog lastiger maakt voor velen om naar de maatregelen te luisteren: blijf binnen en houd afstand. Want met die mooie zonnige dagen is het een natuurlijke reactie om naar buiten te willen en het terras op te zoeken.

De bourgondiër, het gezelligheidsdier, de jeugd…. alle mensen die slecht alleen kunnen en willen zijn hebben er vreselijk veel last van; dat we binnen moeten blijven. Dat we “elkaar niet mogen opzoeken”.

Voor zij die nodig toe waren aan wat rust, aan thuis zijn of zij die het liefst in stilte leven is het geen grote aanpassing heb ik uit diverse hoeken al gehoord. En dat is dan alleen maar fijn.

Al met al zijn de nieuwsberichten en alle beelden die gedeeld worden in de media confronterend en glashelder; het zou geen moeilijke opgave moeten zijn om ons “gewoon eventjes” een tijdje aan te passen en te doen wat er van ons gevraagd wordt. Of je het nou moeilijk vind om alleen te zijn of niet.

Met alle overlijdens berichten, het leed en het verdriet hebben wij ook niet echt veel keuze om hier naar te luisteren. Om dit te doen als wij hier zelf niet aan onderdoor willen gaan of verantwoordelijk willen zijn voor iemand anders zijn dood. Dat zou toch niet zo moeilijk moeten zijn?

Zou je denken. Maar wat mij kwaad maakt is dat er nog steeds mensen zijn die hier “makkelijk” over denken. De mevrouw bij de ingang van de supermarkt die de beveiliging meneer verbaal aanvalt omdat ze “pissig” is dat ze verplicht een winkelwagentje mee naar binnen moet nemen. Een meneer bij de drogisterij die ditzelfde gedrag vertoont en “zich niet laat vertellen wat hij moet doen en dat dit allemaal pure onzin is”. De groepen jongeren van 18-19-20 jaar die met elkaar rondhangen en andere mensen uitlachen.

Veel mensen die boos op die mensen zijn. Ik sta er ook elke keer compleet flabbergasted naar te kijken [van een afstand uiteraard].

Ook voor die mensen hoop ik dat ze niet ziek worden. Dat ze niet door hun eigenwijsheid moeten ondervinden hoe ernstig dit is. Wat ik wel graag tegen hun wil zeggen is: weet dat jij ook verantwoordelijk bent voor honderden andere mensen met elk laconiek besluit die je nu neemt om ongecontroleerd en ongeïnteresseerd de buitenwereld op te zoeken en de maatregelen aan je laars lapt.

Want dan hoop ik dat je oprecht aangehouden wordt en je een dikke boete wordt opgelegd. Doe ermee wat je wilt, maar zadel een ander niet op met de gevolgen van jouw acties s.v.p.

Hier staan onze agenda’s leeg. De optredens zijn allemaal geannuleerd tot nader order.

Thuis zijn we creatief bezig met wat we wel kunnen en mogen doen. De bouwmarkten hebben het laaiend druk van alle thuiszittende mensen die allemaal aan de klus gaan in en om het huis. Logisch want wat moet je anders?

Ik zie deze tijd als een moment die we moeten pakken om juist datgene te doen wat we al zo lang wilden of moesten doen. Je geest verzetten. Een stap terugnemen van het werk. Bijslapen omdat je al lang tegen een burn-out aanliep, meer tijd voor je kinderen, dat ene fotoboek afmaken, brieven schrijven of telefonisch contact opnemen met zij die je al zo lang niet hebt gesproken, de kinderkamer klaarmaken of afmaken of vernieuwen, spelletjes doen, films kijken, of beginnen met die jarenlange wens om dat ene instrument te leren bespelen. Het is mooi om te zien hoe inventief de mens is. Waar de creativiteit vandaan gehaald wordt, en dingen die nu ineens wel kunnen maar je voorheen uit gemak niet je best voor wilde doen.

Natuurlijk hopen wij ook dat 1 juni 2020 een legendarische dag mag zijn met goed nieuws en groen licht. Maar ook wij zijn realistisch. De culturele sector vangt harde klappen op. Een sector die altijd het “extraatje” is. De luxe welke het eerste wegvalt als er bezuinigd moet worden in de knip.

Zolang dit virus nog in de wereld is moeten we alles op alles zetten om dat volledig weg te hebben, voordat we weer allemaal “gezellig” hutje mutje met elkaar in een feesttent, kroeg of op een plein kunnen gaan staan. Want laten we eerlijk wezen… dat is nu echt even totaal onbelangrijk. Dat besef ik mij heel goed, ondanks dat het mijn brood is.

Stel dat het na 1 juni groen licht gegeven wordt, dan nog zal het niet zo zijn dat we op 2 juni alle kunnen staan dansen en springen in de feesttent.

Nee…. Ik verwacht nog helemaal niets. Ik verwacht een stapje voor stapje procedure. Alsof we met zijn allen weer opnieuw moeten leren lopen.

En of we die oh zo gewilde kermis in juli of dat geweldige festival in augustus dan kunnen optreden? De tijd zal het leren. We horen het vanzelf.

Maar ik kan jullie wel beloven, als het eenmaal weer mag, staan wij er klaar voor. Voor jullie, en met jullie.

Ik hoop dat wij met zijn allen goed mogen onthouden en leren van deze situatie, dit verschrikkelijke Corona Virus.

Ook al zullen we als mens snel weer wennen aan de “normale” situatie wanneer alles is opgelost, ALS alles zich oplost.
Ook al is alles weer bij het oude en pakken we al onze werkzaamheden, taken en hobby’s weer op alsof er niets aan de hand is, met alle bijbehorende drukte en stress van dien.

Ik hoop dat wij na dit nooit meer vergeten hoe kwetsbaar wij als mens zijn. Hoe “niet gewoon” ons gewone leventje eigenlijk is.
Dat alles wat zo vanzelfsprekend lijkt, allesbehalve is. Dat we maar klein zijn als mens en we samen maar 1 wereld hebben waar wij met zijn allen goed voor moeten zorgen en goed voor elkaar moeten zorgen.

Dat mogen we niet vergeten. Ik heb nog altijd vertrouwen in de mens en dat wij dit met elkaar kunnen verslaan. Als dat allemaal lukt, dan is het leven op zichzelf toch al een feest?!

Genoeg redenen en momenten om elkaar dan weer in alle gezelligheid te ontmoeten.

Zorg en denk goed om elkaar.

Liefs Melissa.

Werken bij de radio?

“Goh meid wat kun jij kletsen”

Believe me, not the first time dat ik dat heb gehoord. Ik weet het. Vijf kwartier in een uur, probleemloos.

Wat best ironisch is. Want als kind en tiener zei ik dusdanig weinig dat de leraren en de klasgenootjes soms vergaten dat ik ook nog in de klas zat. Bang om iets te zeggen. Bang voor hetgeen wat ik zou zeggen fout was of ik dom over zou komen. Ja, ik ging voor het complete onzekerheid pakket van een klein jong meisje. Een meisje wat zich door de jaren heen, door op dat podium te stappen en voor haar werk heeft leren ‘presenteren en spreken’, genoeg assertiviteit bij elkaar heeft durven sprokkelen om zich te laten horen [juist daardoor zal ik nooit vergeten hoe belangrijk maar ook spannend de ontwikkeling van een kind in zijn of haar jeugd kan zijn, waar ik nog altijd aan denk als ik een tiener voorbij zie lopen met 1000 vraagtekens in de ogen].

En zo is het me gelukt om van een stille muis een papegaai te worden. En dat werd weer het andere uiterste. Maar volgens mij heb ik nu een mooie middenweg gevonden waar ik mij de laatste jaren comfy in voel.

Vaak zijn kletsmajoors ook mensen die zich verplicht of verantwoordelijk voelen om de gaten te vullen. De ongemakkelijke stiltes die vallen bij een grote groep mensen waarbij je aan hun gezicht kunt lezen ‘oh jeej….. ik weet het eventjes niet’. Ja, dan nemen de kletsmajoors het over om die stukjes aan elkaar te praten.

Maar ook mensen zoals mij kunnen stil zijn hoor. Juist ik geniet van de stilte om mij heen en uren niets hoeven zeggen.

De kracht van de stilte. Tegenwoordig maak ik daar heel veel gebruik van. Het is niet aan mij om de leegtes maar te vullen met mijn woorden.

Maar wat is kletsen en wat is verhalen vertellen? Wanneer vertel je iets leuks en boeiends en wanneer is het ‘mooi weer praat’? We hopen natuurlijk allemaal dat wat we vertellen aan de mens leuk, gezellig, en interessant is.

Toen iemand een keer tegen mij zei: “Hoe jij kunt vertellen, en hoeveel jij kunt vertellen… meid je had bij de radio moeten gaan”!

Een tijdje over nagedacht. Want als je zoiets hoort kun je dat natuurlijk op 2 manieren opvatten:

1: ik ouweneel kennelijk echt teveel, dus het is tijd dat ik mijn klep eens wat vaker dicht houd

2: het is een oprecht gemeende opmerking in positieve zin.

Ik besloot voor het laatste te gaan. Niet uit arrogantie en zelfvertrouwen naar mijzelf, maar omdat ik de persoon in kwestie heel goed ken mij later nogmaals bevestigde dat ik er echt eens over na moest denken.

Achteraf gezien is het niet eens zo’n gek idee. Je moet doen waar je goed in bent. Ik ben kennelijk goed in praten, kletsen, verhalen vertellen of hoe je het ook wilt noemen. Dus eigenlijk best voor de hand liggend; bij de radio gaan. Goed, ik kom jullie nu niet vertellen dat ik vanaf heden een baan bij de radio heb hoor. Wie weet wat de toekomst brengt, want leuk lijkt het mij zeker!

Maar het bracht mij wel verheldering.

Hoe vaak zeggen we wel niet: “joh, je moet doen wat je leuk vind”. Maar doen we het dan ook? Heel veel niet. Want “duty calls”. Het leven roept en de meesten kiezen het pad van ‘zekerheid’. Je hebt een dak boven je hoofd te houden en een hele sloot maandelijkse verplichtingen te betalen. En die baan bij de bank, in de winkel, administratief medewerker of wat het ook is wat je doet, geeft die zekerheid op de bankrekening.

En als dat de baan is waar je helemaal happy bent is dat te gek natuurlijk! Maar voor velen ook niet altijd een zaligmakend idee heb ik inmiddels wel begrepen [want ik praat dus veel met mensen en hoor dit dan ook veel]

Ondertussen hebben we stiekem allemaal wel een beetje rock and roll in onze donder die er vroeg of laat uit moet.

Met alle informatie die ik heb verzameld bij mezelf en het advies om bij de radio te gaan werken kwam ik dus ook tot een conclusie: Jij gebruikt graag je stem. Dat doe je al jaren Dus doe er wat mee, maak er je werk van en borduur daarop verder.

Een stem kun je ook op papier zetten. En laat ik nu juist heel graag schrijven! Dus zo bedacht ik mij om mij ook hierop te storten.

Zingen en schrijven. Iets wat ik ongemerkt al heel lang doe en een combinatie die sowieso heel goed hand in hand gepaard gaan.

Voorlopig blijf ik lekker zingen, schrijf ik mijn verhalen online en hoor je mijn video’s op you tube.
En die radio? Misschien komt dat hoofdstuk ook nog wel eens een keer voorbij. Maar dat is nog een heel ander verhaal en studie.

‘Till next time!

Happy new blog!

Happy new 2020!

Yes lieve mensen, het nieuwe jaar is aangebroken en reeds in volle gang. De goede voornemens zijn van start gegaan [Joost zal weten hoeveel er inmiddels ook alweer vergeten zijn of nog moeten beginnen] en de kerstbomen zijn bij de meesten verplaatst naar hun nieuwe bestemming: de stoep voor een enkeltje kampvuur of op zolder opgeborgen.

Wat is het toch altijd een heerlijke tijd qua sfeervolle lichtjes. Elk jaar lijk ik er wel eerder mee te beginnen. Vorige maand heb ik voor het eerst de boom neergezet terwijl we Sinterklaas nog moesten vieren. Gelukkig waren mijn zoontjes degenen die zelf voorstelden om de boom neer te zetten, want Sinterklaas begreep dat wel zeiden ze. Ze vonden het zelf ook tijd worden [van wie zouden ze dat nou hebben?]

Maar zo fanatiek als ik er aan begin, zo snel ruim ik het ook op zodra het nieuwe jaar is aangebroken, gepaard met een soort van vervroegde voorjaarsschoonmaak woede. Teveel prullaria in huis gehad dan denk ik ofzo. Geen idee. Alles weer weg! Schoon, schoon schoon schoon schoon! Zo is het hoofd ook weer ruim met een fris overzicht en klaar voor een nieuw boek genaamd 2020.

Anyway, hier is alles weer in het normale ritme. Want laten we eerlijk zijn: heerlijk hoor die feestdagen, maar ik ben dan ook altijd weer blij als we het “normale” dagelijkse leven weer op kunnen pakken en een beetje lijn hebben in de orde van de dag [en in mijn gewicht].

2019 …wat zal ik daarover zeggen? Het was een Rommelig jaar. Blijkbaar voor velen. Want het traditionele bombardement aan jaar overzichten van iedereen op Social Media op 31 december, las ik bij de meesten wel dat het een heftig jaar is geweest, met vooral veel verdriet, grote veranderingen of behoorlijke down momenten. Uiteraard heeft 2019 ook veel goede momenten gehad voor velen en dat is mooi om te lezen/zien. Maar toch, kreeg ik een beetje het idee dat de meesten wel met veel plezier uitkeken naar 2020, voor een schone lei, een nieuw begin. Wat is dat toch? Zal het nog steeds met een ‘oneven getal’ te maken hebben die altijd wat minder mooi lijkt te staan t.o.v. een even getal? Geen idee. Ik hoop voor iedereen dat 2020 heel veel goeds heeft te brengen.

Let’s face it; elk jaar heeft gewoon ups and downs. We kunnen niet altijd pieken. Ziek en zeer en verdriet zien we liever niet en gunnen we niemand. Helaas kunnen we daar niet omheen en komt ook dat voorbij. Dan moeten we een manier zien te vinden om hiermee om te gaan. Mee te leren leven. Vooral dat is het allermoeilijkste om te doen. Want hoe accepteer je iets wat heel moeilijk is? Of een verlies? Maar het zijn dan juist de mooie dingen, de “kleine” dingen, die geluksmomentjes die het leven “het leven” maken en de boel in evenwicht houden… ervoor zorgen dat men doorgaat. De een heeft nooit iets en de ander heeft zijn of haar hele leven al pech. We hebben het niet voor het zeggen. Maar ik hoop dat 2020 voor allemaal heel veel moois, goeds, gezonds, gezelligs, liefdevols, en fantastisch heeft te brengen en wij op 31 december van dit jaar gigantisch veel mooie berichten mogen lezen.

Voor mij was 2019 een jaar met veel veranderingen en beslissingen. Een marathon afgesloten van 5 jaar lang rennen, vliegen, stressen, hollen en jagen, met als eindbestemming mijzelf tegenkomen en gevloerd raken. En ook dat was ok, want dit is nodig geweest om te komen waar ik nu ben. Geleerd wat echt belangrijk is. En daardoor werd op die manier 2019 ook wel weer een mooi jaar. Vooral op muzikaal vlak waarin ik, mede door die veranderingen en beslissingen, mijn eigen concept heb neer kunnen zetten. Mijn weg, mijn branding in wie ik ben en wat ik doe en wil gaan doen in de muziek. In 2020 mag ik dat nog meer in uitvoering gaan brengen en daar heb ik enorm veel zin in. Volop aanwezig op heel veel trouwbeurzen en een vooruitzicht op prachtige solo optredens bij zowel hele romantische trouwceremonies, alsmede openbare avonden in café’s, maar ook super toffe optredens op diverse podia met mijn band Phoenix.

Waar ik normaliter [bewust] een muzikale winterslaap hield deze maanden, trap ik vanaf deze week af met optreden nr 1 van vele die nog volgen. Aanstaande zaterdag ga ik een mooi solo optreden tegemoet op een besloten feest, en na een kort nachtje slapen meteen door naar Schagen om aanwezig te zijn op een prachtige Trouwbeurs.

Het bruist van de nieuwe enthousiaste ideeën en projecten, dus KOM MAAR OP 2020!

I AM READY FOR YOU!

Tot snel! X

For my guitarman…?

Op muziekvlak kan ik in mijn hoofd alles. Dan ben ik een coole drumchick, stoere bassiste, een rocky gitaarmeid en een fashionable pianospeelster. Ik ben tevens enorm goed in lucht drummen [lees: met mijn handen en voeten alle liedjes super goed weg kunnen drummen in de auto].

Dus ja, als we het over lucht instrumentarium hebben…..dan is deze cum-laude afgestudeerd en sta ik on top of the world! Als dat toch een vak was geweest joh….

Maar goed, in de echte wereld is het toch even anders. In real life “i know how to handle the microphone” en weet ik de basics van gitaar en piano. En dat als dochter van een drummer. Wat ooit zo fanatiek begon is in het slop geraakt door van alles. Je snapt het wel. Life happens onderweg en voor je het weet staat de gitaar na 14 jaar nog steeds in de hoek, met weliswaar dezelfde snaren erop als toen ik hem daar neerzette.

Tot vorig jaar… waar ik besloot om een liedje te zingen en ook op gitaar mee te spelen voor mijn ‘hubbie’ op onze trouwdag. Want ja, als je met een gitarist trouwt dan is het minste wat je kunt doen een liedje op de gitaar spelen voor hem als verrassing. En zo begon er weer een nieuwe reis op de gitaar anno 2018.

Wat ik net al zei, in mijn hoofd kan ik alles. Dus tegen beter weten in dacht ik ook dat ik wel weer makkelijk zou wegspelen na al die jaren. Juist ja… “tegen beter weten in”. Want ook dat wist ik. Maar ja… je hoopt soms op iets en in dit geval hoopte ik dat mijn vingers het padje over de snaren zo konden bespelen. Niets was minder waar. Het is net als sporten. Je weet nog wel hoe het moet, alleen als je het een tijdje niet hebt gedaan gaat alles alweer heel stroef of gewoon…. he-le-maal completely not, en denk je fuck it, ik zet wel een cd’tje voor hem op.

Toch is er ergens die oude floppie in het hoofd die dan even flink uit het stof geblazen wordt, en pak je het alsnog weer sneller op ten opzichte van een beginneling die vandaag voor het eerst op gitaarles komt. Pfieuw. Toch niet voor niets geweest.

Nu de rest nog…And believe me…. that was no peuleschil.

De akkoorden snapte ik. Ik begreep alles. Maar spierpijn in mijn vingers van hier tot “holy moly”! En dan te weten dat ik die akkoorden ooit zo vloeiend kon spelen. What in the world happened? Verdorie…. dat wordt dus oefenen oefenen oefenen. Tevens betekende het dat er gelogen moest worden, smoezen verzonnen worden over wat ik ging doen als ik de deur uit moest [handig als je op het punt staat te gaan trouwen en beloofd altijd eerlijk te zijn]. Gelukkig had hij geen flauw idee en geloofde hij elk excuus die hem werd voorgelegd zodat ik kon oefenen. Tijdens de repetities met mijn band het liedje een aantal keren doorgenomen. De laatste repetitie liep het redelijk vlekkeloos op wat schoonheidsfoutjes na. Het moest goed komen.

Toen was het onze trouwdag. We “said our i-do’s”. En na een fantastische dag was het tijd voor het feest. In de eerste pauze van de band besloot ik meteen maar het nummer te gaan spelen, want om de hele avond met deze vervelende zenuwen te zitten op je eigen bruiloft is zo niet cool. Dus daar stond ik. Geoefend en wel…. tot ik een totaal onbekende gitaar om kreeg. Het was een gitaar van de gitarist van de band die deze feestavond invulde. “die kon ik ook wel gebruiken, want die stond immers klaar’. Yeah… right. Heel fijn… heel blij, totaal geen stress [lees: HELP!] [gitaren kunnen nogal verschillen. Een bredere body en een dikkere hals als waar je op gewend bent te spelen, is best even een omschakeling kan ik je vertellen]. Maar we bleven ‘cool’. Tot ik mijn been op het krukje wilde zetten ter ondersteuning en, ik besefte dat ik een split in mijn jurk had…. Holy cow!! Hoe heeft een mens dit ooit kunnen verzinnen om dit op haar eigen bruiloft te doen…. sjemig! Probeer maar eens gitaar te spelen met een trouwjurk aan die een hoge split heeft, zonder letterlijk al te veel van jezelf bloot te geven, terwijl je een gitaar probeert te bespelen. Dat is nog een hele kunst! Van die verrassingen waar je tijdens het repeteren niet over na hebt gedacht ??. Totaal onthand kwam ik er dan ook maar voor uit dat dit misschien niet het slimste idee was, maar we zetten door en zo begonnen we het liedje. Het werd Mr Guitarman van de band Bread. Een toepasselijk nummer voor mijn man als gitarist zijnde [je vraagt je nu waarschijnlijk af waarom iemand die nota bene met een gitarist getrouwd is, al die jaren geen gitaar heeft aangeraakt… ik weet het ook niet]

Ik zeg niet dat het zo geweldig ging, maar ik probeerde het en i did it. Met genoeg fouten ter verbetering, maar daar hebben we het verder niet over. Ik heb geen idee hoe de anderen het vonden. Maar ik vond het tof en het smaakte naar meer. Gelukkig is dat gevoel van een instrument willen bespelen nooit over gegaan. Alleen moet het de juiste tijd zijn en moet je er voldoende ruimte voor hebben om er aan te beginnen. Er is alleen nog wel steeds eenzelfde probleem als die bewuste 20 jaar geleden; wordt het gitaar, piano of drums? Een volleerd iemand op één instrument zal ik zéker nooit worden. Te weinig geduld…. helaas. Wie weet wat de toekomst brengt. Maar dat je mij ooit een keer achter de drums zal zien zitten, en mij op gitaar en piano zal zien spelen… dat is zeker [alleen niet tegelijk].

Zie het maar zo; In vele gevallen is “van alles een beetje” net niks. Maar in dit geval hoeft niet alles, en is van alles een beetje… precies goed!

A guitar for myself or????

Ooit… vroeger… heb ik het eens in mijn hoofd gehaald om in één jaar op zowel gitaar als piano les te gaan. Gewoon omdat ik niet kon kiezen. Oh ja, en drummen vond ik ook nog wel “cool” [ik bedoel, laten we eerlijk zijn, een chick achter een drumstel…. i rest my case]. Maar goed, aan dat laatste zijn we nooit toe gekomen. Piano les wel, maar dat volgde pas jaren later. Het was volgens mij het jaar 2000 toen ik had gespaard voor mijn eigen eerste gitaar. Daar eerst maar eens mee beginnen. Hoe Dolly Parton als vrouw in de muziekwereld zich zo cool staande hield met haar muziek en dan ook zelf gitaar spelen. Hoe ze zich kleedde [en nog steeds], hoe ze zingt en en dan dat country accent! I love it…she’s the best! Dat wilde ik ook. Ok… ik was geen Dolly Parton… nu nog steeds niet, maar ik had een voorbeeld aan haar wat betreft een instument bespelen [samen met nog een sloot voorbeelden hoor…. kiezen is nog steeds lastig].

Samen met mijn vader ging ik naar de muziekwinkel om er eentje uit te kiezen. Het werd niet de kleur en soort gitaar die ik wenste, want dat was voor een beginner nog niet helemaal handig zei die beste man. Snotverdorie, die gitaar die hij adviseerde vond ik helemaal niet cool en zo ‘gewoon’. Die heeft iedereen toch al? Is er niet wat anders? Die zwarte was veel toffer joh! Maar goed, het was de juiste beslissing zei die meneer… en ik dacht alleen maar ‘blablabla’ [ik was net 20 he… nog beetje puberaal dwars]. Anyway, ik zocht er een standaard bij uit en een mooie gitaar tas want dat moet dan wel allemaal meteen compleet zijn vind ik. Het feit dat ik toen bij de toonbank kwam en ik mijn portemonnee pakte om te betalen, en de winkel meneer vertelde dat mijn paps het voor mij had afgerekend…. jeetje… dat was wel echt mega bijzonder! Heb ik deze spulletjes zomaar kado gekregen? Ik ben niet eens jarig! Nee zei hij, maar “ik kreeg van mijn vader mijn eerste drumstel. En dat jij nu ook hiermee bezig gaat vind ik geweldig meissie”. Zei hij. Natuurlijk volgde er een dikke dank je wel en een stevige knuffel.

Er volgde drie jaar aan trouwe gitaarlessen en thuis dagelijks mijn huiswerk. Ik zag mezelf als een slaggitarist. Want solo werk en tokkel werk en weet ik veel wat allemaal….. dat duurde me veel te lang. Ik wilde liedjes spelen. En dat gepiel aan die snaren vond ik zonde van mijn tijd. Kreeg een beetje hetzelfde gevoel wat ik had bij wiskunde op school: niet boeiend. Uiteraard moet ik toegeven dat als ik dat toen braaf had gedaan en volgehouden…. ik nu anno 2019 een leuk staaltje snaarwerk had kunnen bespelen. Met die gedachte heb ik best wat spijt dat ik niet heb doorgezet.

Maar ja…. dat is een ander hoofdstuk genaamd “had ik maar”….

Wil je weten hoe dit verhaal in 2019 zich heeft voortgezet na al die jaren en vorig jaar op [voor mij] bijzondere wijze is afgelopen? Lees dan verder in mijn volgende blog volgende week!

Have a nice day folks and thanks for readin’!

Lekker vintage joh!

Ik ben dol op muziek en houd van heel veel verschillende muziek stijlen. De mensen die mij of mijn repertoire kennen weten dat inmiddels. Ik kan heerlijk uit mijn plaat gaan op een goed rock nummer, om vervolgens emotioneel in tranen uit te barsten bij een prachtig klassiek piano stuk. Enige waar je me niet blij mee maakt is zware heavy metal of enorm piel werk op een gitaar (wat overigens echt alsnog super knap is hoor, en ongetwijfeld super goed in en voor je techniek, begrijp me niet verkeerd, maar daar raken mijn oren echt van in de knoop of ik wordt er nerveus van)….Sorry.

Maar als iemand mij vraagt: jij mag hier helemaal zelf bepalen wat je speelt, ja…. dan worden het toch wel de golden oldies van toen. Back to the sixties, disco seventies en de ‘crazy eighties’. De een zal zich bij me aansluiten en de ander vind het oude rommel. Name it how you want, maar het is muziek wat blijft dus is het nog altijd hip naar mijn idee.

Waarom? Omdat daar de roots van diverse muziekstijlen zijn gelegd en vele ontelbare grootheden hits hebben gescoord die wij nu gelukkig nog dagelijks mogen horen. Voor ons is het de basis in alle muziekvormen omtrent pop en rock hits en alles wat er nog meer bij hoort. Ik geloof dat elke muzikant en artiest die zelf zijn liedjes schrijft en componeert daar allemaal iets van mee neemt in hun eigen stukken.

Deze 3 decennia….Mijn hart ligt er, ik wordt er blij van, ik ben er thuis. Met de grootste liefde voor de ‘60’s en ‘70’s denk ik toch wel.

Een vriendin heeft mij ooit eens gezegd:

“Jij hebt heimwee naar een tijdperk waarin je zelf nog helemaal niet bestond. Volgens mij heb jij in je vorige leven die tijd zelf écht intens beleefd. Dat moet haast wel, want hoe kun je anders zo voelen wat de tijd van toen was?”.

En dat terwijl ik zelf een real original crazy ‘80’s girl ben. Per saldo kom ik uit het jaar 1981. Ik was dus helaas te jong om aan de muziek en bijbehorende mode á la Madonna, Cindi Lauper kettingen, Dolly Dots beenwarmers en Dirty Dancing danspasjes mee te kunnen doen [ware het feit dat ik dit laatst genoemde uiteraard in de jaren ’90 goed heb ingehaald en alles heb uitgewerkt op schrift en in de praktijk om ze allemaal te kennen – alleen is ‘de lift’ nooit goed gelukt, geen eigen Johnny kunnen vinden dit dat met mij voor elkaar kreeg]. Groot voordeel is dat ons gezin heel veel muziek draaide en de radio altijd aan stond omdat papa in de muziek zat en zit. En…. laten we niet vergeten; thank god for Radio Veronica, Radio10, 192tv en natuurlijk Sky Radio die deze muziek elke dag nog doen herleven.

Maar…Momenteel re-live ik gelukkig het ‘very eighties’ tijdperk alsnog als bewustzijnde volwassene, en ben ik blij dat vele mode stijlen daaruit nu ook weer helemaal hot zijn (muziek van de 80’s is sowieso nooit weggegaan). Zo kan ik, en de rest van de wereld die dat ook zo leuk vind ?, het stiekem nog een beetje meemaken.

Nu hoor ik een paar lezers denken: ja hallo, natúúrlijk vind je dat leuk. Je hebt je kinderjaren in die tijd beleefd. Dan brengt het je terug naar momenten en periodes wat leuk was, goed was. (Nu zit niet iedereen op een old school flashback te wachten weet ik, dus of het zo ‘natuurlijk’ is vraag ik mij af)

Inderdaad, vele klanken brengen je terug naar toen waar je een herinnering aan hebt. Als het goed is zijn dat mooie momenten die je koestert. Terugkijkend daarop brengt meestal warmte met zich mee. Dus het zal zo zijn dat ik mede daardoor ook graag luister naar die tijd. Maar dan nog, de jaren ‘60 en ‘70 bestond ik nog niet….. dat is gewoon echt pure passie en liefde voor die muziek.

Dat….Of er is echt leven na de dood en ben ik een verloren hippie die nu in de nieuwe 21e eeuw leeft met nog een mindset van toen, gekleed in vintage bloemenjurken (thank god dat die nu ook weer zo lekker hot zijn), sjaaltjes in het haar, dagelijks last heeft van disco fever en hairspray&schoudervulling momenten en blij is met de terug-van-weggeweest-platenspeler-weliswaar-met-usb-aansluiting-als-extraatje.

Hoe dan ook, of we nou uit een vorig leven voortleven of niet, want dat antwoord krijgen we toch nooit, ik heb een heerlijke – vind ik zelf – girly en dancable ?? ‘eighties set’ toegevoegd aan mijn repertoire. Een uur lang lekker dansen in ‘80’s style. Afgelopen zomer al aanwezig en ten gehore gebracht. En nu nog meer uitgebreid. Zoveel zin in deze winter en komend voorjaar!

Het zou zomaar kunnen dat je me alsnog voorbij ziet lopen met gekleurde beenwarmers, vrolijke kettingen en een strik in mijn haar. Don’t worry, ik ben vast onderweg naar een optreden. En natuurlijk hoop ik dan dat je die avond aansluit en een dansje komt doen.

Dat neemt niet weg dat ik niet van de liedjes van nu houd. In tegendeel! Zo ontzettend veel muziek is leuk! Dus ook van vandaag. En dat…. brengt soms keuze stress met zich mee….Meer daarover in mijn volgende blog.

Leuk dat je hebt meegelezen! Till next time!

1 234