Long time no blog
Zo dat is lang geleden. Op een end ben je een beetje uitgeluld. Ja… ook ik…uitgepraat. Kan het nog gekker? Dat bestaat namelijk niet. Maar de afgelopen maanden wel even. Want wat moest er nog gezegd worden? Hetzelfde verhaal en muzikaal weinig nieuws te vertellen. Druk met andere dingen om bezig te blijven. Maar goed, ik dacht het wordt nu echt wel tijd voor een teken van leven op mijn blog pagina. 

Vakantie
Het is zomer, en vanuit een franse comfortabele luie stoel schrijf ik dit, terwijl mijn oren genieten van de natuur geluiden, en mijn ogen om de zoveel seconden opkijken om de kindjes in de gaten te houden, die met een skelter door een graslandschap aan het racen zijn. 

Vakantie. Even niets. Geen verplichtingen. Maar ‘gewoon genieten’. Zon, een warm briesje. Luieren. Geen idee meer hoe dat voelde. Lang geleden maar de gewenning heeft zijn intrede met hoge snelheid gedaan. De enige stress die bij deze vakantie hoorde was of we op tijd onze testen uitslagen binnen zouden krijgen om veilig en verantwoord de grens over te kunnen. Maar bij aankomst gleed alle drukte van ons af. Dat kon ook niet anders want zodra je hier uit de auto stapt neemt de rust het genadeloos van je over. Geen ontkomen aan. 

Een autovakantie. Een tweede zomer, samen met een onverslaanbare en ongewenste Tante Corona die haar neus overal insteekt en met de hele wereld meereist. Wij hebben haar van ons afgeschud door naar Frankrijk te rijden. Na 11 jaar zette ik weer voet op franse bodem. Geheel afgelegen en verlaten van de rest van de wereld dompelen wij ons onder in en om een franse oude boerderij, gebouwd op een oude steengroeve, geheel afgelegen van alles, en waar de wereld letterlijk en compleet heeft stil gestaan. 

Op dit plekje met een paar hectare grond (vraag me niet hoeveel, want daar ben ik echt niet goed in) bestaat dus geen Corona. Alleen rust, stilte, franse nuchterheid, een groot grasveld, een oude wasmolen met de was en zijn authentieke knijpertjes eraan, en zo nu en dan het geluid van een traktor die voorbij komt. Hier komt verder niemand dus corona kan hier ook niet aanwaaien. Je zou kunnen zeggen dat we dus vrijwillig twee weken in quarantaine zijn gegaan om zo onze vakantie te vieren. Welke debiel doet dat nou na 18 maanden op slot te hebben gezeten? Nou, wij dus. Maar dan in de zon. De franse zon. 

Geen route du soleil naar de toeristische gekte aan de franse en spaanse kusten, of italiaanse Rivièra. Hier is geen hond te bekennen. Behalve de trouwe herdershond Kees, die hier bij het huis hoort. Van een druk zomers hoogseizoen is hier verder niets te merken.

Rust
Na jaren van werken en non-stop stilstaan heb ik altijd gedacht ‘als ik nu vakantie zou hebben en écht niets zou doen, dan wordt ik volgens mij gek in m’n kop’. Maar, ik moet je zeggen, het valt me alles mee. Wel eerlijk toegegeven, dit is dag 2… er zijn nog wat afkick verschijnselen, en er struinen nog wat onafgemaakte zaken in het hoofd. Al luisterend naar het stemmetje van mijn innerlijke zelf; ‘laat het los, want zo zal er altijd nog wel iets zijn wat niet af is’, plof ik neer in de hangmat waarin ik dit verhaal schrijf. 

Ok, let it go. Zeg ik tegen mezelf. ‘Misschien morgen nog even stiekem wat doen. Maar nu ga je een boek lezen.’ Ja, een boek. Zo’n ding met heel veel pagina’s. Een verhaal waarin je, als het je voldoende boeit, volledig kan worden meegenomen, met als gevolg dat je er van baalt wanneer die blaadjes op zijn en het verhaal af is. Zo’n ding. 

Lang geleden. Een boek. Eerlijkheidshalve heb ik dat ook vaak genoeg bewust vermeden. Puur ook omdat die keren wanneer ik wél een poging tot lezen zou doen, ik toch om de 15 seconden mijn roepnaam “mama” hoor. Een staat van dienst die geen vakantie of vrije tijd kent. En daarom geen nut heeft om te gaan zitten. Dan maar bezig blijven om en met de kids. Net zo makkelijk. Maar nu, een boek. En zelfs dan lukt het niet. Want na 10 seconden kijkt mijn zorgend oog al op om te zien waar onze 2 guppies zijn, en of het nog goed gaat. Gevolgd door het uitzicht van het franse natuurgebied.

Boeken lezen of zelf schrijven?
Ga ik boeken lezen of zelf schrijven? Ik besluit dat ik zelf maar weer eens ga beginnen aan de vele ontelbare krabbels welke ik de laatste maanden tussen de bedrijven door heb op geschreven. Twee weken de tijd om ze uit te werken tot nieuwe verhalen, blogs en storytelling. Je ziet ze vanzelf online op mijn website of socials verschijnen. 

Verhalen over het laatste jaar, de toekomst die ons afgelopen maand voor 2 weken werd geboden, mijn nieuwe uitdagingen in de muziek, verhalen die verteld gaan worden door mij, inzichten en ideeën. Gewoon lekkere weglezertjes (althans, dat is wel mijn doel voor jou). 

Dus, voor mezelf vandaag geen boek. Eerst lekker schrijven. Want ook dat geeft ontspanning. En wie weet, later deze week tóch nog een boek. En anders…ach, ze staan heel mooi in de boekenkast. Dan komt het vast nog wel een keertje. 

Doen waar we zin in hebben. Want daar is vakantie voor. Lekker in het Franse, op het mooiste plekje op aarde, al zeg ik het zelf. 

Wat een heerlijkheid. 

Fijne zomer lieve mensen.
Geniet ervan, ontspan en doe leuke dingen 😁

Hopelijk tot snel! 

Liefs, X