Op muziekvlak kan ik in mijn hoofd alles. Dan ben ik een coole drumchick, stoere bassiste, een rocky gitaarmeid en een fashionable pianospeelster. Ik ben tevens enorm goed in lucht drummen [lees: met mijn handen en voeten alle liedjes super goed weg kunnen drummen in de auto]. 

Dus ja, als we het over lucht instrumentarium hebben…..dan is deze cum-laude afgestudeerd en sta ik on top of the world! Als dat toch een vak was geweest joh….

Maar goed, in de echte wereld is het toch even anders. In real life “i know how to handle the microphone” en weet ik de basics van gitaar en piano. En dat als dochter van een drummer. Wat ooit zo fanatiek begon is in het slop geraakt door van alles. Je snapt het wel. Life happens onderweg en voor je het weet staat de gitaar na 14 jaar nog steeds in de hoek, met weliswaar dezelfde snaren erop als toen ik hem daar neerzette.

Tot vorig jaar… waar ik besloot om een liedje te zingen en ook op gitaar mee te spelen voor mijn ‘hubbie’ op onze trouwdag. Want ja, als je met een gitarist trouwt dan is het minste wat je kunt doen een liedje op de gitaar spelen voor hem als verrassing. En zo begon er weer een nieuwe reis op de gitaar anno 2018.

Wat ik net al zei, in mijn hoofd kan ik alles. Dus tegen beter weten in dacht ik ook dat ik wel weer makkelijk zou wegspelen na al die jaren. Juist ja… “tegen beter weten in”. Want ook dat wist ik. Maar ja… je hoopt soms op iets en in dit geval hoopte ik dat mijn vingers het padje over de snaren zo konden bespelen. Niets was minder waar. Het is net als sporten. Je weet nog wel hoe het moet, alleen als je het een tijdje niet hebt gedaan gaat alles alweer heel stroef of gewoon…. he-le-maal completely not, en denk je fuck it, ik zet wel een cd’tje voor hem op.

Toch is er ergens die oude floppie in het hoofd die dan even flink uit het stof geblazen wordt, en pak je het alsnog weer sneller op ten opzichte van een beginneling die vandaag voor het eerst op gitaarles komt. Pfieuw. Toch niet voor niets geweest.

Nu de rest nog…And believe me…. that was no peuleschil.

De akkoorden snapte ik. Ik begreep alles. Maar spierpijn in mijn vingers van hier tot “holy moly”! En dan te weten dat ik die akkoorden ooit zo vloeiend kon spelen. What in the world happened? Verdorie…. dat wordt dus oefenen oefenen oefenen. Tevens betekende het dat er gelogen moest worden, smoezen verzonnen worden over wat ik ging doen als ik de deur uit moest [handig als je op het punt staat te gaan trouwen en beloofd altijd eerlijk te zijn]. Gelukkig had hij geen flauw idee en geloofde hij elk excuus die hem werd voorgelegd zodat ik kon oefenen. Tijdens de repetities met mijn band het liedje een aantal keren doorgenomen. De laatste repetitie liep het redelijk vlekkeloos op wat schoonheidsfoutjes na. Het moest goed komen.

Toen was het onze trouwdag. We “said our i-do’s”. En na een fantastische dag was het tijd voor het feest. In de eerste pauze van de band besloot ik meteen maar het nummer te gaan spelen, want om de hele avond met deze vervelende zenuwen te zitten op je eigen bruiloft is zo niet cool. Dus daar stond ik. Geoefend en wel…. tot ik een totaal onbekende gitaar om kreeg. Het was een gitaar van de gitarist van de band die deze feestavond invulde. “die kon ik ook wel gebruiken, want die stond immers klaar’. Yeah… right. Heel fijn… heel blij, totaal geen stress [lees: HELP!] [gitaren kunnen nogal verschillen. Een bredere body en een dikkere hals als waar je op gewend bent te spelen, is best even een omschakeling kan ik je vertellen]. Maar we bleven ‘cool’. Tot ik mijn been op het krukje wilde zetten ter ondersteuning en, ik besefte dat ik een split in mijn jurk had…. Holy cow!! Hoe heeft een mens dit ooit kunnen verzinnen om dit op haar eigen bruiloft te doen…. sjemig! Probeer maar eens gitaar te spelen met een trouwjurk aan die een hoge split heeft, zonder letterlijk al te veel van jezelf bloot te geven, terwijl je een gitaar probeert te bespelen. Dat is nog een hele kunst! Van die verrassingen waar je tijdens het repeteren niet over na hebt gedacht ??. Totaal onthand kwam ik er dan ook maar voor uit dat dit misschien niet het slimste idee was, maar we zetten door en zo begonnen we het liedje. Het werd Mr Guitarman van de band Bread. Een toepasselijk nummer voor mijn man als gitarist zijnde [je vraagt je nu waarschijnlijk af waarom iemand die nota bene met een gitarist getrouwd is, al die jaren geen gitaar heeft aangeraakt… ik weet het ook niet]

Ik zeg niet dat het zo geweldig ging, maar ik probeerde het en i did it. Met genoeg fouten ter verbetering, maar daar hebben we het verder niet over.  Ik heb geen idee hoe de anderen het vonden. Maar ik vond het tof en het smaakte naar meer. Gelukkig is dat gevoel van een instrument willen bespelen nooit over gegaan. Alleen moet het de juiste tijd zijn en moet je er voldoende ruimte voor hebben om er aan te beginnen. Er is alleen nog wel steeds eenzelfde probleem als die bewuste 20 jaar geleden; wordt het gitaar, piano of drums? Een volleerd iemand op één instrument zal ik zéker nooit worden. Te weinig geduld…. helaas. Wie weet wat de toekomst brengt. Maar dat je mij ooit een keer achter de drums zal zien zitten, en mij op gitaar en piano zal zien spelen… dat is zeker [alleen niet tegelijk].

Zie het maar zo; In vele gevallen is “van alles een beetje” net niks. Maar in dit geval hoeft niet alles, en is van alles een beetje… precies goed!