Ooit… vroeger… heb ik het eens in mijn hoofd gehaald om in één jaar op zowel gitaar als piano les te gaan. Gewoon omdat ik niet kon kiezen. Oh ja, en drummen vond ik ook nog wel “cool” [ik bedoel, laten we eerlijk zijn, een chick achter een drumstel…. i rest my case]. Maar goed, aan dat laatste zijn we nooit toe gekomen. Piano les wel, maar dat volgde pas jaren later. Het was volgens mij het jaar 2000 toen ik had gespaard voor mijn eigen eerste gitaar. Daar eerst maar eens mee beginnen. Hoe Dolly Parton als vrouw in de muziekwereld zich zo cool staande hield met haar muziek en dan ook zelf gitaar spelen. Hoe ze zich kleedde [en nog steeds], hoe ze zingt en en dan dat country accent! I love it…she’s the best! Dat wilde ik ook. Ok… ik was geen Dolly Parton… nu nog steeds niet, maar ik had een voorbeeld aan haar wat betreft een instument bespelen [samen met nog een sloot voorbeelden hoor…. kiezen is nog steeds lastig].

Samen met mijn vader ging ik naar de muziekwinkel om er eentje uit te kiezen. Het werd niet de kleur en soort gitaar die ik wenste, want dat was voor een beginner nog niet helemaal handig zei die beste man. Snotverdorie, die gitaar die hij adviseerde vond ik helemaal niet cool en zo ‘gewoon’. Die heeft iedereen toch al? Is er niet wat anders? Die zwarte was veel toffer joh! Maar goed, het was de juiste beslissing zei die meneer… en ik dacht alleen maar ‘blablabla’ [ik was net 20 he… nog beetje puberaal dwars]. Anyway, ik zocht er een standaard bij uit en een mooie gitaar tas want dat moet dan wel allemaal meteen compleet zijn vind ik. Het feit dat ik toen bij de toonbank kwam en ik mijn portemonnee pakte om te betalen, en de winkel meneer vertelde dat mijn paps het voor mij had afgerekend…. jeetje… dat was wel echt mega bijzonder! Heb ik deze spulletjes zomaar kado gekregen? Ik ben niet eens jarig! Nee zei hij, maar “ik kreeg van mijn vader mijn eerste drumstel. En dat jij nu ook hiermee bezig gaat vind ik geweldig meissie”. Zei hij. Natuurlijk volgde er een dikke dank je wel en een stevige knuffel.

Er volgde drie jaar aan trouwe gitaarlessen en thuis dagelijks mijn huiswerk. Ik zag mezelf als een slaggitarist. Want solo werk en tokkel werk en weet ik veel wat allemaal….. dat duurde me veel te lang. Ik wilde liedjes spelen. En dat gepiel aan die snaren vond ik zonde van mijn tijd. Kreeg een beetje hetzelfde gevoel wat ik had bij wiskunde op school: niet boeiend. Uiteraard moet ik toegeven dat als ik dat toen braaf had gedaan en volgehouden…. ik nu anno 2019 een leuk staaltje snaarwerk had kunnen bespelen. Met die gedachte heb ik best wat spijt dat ik niet heb doorgezet.

Maar ja…. dat is een ander hoofdstuk genaamd “had ik maar”….

Wil je weten hoe dit verhaal in 2019 zich heeft voortgezet na al die jaren en vorig jaar op [voor mij] bijzondere wijze is afgelopen? Lees dan verder in mijn volgende blog volgende week!

Have a nice day folks and thanks for readin’!

x