“Goh meid wat kun jij kletsen”

Believe me, not the first time dat ik dat heb gehoord. Ik weet het. Vijf kwartier in een uur, probleemloos.

Wat best ironisch is. Want als kind en tiener zei ik dusdanig weinig dat de leraren en de klasgenootjes soms vergaten dat ik ook nog in de klas zat. Bang om iets te zeggen. Bang voor hetgeen wat ik zou zeggen fout was of ik dom over zou komen. Ja, ik ging voor het complete onzekerheid pakket van een klein jong meisje. Een meisje wat zich door de jaren heen, door op dat podium te stappen en voor haar werk heeft leren ‘presenteren en spreken’,  genoeg assertiviteit bij elkaar heeft durven sprokkelen om zich te laten horen [juist daardoor zal ik nooit vergeten hoe belangrijk maar ook spannend de ontwikkeling van een kind in zijn of haar jeugd kan zijn, waar ik nog altijd aan denk als ik een tiener voorbij zie lopen met 1000 vraagtekens in de ogen]. 

En zo is het me gelukt om van een stille muis een papegaai te worden. En dat werd weer het andere uiterste. Maar volgens mij heb ik nu een mooie middenweg gevonden waar ik mij de laatste jaren comfy in voel. 

Vaak zijn kletsmajoors ook mensen die zich verplicht of verantwoordelijk voelen om de gaten te vullen. De ongemakkelijke stiltes die vallen bij een grote groep mensen waarbij je aan hun gezicht kunt lezen ‘oh jeej….. ik weet het eventjes niet’. Ja, dan nemen de kletsmajoors het over om die stukjes aan elkaar te praten. 

Maar ook mensen zoals mij kunnen stil zijn hoor. Juist ik geniet van de stilte om mij heen en uren niets hoeven zeggen.

De kracht van de stilte. Tegenwoordig maak ik daar heel veel gebruik van. Het is niet aan mij om de leegtes maar te vullen met mijn woorden. 

Maar wat is kletsen en wat is verhalen vertellen? Wanneer vertel je iets leuks en boeiends en wanneer is het ‘mooi weer praat’? We hopen natuurlijk allemaal dat wat we vertellen aan de mens leuk, gezellig, en interessant is.

Toen iemand een keer tegen mij zei: “Hoe jij kunt vertellen, en hoeveel jij kunt vertellen… meid je had bij de radio moeten gaan”! 

Een tijdje over nagedacht. Want als je zoiets hoort kun je dat natuurlijk op 2 manieren opvatten: 

1: ik ouweneel kennelijk echt teveel, dus het is tijd dat ik mijn klep eens wat vaker dicht houd

2: het is een oprecht gemeende opmerking in positieve zin. 

Ik besloot voor het laatste te gaan. Niet uit arrogantie en zelfvertrouwen naar mijzelf, maar omdat ik de persoon in kwestie heel goed ken mij later nogmaals bevestigde dat ik er echt eens over na moest denken. 

Achteraf gezien is het niet eens zo’n gek idee. Je moet doen waar je goed in bent. Ik ben kennelijk goed in praten, kletsen, verhalen vertellen of hoe je het ook wilt noemen. Dus eigenlijk best voor de hand liggend; bij de radio gaan. Goed, ik kom jullie nu niet vertellen dat ik vanaf heden een baan bij de radio heb hoor. Wie weet wat de toekomst brengt, want leuk lijkt het mij zeker!

Maar het bracht mij wel verheldering. 

Hoe vaak zeggen we wel niet: “joh, je moet doen wat je leuk vind”. Maar doen we het dan ook? Heel veel niet. Want “duty calls”. Het leven roept en de meesten kiezen het pad van ‘zekerheid’. Je hebt een dak boven je hoofd te houden en een hele sloot maandelijkse verplichtingen te betalen. En die baan bij de bank, in de winkel, administratief medewerker of wat het ook is wat je doet, geeft die zekerheid op de bankrekening. 

En als dat de baan is waar je helemaal happy bent is dat te gek natuurlijk! Maar voor velen ook niet altijd een zaligmakend idee heb ik inmiddels wel begrepen [want ik praat dus veel met mensen en hoor dit dan ook veel]

Ondertussen hebben we stiekem allemaal wel een beetje rock and roll in onze donder die er vroeg of laat uit moet.  

Met alle informatie die ik heb verzameld bij mezelf en het advies om bij de radio te gaan werken kwam ik dus ook tot een conclusie: Jij gebruikt graag je stem. Dat doe je al jaren Dus doe er wat mee, maak er je werk van en borduur daarop verder.  

Een stem kun je ook op papier zetten. En laat ik nu juist heel graag schrijven! Dus zo bedacht ik mij om mij ook hierop te storten. 

Zingen en schrijven. Iets wat ik ongemerkt al heel lang doe en een combinatie die sowieso heel goed hand in hand gepaard gaan. 

Voorlopig blijf ik lekker zingen, schrijf ik mijn verhalen online en hoor je mijn video’s op you tube.
En die radio? Misschien komt dat hoofdstuk ook nog wel eens een keer voorbij. Maar dat is nog een heel ander verhaal en studie. 

‘Till next time!